Dziennik Ustaw - rok 1989 nr 17 poz. 93

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 3 marca 1980 r. została otwarta do podpisu w Wiedniu i w Nowym Jorku Konwencja o ochronie fizycznej materiałów jądrowych wraz z załącznikami I i II.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją i załącznikami, Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne, z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczpospolita Ludowa nie uważa się za związaną postanowieniami art. 17 ust. 2 tej konwencji; oświadcza, że są one przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 8 września 1983 r.

Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński

L. S.

Minister Spraw Zagranicznych: S. Olszowski

Załącznik do nru 17, poz. 93 z dnia 30 marca 1989 r.

KONWENCJA

o ochronie fizycznej materiałów jądrowych wraz z załącznikami I i II,

otwarta do podpisu w Wiedniu i w Nowym Jorku w dniu 3 marca 1980 r.

Przekład

Państwa-Strony niniejszej konwencji,

uznając prawo wszystkich państw do rozwijania i stosowania energii jądrowej w celach pokojowych oraz ich prawnie uzasadnione zainteresowania w potencjalnych korzyściach wynikających z pokojowego wykorzystania energii jądrowej,

przekonane o konieczności ułatwienia międzynarodowej współpracy w zakresie pokojowego wykorzystania energii jądrowej,

pragnąc uniknąć zagrożenia, jakie może wyniknąć z bezprawnego zawładnięcia materiałami jądrowymi i ich użycia,

przekonane, że przestępstwa dotyczące materiałów jądrowych są przedmiotem poważnego zaniepokojenia oraz że istnieje pilna potrzeba podjęcia odpowiednich i skutecznych środków dla zapewnienia zapobiegania takim przestępstwom oraz ich wykrywania i karania,

świadome konieczności międzynarodowej współpracy w celu ustalenia, zgodnie z ustawodawstwem krajowym każdego Państwa-Strony i niniejszą konwencją, skutecznych środków ochrony fizycznej materiałów jądrowych,

przekonane, że niniejsza konwencja powinna ułatwiać bezpieczne przekazywanie materiałów jądrowych,

podkreślając również znaczenie ochrony fizycznej materiałów jądrowych w trakcie ich wykorzystywania, składowania i przewożenia wewnątrz kraju,

uznając znaczenie skutecznej ochrony fizycznej materiałów jądrowych, używanych do celów wojskowych, oraz rozumiejąc, że takie materiały są i będą się znajdować w dalszym ciągu pod ścisłą ochroną fizyczną,

uzgodniły, co następuje:

Artykuł 1

W rozumieniu niniejszej konwencji:

a) "materiał jądrowy" oznacza pluton, z wyjątkiem plutonu zawierającego ponad 80% plutonu-238; uran-233; uran wzbogacony o izotopy 235 lub 233; uran zawierający mieszaninę izotopów występujących w przyrodzie pod postacią inną niż rudy lub pozostałości rud; każdy inny materiał zawierający jeden lub więcej wyżej wymienionych izotopów;

b) "uran wzbogacony o izotop 235 lub 233" oznacza uran zawierający izotopy 235 lub 233 lub obydwa w takiej ilości, że stosunek sumy zawartości obydwu tych izotopów do izotopu 238 jest większy niż stosunek izotopu 235 do izotopu 238 występujący w przyrodzie;

c) "międzynarodowy transport materiałów jądrowych" oznacza przewóz przesyłki materiałów jądrowych za pomocą jakiegokolwiek środka transportu w celu dostarczenia jej poza terytorium państwa, w którym przewóz się rozpoczyna, zaczynając od obiektu dostawcy w tym państwie, a kończąc w obiekcie odbiorcy na terytorium państwa ostatecznego przeznaczenia.

Artykuł 2

1. Niniejszą konwencję stosuje się do materiałów jądrowych używanych w celach pokojowych podczas ich międzynarodowego transportu.

2. Z wyjątkiem artykułów 3 i 4 i artykułu 5 ustęp 3 niniejsza konwencja obejmuje również, materiały jądrowe używane w celach pokojowych, będące w trakcie użytkowania, składowania lub transportu wewnątrz kraju.

3. Niezależnie od zobowiązań wyraźnie podjętych przez Państwa-Strony w artykułach wymienionych w ustępie 2 w odniesieniu do materiałów jądrowych używanych do celów pokojowych, będących w trakcie użytkowania, magazynowania lub transportu wewnątrz kraju, żadne z postanowień niniejszej konwencji nie może być rozumiane jako ograniczające suwerenne prawa państwa w odniesieniu do użytkowania, składowania i transportu takich materiałów jądrowych wewnątrz kraju.

Artykuł 3

Każde Państwo-Strona podejmie w ramach swego ustawodawstwa krajowego oraz zgodnie z prawem międzynarodowym odpowiednie kroki dla zapewnienia, w stopniu praktycznie możliwym, aby podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych materiały te, znajdujące się na jego terytorium lub na pokładzie statku albo samolotu będącego pod jego jurysdykcją, jeżeli taki statek lub samolot jest wykorzystywany dla transportu do lub z tego państwa, były ochraniane na poziomie określonym, w załączniku I.

Artykuł 4

1. Żadne Państwo-Strona nie będzie eksportować lub zezwalać na eksport materiałów jądrowych, jeżeli to Państwo-Strona nie otrzymało zapewnień, że takie materiały będą ochraniane podczas międzynarodowego transportu na poziomie określonym w załączniku I.

2. Żadne Państwo-Strona nie będzie importować lub zezwalać na import materiałów jądrowych z jakiegokolwiek państwa, które nie jest stroną niniejszej konwencji, jeżeli Państwo-Strona nie otrzymało zapewnień, że takie materiały będą podczas międzynarodowego transportu ochraniane na poziomie określonym w załączniku I.

3. Państwo-Strona nie zezwoli na tranzyt przez terytorium swojego kraju lądem, wodami wewnętrznymi lub przez swoje porty lotnicze albo porty morskie materiałów jądrowych między państwami, które nie są stronami niniejszej konwencji, jeżeli Państwo-Strona nie otrzyma zapewnień, w stopniu praktycznie możliwym, że takie materiały jądrowe będą ochraniane podczas międzynarodowego transportu na poziomie określonym w załączniku I.

4. Każde Państwo-Strona będzie stosować w ramach ustawodawstwa krajowego ochronę fizyczną na poziomie określonym w załączniku I w przypadku materiałów jądrowych transportowanych z jednej części państwa do innej części tego samego państwa przez międzynarodowe wody lub międzynarodową przestrzeń powietrzną.

5. Państwo-Strona odpowiedzialne za otrzymanie zapewnień, że materiały jądrowe będą ochraniane na poziomie określonym w załączniku I, zgodnie z ustępami 1-3, powinno określić i wcześniej poinformować państwa, przez których terytorium przewidywany jest tranzyt materiałów jądrowych drogą lądową, wodami wewnętrznymi lub do których portów lotniczych albo portów morskich przewidywane jest wwiezienie tych materiałów.

6. Odpowiedzialność za otrzymanie zapewnień wymienionych w ustępie 1 może być przeniesiona w drodze wzajemnego porozumienia na Państwo-Stronę uczestniczące w transporcie jako państwo importujące.

7. Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie może być interpretowane jako ograniczające w jakikolwiek sposób suwerenność terytorialną lub jurysdykcję państwa, włączając w to przestrzeń powietrzną i wody terytorialne.

Artykuł 5

1. Państwa-Strony określą i powiadomią się wzajemnie bezpośrednio lub przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej o swoim organie centralnym oraz punkcie kontaktowym, odpowiedzialnym za ochronę fizyczną materiałów jądrowych oraz za koordynację działań w zakresie odzyskania i innych środków interwencji w przypadku jakiegokolwiek bezprawnego przemieszczenia, użycia lub przetworzenia materiałów jądrowych albo w przypadku realnej groźby jakiegokolwiek z takich czynów.

2. W przypadku kradzieży, rabunku lub jakiegokolwiek innego bezprawnego zawładnięcia materiałami jądrowymi, jak też w przypadku realnej groźby takich czynów, Państwa-Strony, zgodnie z ich ustawodawstwem, zapewnią w maksymalnie możliwym stopniu współpracę i pomoc w celu odzyskania i zabezpieczenia takich materiałów każdemu państwu, które o to się zwróci. W szczególności:

a) Państwo-Strona podejmie odpowiednie kroki w celu poinformowania, tak szybko jak to jest możliwe, inne państwa, które według jego opinii są tym zainteresowane, o kradzieży, rabunku lub o innym bezprawnym zawładnięciu materiałami jądrowymi lub o realnej groźbie takich czynów i - o ile będzie to konieczne - poinformuje o tym organizacje międzynarodowe;

b) zainteresowane Państwa-Strony w razie potrzeby będą wymieniać wzajemnie lub z organizacjami międzynarodowymi informacje w celu zabezpieczenia zagrożonych materiałów jądrowych, sprawdzenia całości przewozowych kontenerów lub odzyskania bezprawnie zawładniętych materiałów jądrowych oraz będą:

i) koordynować swoje wysiłki drogą dyplomatyczną; lub innymi uzgodnionymi kanałami;

ii) udzielać pomocy w razie zwrócenia się o nią:

iii) zapewniać zwrot materiałów jądrowych skradzionych lub zagubionych w wyniku wyżej wymienionych zdarzeń.

Sposoby realizacji takiej współpracy określane są przez zainteresowane Państwa-Strony.

3. Państwa-Strony będą współpracować i konsultować się, o ile uznają to za właściwe, bezpośrednio lub poprzez organizacje międzynarodowe w celu uzyskania wskazówek odnośnie do tworzenia utrzymania i doskonalenia systemów ochrony fizycznej materiałów jądrowych w transporcie międzynarodowym.

Artykuł 6

1. Państwa-Strony podejmą, zgodnie ze swym ustawodawstwem krajowym, odpowiednie środki do zapewnienia poufności wszelkich informacji otrzymywanych jako poufne na podstawie postanowień niniejszej konwencji od innego Państwa-Strony lub w wyniku udziału w działalności prowadzonej w celu realizacji niniejszej konwencji. Jeżeli Państwa-Strony przekazują informację do międzynarodowych organizacji jako poufną, powinny zostać podjęte środki do zapewnienia poufności takiej informacji.

2. Na podstawie niniejszej konwencji nie będzie wymagane od Państwa-Strony przekazywanie jakichkolwiek informacji, na których przekazanie nie zezwala jego ustawodawstwo lub które mogłoby zagrozić bezpieczeństwu zainteresowanego państwa lub ochronie fizycznej materiałów jądrowych.

Artykuł 7

1. Działanie umyślne będące:

a) aktem nielegalnego pozyskania, posiadania, używania, przekazywania, przetwarzania, pozbycia się lub rozproszenia materiałów jądrowych, co powoduje lub może spowodować śmierć lub ciężkie uszkodzenie ciała jakiejkolwiek osoby albo znaczne szkody materialne;

b) kradzieżą lub rabunkiem materiałów jądrowych;

c) przywłaszczeniem lub uzyskaniem w drodze oszustwa materiałów jądrowych;

d) aktem żądania wydania materiałów jądrowych pod groźbą użycia siły lub przy użyciu siły albo jakiejkolwiek innej formy zastraszenia;

e) grożeniem:

i) użycia materiałów jądrowych dla spowodowania śmierci lub poważnych obrażeń jakiejkolwiek osoby albo znacznej szkody materialnej lub

ii) popełnienia przestępstwa wymienionego wyżej w punkcie b) dla zmuszenia osób fizycznych lub prawnych, organizacji międzynarodowej lub państwa do podjęcia albo powstrzymania się od podjęcia jakiegokolwiek działania,

f) usiłowaniem popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa wymienionego wyżej w punktach a), b) lub c) oraz

g) aktem, który stanowi współuczestnictwo w jakimkolwiek z przestępstw wymienionych w punktach od a) do f),

będzie przez każde Państwo-Stronę w jego ustawodawstwie określone jako karalne.

2. Każde Państwo-Strona podda przestępstwa wymienione w niniejszym artykule odpowiednim karom, uwzględniającym ciężki charakter wspomnianych przestępstw.

Artykuł 8

1. Każde Państwo-Strona podejmie takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla ustalenia swojej jurysdykcji w stosunku do przestępstw wymienionych w artykule 7 w następujących przypadkach:

a) gdy przestępstwo jest popełnione na terytorium tego państwa lub na pokładzie statku albo samolotu, zarejestrowanych w tym państwie;

b) gdy domniemany sprawca jest obywatelem danego państwa.

2. Każde Państwo-Strona podejmie również takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla ustalenia swojej jurysdykcji w stosunku do przestępstw w przypadkach, gdy podejrzany sprawca znajduje się na terytorium tęga państwa i nie dokonuje ono jego ekstradycji zgodnie z artykułem 11 do któregokolwiek z państw wspomnianych w ustępie 1.

3. Niniejsza konwencja nie wyłącza jakiejkolwiek jurysdykcji karnej wykonywanej na podstawie ustawodawstwa krajowego.

4. Poza Państwami-Stronami wspomnianymi w ustępach 1 i 2 każde Państwo-Strona może zgodnie z prawem międzynarodowym ustanowić swoją jurysdykcję w stosunku do przestępstw przewidzianych w artykule 7, gdy jest ono uczestnikiem w międzynarodowym transporcie materiałów jądrowych jako państwo eksportujące lub importujące.

Artykuł 9

Przekonawszy się, że okoliczności do tego upoważniają, Państwo-Strona, na którego terytorium znajduje się domniemany sprawca, podejmie w oparciu o swoje ustawodawstwo odpowiednie środki, łącznie z aresztem, dla zapewnienia jego obecności w celu przeprowadzenia postępowania sądowego lub ekstradycji. O środkach podejmowanych zgodnie z tym artykułem należy niezwłocznie powiadomić państwa, od których wymaga się ustanowienia jurysdykcji zgodnie z artykułem 8, i w miarę potrzeby wszystkie inne zainteresowane państwa.

Artykuł 10

Państwo-Strona, na którego terytorium znajduje się domniemany sprawca, jeżeli nie dokonuje ono jego ekstradycji, przekaże bez żadnych wyjątków i bez nieuzasadnionego opóźnienia, zgodnie ze swym ustawodawstwem, sprawę kompetentnym organom dla wszczęcia postępowania karnego.

Artykuł 11

1. Przestępstwa wymienione w artykule 7 będą uznane za przestępstwa podlegające ekstradycji i jako takie za objęte umowami o ekstradycji istniejącymi między Państwami-Stronami. Państwa-Strony włączą te przestępstwa, jako przestępstwa podlegające ekstradycji, do każdej przyszłej umowy o ekstradycji, która zostanie między nimi zawarta.

2. Jeżeli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia odpowiedniej umowy, otrzyma prośbę o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym nie zawarło umowy o ekstradycji, może uważać tę konwencję za podstawę prawną ekstradycji w odniesieniu do takich przestępstw. Ekstradycja podlega określonym warunkom przewidzianym przez prawo państwa wezwanego.

3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają między sobą te przestępstwa za podlegające ekstradycji, zgodnie z warunkami ustalonymi przez prawo państwa wezwanego.

4. Dla celów ekstradycji pomiędzy Państwami-Stronami każde z przestępstw będzie traktowane jako przestępstwo, które zostało popełnione nie tylko w miejscu, w którym się wydarzyło, ale również na terytoriach Państw-Stron zobowiązanych do ustanowienia swojej jurysdykcji, zgodnie z artykułem 8, ustęp 1.

Artykuł 12

Każda osoba, w stosunku do której podejmowane jest postępowanie w związku z którymkolwiek z przestępstw wymienionych w artykule 7, będzie mieć zagwarantowane sprawiedliwe traktowanie we wszystkich stadiach postępowania.

Artykuł 13

1. Państwa-Strony będą udzielać sobie wzajemnie jak największej pomocy w związku z postępowaniem karnym, podejmowanym w odniesieniu do przestępstw wymienionych w artykule 7, łącznie z dostarczeniem do ich dyspozycji dowodów niezbędnych w dochodzeniu. We wszystkich przypadkach będzie stosowane prawo państwa wezwanego.

2. Postanowienia ustępu 1 nie będą wpływać na zobowiązania w ramach innej umowy, dwustronnej lub wielostronnej, która reguluje lub będzie regulować w całości albo w części wzajemne udzielanie pomocy w sprawach karnych.

Artykuł 14

1. Każde Państwo-Strona poinformuje depozytariusza o swoich ustawach i innych przepisach, które dotyczą wprowadzenia w życie niniejszej konwencji. Depozytariusz będzie informować o tym okresowo wszystkie Państwa-Strony.

2. Państwo-Strona, w którym przeciwko domniemanemu sprawcy jest prowadzone postępowanie karne, będzie w miarę możliwości w pierwszym rzędzie powiadamiać o końcowym wyniku dochodzenia bezpośrednio zainteresowane państwa. Państwo-Strona będzie również powiadamiać o wyniku dochodzenia depozytariusza, który z kolei będzie informować wszystkie państwa.

3. W przypadku gdy przestępstwo dotyczy materiału jądrowego wykorzystywanego w celach pokojowych i znajdującego się w użyciu, składowaniu lub transporcie wewnątrz kraju, a domniemany sprawca jak i materiał jądrowy pozostają na terytorium Państwa-Strony, w którym przestępstwo zostało popełnione, żadne z postanowień niniejszej konwencji nie będzie rozumiane jako wymagające od Państwa-Strony dostarczania informacji związanych z postępowaniem karnym, wynikającym z takiego przestępstwa.

Artykuł 15

Załączniki do niniejszej konwencji stanowią jej integralną część.

Artykuł 16

1. Po upływie pięciu lat od wejścia w życie niniejszej konwencji depozytariusz zwoła konferencję Państw-Stron w celu dokonania przeglądu realizacji konwencji oraz zgodności jej preambuły, całej części merytorycznej i załączników z aktualną sytuacją.

2. W odstępach czasu nie krótszych niż pięć lat większość Państw-Stron konwencji może spowodować zwołanie dalszych konferencji w tym samym celu przez zgłoszenie depozytariuszowi odpowiednich propozycji.

Artykuł 17

1. W przypadku sporu pomiędzy dwoma lub więcej Państwami-Stronami w sprawie wykładni lub stosowania niniejszej konwencji, Państwa-Strony będą konsultować się dla załatwienia sporu w drodze negocjacji lub za pomocą jakichkolwiek innych pokojowych środków regulowania sporów, akceptowanych przez wszystkie strony uczestniczące w sporze.

2. Każdy spór, który nie może być rozstrzygnięty w sposób określony w ustępie 1, powinien być na żądanie którejkolwiek ze stron uczestniczących w sporze poddany arbitrażowi lub skierowany dla rozstrzygnięcia do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. W przypadku gdy spór zostaje poddany arbitrażowi i jeżeli po 6 miesiącach od daty żądania strony nie są w stanie osiągnąć porozumienia co do organizacji arbitrażu, każda strona może zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości lub Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o wyznaczenie jednego lub więcej arbitrów. W przypadku sprzecznych próśb stron uczestniczących w sporze, pierwszeństwo ma prośba skierowana do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

3. Każde Państwo-Strona może zastrzec w momencie podpisywania, ratyfikowania, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej konwencji lub przystąpienia do niej, że nie uważa się za związane przez którykolwiek lub przez obydwa sposoby rozstrzygania sporów przewidziane w ustępie 2. Inne Państwa-Strony nie są związane przewidzianymi w ustępie 2 sposobami rozstrzygania sporów w stosunku do Państwa-Strony, które uczyniło zastrzeżenie do tego sposobu.

4. Każde Państwo-Strona, które złożyło zastrzeżenie zgodnie z ustępem 3, może w każdej chwili je wycofać w drodze notyfikacji depozytariuszowi.

Artykuł 18

1. Niniejsza konwencja zostanie otwarta do podpisu przez wszystkie państwa w siedzibie Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Wiedniu oraz w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku od dnia 3 marca 1980 r. do dnia jej wejścia w życie.

2. Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez państwa, które ją podpisały.

3. Po wejściu w życie niniejsza konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla wszystkich państw.

4. a) Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu lub przystąpienia przez organizacje międzynarodowe oraz organizacje regionalne lub organizacje innego charakteru, pod warunkiem że każda taka organizacja jest utworzona przez suwerenne państwa i posiada kompetencje w zakresie negocjacji, zawierania i stosowania międzynarodowych umów w sprawach objętych niniejszą konwencją.

b) W sprawach wchodzących w zakres ich kompetencji organizacje takie będą we własnym imieniu korzystać z praw i wypełniać obowiązki, które niniejsza konwencja nakłada na Państwa-Strony.

c) Stając się stroną konwencji, taka organizacja przedłoży depozytariuszowi oświadczenie wskazujące, jakie państwa są jej członkami i które artykuły konwencji nie mają do niej zastosowania.

d) Organizacja taka nie ma jakiegokolwiek dodatkowego prawa do głosowania poza jej państwami członkowskimi.

5. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia będą składane depozytariuszowi.

Artykuł 19

1. Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia następującego po dniu złożenia depozytariuszowi dwudziestego pierwszego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.

2. Dla każdego państwa ratyfikującego, przyjmującego, zatwierdzającego lub przystępującego do konwencji po dacie złożenia dwudziestego pierwszego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia, konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia po złożeniu przez takie państwo jego dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

Artykuł 20

1. Bez uszczerbku dla artykułu 16, Państwo-Strona może zaproponować poprawki do niniejszej konwencji. Zaproponowane poprawki przedkłada się depozytariuszowi, który niezwłocznie rozsyła je do wszystkich Państw-Stron. Jeżeli większość Państw-Stron zażąda od depozytariusza zwołania konferencji w celu przedyskutowania zaproponowanych poprawek, depozytariusz zaprasza wszystkie Państwa-Strony do uczestnictwa w takiej konferencji. Konferencja powinna się rozpocząć nie wcześniej niż w trzydziestym dniu po rozesłaniu zaproszeń. Każda poprawka przyjęta na konferencji przez większość dwóch trzecich wszystkich Państw-Stron będzie niezwłocznie przekazana przez depozytariusza wszystkim Państwom--Stronom.

2. Poprawka wejdzie w życie dla każdego Państwa-Strony, które złoży dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki, trzydziestego dnia po dacie, w której dwie trzecie Państw-Stron złożyło depozytariuszowi dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki. Następnie poprawka wejdzie w życie dla każdego innego Państwa-Strony w dniu, w którym takie Państwo-Strona złoży swój dokument ratyfikacyjny, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki.

Artykuł 21

1. Każde Państwo-Strona może wypowiedzieć konwencję w drodze pisemnej notyfikacji złożonej depozytariuszowi.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie stu osiemdziesięciu dni od dnia otrzymania przez depozytariusza notyfikacji o wypowiedzeniu.

Artykuł 22

Depozytariusz notyfikuje niezwłocznie wszystkim państwom o:

a) każdym podpisaniu niniejszej konwencji,

b) każdym złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia,

c) każdym zastrzeżeniu lub wycofaniu zastrzeżenia, zgodnie z artykułem 17,

d) każdym powiadomieniu uczynionym przez organizację, zgodnie z artykułem 18, ustęp 4 c),

e) wejściu w życie niniejszej konwencji,

f) wejściu w życie jakiejkolwiek poprawki do konwencji,

g) każdym wypowiedzeniu, zgodnie, z artykułem 21.

Artykuł 23

Oryginał konwencji, którego teksty w językach angielskim, arabskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim są jednakowo autentyczne, zostanie złożony Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, który roześle uwierzytelnione odpisy konwencji wszystkim państwom.

Na dowód czego niżej podpisani, będąc należycie upełnomocnieni, podpisali niniejszą konwencję, otwartą do podpisu w Wiedniu i w Nowym Jorku w dniu 3 marca 1980 r.

ZAŁĄCZNIK I

Poziomy ochrony fizycznej stosowane w międzynarodowym transporcie materiałów jądrowych według ich kategorii określonych w załączniku II.

1. Poziom ochrony fizycznej materiałów jądrowych w czasie składowania związanego z ich międzynarodowym transportem:

a) dla materiałów kategorii III - składowanie na obszarze, do którego wstęp jest kontrolowany;

b) dla materiałów kategorii II - składowanie na obszarze znajdującym się pod ciągłym nadzorem straży lub urządzeń elektronicznych, otoczonym barierą fizyczną z ograniczoną liczbą wejść znajdujących się pod odpowiednią kontrolą, lub na jakimkolwiek obszarze z równoważnym poziomem ochrony fizycznej;

c) dla materiałów kategorii I - składowanie na obszarze zabezpieczonym jak dla kategorii II, do którego wstęp jest dodatkowo ograniczony tylko dla sprawdzonych co do zaufania osób i który znajduje się pod ciągłym nadzorem strażników mających ścisłą łączność z odpowiednimi siłami interwencyjnymi. Specyficzne środki podejmowane w tym wypadku powinny mieć za zadanie wykrycie i zapobieżenie każdemu napadowi, nieprawnemu dostępowi do materiałów jądrowych lub nieprawnemu zawładnięciu materiałem jądrowym.

2. Wymagania ochrony fizycznej materiałów jądrowych podczas ich międzynarodowego transportu:

a) dla materiałów kategorii II i III - transport odbywa się pod warunkiem zachowania specjalnych środków ostrożności, obejmujących uprzednie porozumienia pomiędzy dostawcą, odbiorcą i przewoźnikiem oraz uprzednie uzgodnienie pomiędzy fizycznymi lub prawnymi osobami podległymi jurysdykcji i przepisom państw eksportujących i importujących - określające czas, miejsce i sposób przekazania odpowiedzialności za transport;

b) dla materiałów kategorii I - transport odbywa się przy zachowaniu specjalnych środków ostrożności wyszczególnionych powyżej dla transportu materiałów kategorii II i III oraz dodatkowo pod stałym nadzorem eskorty i w warunkach zapewniających ścisłą łączność z odpowiednimi siłami interwencyjnymi;

c) dla uranu naturalnego w formie innej niż ruda lub jej pozostałości - zabezpieczenie transportu dla ilości przekraczających 500 kg uranu obejmuje wcześniejsze powiadomienie o przesyłce określające rodzaj transportu, oczekiwany czas dostarczenia przesyłki oraz potwierdzenie odbioru przesyłki.

ZAŁĄCZNIK II

Tablica: Kategorie materiałów jądrowych

^a) Cały pluton oprócz plutonu, w którego składzie izotopowym występuje zawartość izotopu Pu-238 większa od 80%.

^b) Materiał nienapromieniony w reaktorze lub materiał napromieniony w reaktorze, ale z poziomem promieniowania równym lub mniejszym od 100 radów/godzinę z odległości 1 metra bez osłony.

^c) Ilości nie podporządkowane kategorii III oraz naturalny uran powinny być zabezpieczone zgodnie z zasadami praktycznego rozsądnego postępowania.

^d) Chociaż zaleca się taki poziom ochrony, ustalenie innej kategorii ochrony fizycznej pozostawia się do decyzji państw na podstawie oceny specyficznych okoliczności.

^e) Dla innego paliwa, które na podstawie zawartości składnika rozszczepialnego jest zaliczone do kategorii I i II przed napromienieniem, można obniżyć poziom ochrony fizycznej o jedną kategorię, jeżeli poziom promieniowania od paliwa przekracza 100 radów/godzinę z odległości 1 metra bez osłony.

Wersja w języku angielskim