Dziennik Ustaw - rok 1990 nr 29 poz. 178

Na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 1956 r. o warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 12, poz. 61 i z 1969 r. Nr 13, poz. 95) zarządza się, co następuje:

2. Zabiegu przerwania ciąży może dokonać także lekarz specjalizujący się na pierwszy stopień w dziedzinie ginekologii i położnictwa, pod warunkiem że zabieg będzie wykonany w szpitalu, w obecności i pod kierunkiem lekarza posiadającego specjalizację wymienioną w ust. 1.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli zabieg przerwania ciąży jest konieczny ze względu na bezpośrednie zagrożenie życia kobiety ciężarnej.

2. Jeżeli kobieta ciężarna zamierza przerwać ciążę ze względu na trudne warunki życiowe, powinna złożyć lekarzowi pisemne oświadczenie z podaniem okoliczności przemawiających za przerwaniem ciąży.

2. Jeżeli kobieta podtrzyma zamiar przerwania ciąży, a przedstawione przez nią okoliczności przemawiają za wydaniem orzeczenia o dopuszczalności przerwania ciąży, lekarz jest obowiązany:

1) zasięgnąć opinii drugiego lekarza posiadającego specjalizację pierwszego lub drugiego stopnia z dziedziny ginekologii i położnictwa oraz lekarza poradni ogólnej, czy nie zachodzą przeciwwskazania lekarskie do dokonania zabiegu przerwania ciąży,

2) zwrócić się do kobiety o przedłożenie zaświadczenia o przeprowadzonej rozmowie z psychologiem na temat zamiaru, okoliczności i motywów przerwania ciąży ze względu na trudne warunki życiowe.

3. Listę psychologów, o których mowa w ust. 2 pkt 2, ustala wojewoda.

2. Uzasadnienie orzeczenia lekarz wpisuje do karty choroby, załączając zebrane opinie lekarskie i inne dokumenty.

3. Jeżeli wydanie orzeczenia o dopuszczalności dokonania zabiegu przerwania ciąży jest uzasadnione ze względu na trudne warunki życiowe kobiety ciężarnej, lekarz ponadto wpisuje do karty choroby oświadczenie treści następującej: „Zostałam poinformowana o szkodliwości_, niebezpieczeństwach i następstwach zabiegu przerwania ciąży i pomimo to proszę o wydanie orzeczenia o dopuszczalności przerwania ciąży” i przedkłada kobiecie do podpisu.

1) pouczyć o sposobach zapobiegania niepożądanej ciąży,

2) poinformować o konieczności zgłaszania się na badanie kontrolne po dokonanym zabiegu,

3) wystawić skierowanie do szpitala i pouczyć o zagrożeniach dla zdrowia przerwania ciąży poza szpitalem.

2. Do wniosku kobieta powinna dołączyć orzeczenie o niedopuszczalności przerwania ciąży.

2. Przepisy § 5–7 stosuje się odpowiednio.

Minister Zdrowia i Opieki Społecznej: A. Kosiniak-Kamysz

Załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej
z dnia 30 kwietnia 1990 r. (poz. 178)

ORZECZENIE LEKARSKIE O DOPUSZCZALNOŚCI PRZERWANIA CIĄŻY

Załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej
z dnia 30 kwietnia 1 990 r. (poz. 1 78)

ORZECZENIE LEKARSKIE O NIEDOPUSZCZALNOŚCI WYKONANIA ZABIEGU PRZERWANIA CIĄŻY