Dziennik Ustaw - rok 1989 nr 12 poz. 64

Na podstawie art. 43 ust. 4 ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. Nr 36, poz. 170, z 1987 r. Nr 22, poz. 128 i z 1988 r. Nr 41, poz. 328) zarządza się, co następuje:

2. Komisje dyscyplinarne nie są związane orzeczeniami lub decyzjami organów administracyjnych.

2. Niedopuszczalne jest łączenie mandatu członka komisji i funkcji rzecznika dyscyplinarnego lub jego zastępcy.

1) obwiniony zmarł,

2) nastąpiło przedawnienie, o którym mowa w art. 203 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 4 maja 1982 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 1985 r. Nr 42, poz. 201, z 1987 r. Nr 22, poz. 128 i z 1989 r. Nr 4, poz. 24), zwanej dalej "ustawą o szkolnictwie wyższym",

3) postępowanie dyscyplinarne co do tego samego czynu tej samej osoby jest w toku albo zostało prawomocnie ukończone,

4) szkodliwość społeczna czynu jest znikoma.

2. Na żądanie małżonka, krewnego w linii prostej, brata lub siostry, zgłoszone w ciągu dwóch miesięcy od dnia zgonu obwinionego, umorzone postępowanie dyscyplinarne podejmuje się i prowadzi przy udziale ustanowionego, przez jedną z wymienionych osób, obrońcy z wyboru albo ustanowionego przez przewodniczącego komisji dyscyplinarnej obrońcy z urzędu.

1) w pierwszej instancji - komisje dyscyplinarne powoływane przez organy sprawujące nadzór nad działalnością jednostek badawczo-rozwojowych, zwane dalej "komisjami dyscyplinarnymi pierwszej instancji",

2) w drugiej instancji - wyższa komisja dyscyplinarna powoływana przez Ministra - Kierownika Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń, zwana dalej "wyższą komisją dyscyplinarną".

2. Dla jednostek badawczo-rozwojowych, nadzorowanych przez wspólny organ, w których ze względu na zbyt małą liczbę mianowanych pracowników naukowych powołanie oddzielnych komisji dyscyplinarnych nie jest uzasadnione, organ ten, po zasięgnięciu opinii rad naukowych tych jednostek, może powołać wspólną komisję dyscyplinarną, określając liczbę członków oraz jednostkę badawczo-rozwojową, przy której komisja będzie działała. Wspólna komisja dyscyplinarna jest Komisją dyscyplinarną pierwszej instancji.

3. Członków wspólnej komisji dyscyplinarnej, w tym przewodniczącego i jego zastępców, powołuje spośród osób, o których mowa w § 8 ust. 2, organ sprawujący nadzór nad jednostkami badawczo-rozwojowymi, wyznaczając jednostkę obsługującą sekretariat wspólnej komisji dyscyplinarnej.

2. Na członków komisji dyscyplinarnej mogą być powołani mianowani pracownicy naukowi zatrudnieni w jednostce badawczo-rozwojowej co najmniej pięć lat oraz członkowie rady naukowej będący pracownikami tej jednostki badawczo-rozwojowej lub nie będący jej pracownikami.

2. Do składu" orzekającego we wspólnych komisjach dyscyplinarnych powinien wchodzić co najmniej jeden pracownik jednostki badawczo-rozwojowej lub członek rady naukowej jednostki zatrudniającej pracownika, przeciwko któremu toczy się postępowanie dyscyplinarne.

2. Członek komisji dyscyplinarnej traci mandat, gdy:

1) przestanie spełniać warunki określone w § 8 ust. 2,

2) toczące się przeciwko niemu postępowanie karne lub dyscyplinarne zakończy się prawomocnym skazaniem lub ukaraniem.

2. Członka komisji dyscyplinarnej, który nie wykonuje swoich obowiązków, można odwołać przed upływem kadencji w trybie przyjętym do powołania.

3. Skład komisji dyscyplinarnej może być w razie potrzeby uzupełniony w czasie trwania kadencji w trybie przyjętym do jej powołania.

4. W razie niemożności pełnienia obowiązków przez przewodniczącego komisji dyscyplinarnej, obowiązki te pełni jeden z jego zastępców.

2. Wyższa komisja dyscyplinarna rozpoznaje odwołania od postanowień i orzeczeń wydanych przez komisje dyscyplinarne pierwszej instancji oraz zażalenia na postanowienia komisji dyscyplinarnej i jej przewodniczącego.

3. Członkami składu orzekającego w sprawach, o których mowa w ust. 2, nie mogą być osoby, które brały udział w wydaniu zaskarżonego postanowienia lub orzeczenia,

2. Minister - Kierownik Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń wyznacza rzecznika dyscyplinarnego do udziału w postępowaniu przed wyższą komisją dyscyplinarną.

3. Na rzecznika dyscyplinarnego wyznacza się mianowanego pracownika naukowego, zatrudnionego w jednostce badawczo-rozwojowej co najmniej pięć lat.

4. W razie utworzenia wspólnej komisji dyscyplinarnej dla kilku jednostek badawczo-rozwojowych, rzecznika dyscyplinarnego wyznacza organ sprawujący nadzór nad jednostkami spośród kandydatów wskazanych przez dyrektorów jednostek badawczo-rozwojowych, dla których komisja została powołana,

2. W uzasadnionych przypadkach rzecznik dyscyplinarny może być odwołany przez organ powołujący przed upływem kadencji komisji dyscyplinarnej.

3. W sprawie nie zakończonej przez ustępującą komisję dyscyplinarną organ wyznaczający rzecznika dyscyplinarnego może, w uzasadnionych przypadkach, powierzyć rzecznikowi dyscyplinarnemu z poprzedniej kadencji pełnienie funkcji rzecznika dyscyplinarnego do zakończenia sprawy.

1) wszczynanie i prowadzenie postępowania wyjaśniającego oraz zawiadamianie zainteresowanego o wszczęciu tego postępowania,

2) składanie komisji dyscyplinarnej wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i o ukaranie,

3) wydawanie postanowień o umorzeniu postępowania wyjaśniającego,

4) uczestniczenie w posiedzeniach i w rozprawach komisji dyscyplinarnej,

5) składanie wniosków o umorzenie postępowania dyscyplinarnego,

6) popieranie wniosku o ukaranie przed komisją dyscyplinarną oraz występowanie z wnioskami dotyczącymi wymiaru kar dyscyplinarnych,

7) wnoszenie zażaleń i odwołań od postanowień i orzeczeń komisji dyscyplinarnej pierwszej instancji oraz od postanowień przewodniczącego komisji.

2. Do obowiązków rzecznika dyscyplinarnego wyższej komisji dyscyplinarnej należy składanie wniosków o wznowienie postępowania dyscyplinarnego. Do rzecznika tego mają także odpowiednie zastosowanie przepisy ust. 1 pkt 4-6.

3. W sprawach wymienionych w ust. 1 pkt 2, 3 i 5-7 rzecznik dyscyplinarny działa zgodnie z poleceniami organu, który go wyznaczył.

2. Nie dających się usunąć wątpliwości nie wolno rozstrzygać na niekorzyść obwinionego.

3. Obwinionemu przysługuje prawo do obrony w toku całego postępowania dyscyplinarnego.

2. W razie otrzymania wiadomości o przewinieniu zarzucanym przewodniczącemu komisji dyscyplinarnej, dyrektor jednostki badawczo-rozwojowej zawiadamia o tym Ministra - Kierownika Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń.

3. W toku postępowania wyjaśniającego rzecznik dyscyplinarny może przesłuchiwać osobę, której postępowanie dotyczy, świadków i biegłych, jak również przeprowadzać wszelkie inne dowody, konieczne do całkowitego wyjaśnienia sprawy, w trybie i na zasadach przewidzianych w Kodeksie postępowania karnego.

4. Osobie, której postępowanie dotyczy, należy w toku postępowania wyjaśniającego umożliwić złożenie wszelkich wyjaśnień, mogących mieć znaczenie w sprawie, a po zakończeniu postępowania - zapoznać te osobę z treścią zebranych dowodów i umożliwić jej złożenie ustnie lub na piśmie dodatkowych wyjaśnień. Osoba ta ma prawo zgłosić wniosek o przesłuchanie w toku postępowania wyjaśniającego wskazanych przez nią osób w charakterze świadków, a także przeprowadzenie innych dowodów.

5. Odmowa złażenia wyjaśnień przez osobę, której postępowanie dotyczy, nie wstrzymuje biegu postępowania.

6. W sprawach przeciwko dyrektorowi jednostki badawczo-rozwojowej albo przewodniczącemu komisji dyscyplinarnej pierwszej instancji lub rzecznikowi dyscyplinarnemu pierwszej instancji uprawnienia dyrektora określone w ust. 1 przysługują organowi sprawującemu nadzór nad tą jednostką. Czynności rzecznika dyscyplinarnego jednostki badawczo-rozwojowej wykonuje w stosunku do tych osób rzecznik dyscyplinarny przy wyższej komisji dyscyplinarnej.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:

1) dane osoby, której postępowanie dotyczy:

a) imię i nazwisko,

b) tytuł i stopień naukowy,

c) stanowisko służbowe,

d) miejsce pracy,

2) dokładne określenie zarzucanego czynu ze wskazaniem czasu i miejsca jego popełnienia,

3) wykaz zawierający imiona i nazwiska oraz adresy świadków, którzy mają być wezwani na rozprawę dyscyplinarną, jak również wyliczenie innych dowodów; do wykazu może być dołączony wniosek o zaniechanie wezwania i odczytanie na rozprawie zeznań świadków przesłuchanych w toku postępowania wyjaśniającego,

4) proponowany rodzaj i wymiar kary dyscyplinarnej,

5) uzasadnienie oparte na wynikach postępowania wyjaśniającego.

2. Skład orzekający rozpoznaje wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego na posiedzeniu niejawnym, w terminie czternastu dni od dnia złożenia wniosku.

3. Na posiedzeniu niejawnym skład orzekający wydaje postanowienie o:

1) wszczęciu postępowania dyscyplinarnego i wyznaczeniu terminu rozprawy albo,

2) odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, albo

3) zwrocie wniosku w celu uzupełnienia przez rzecznika dyscyplinarnego postępowania wyjaśniającego, wskazując kierunek uzupełnienia i termin zakończenia tego postępowania, nie dłuższy niż trzydzieści dni.

4. Odpisy postanowień wydanych na posiedzeniu niejawnym doręcza się rzecznikowi dyscyplinarnemu i obwinionemu.

5. Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego rzecznikowi dyscyplinarnemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia do wyższej komisji dyscyplinarnej.

6. Obwinionemu doręcza się, wraz z odpisem postanowienia komisji o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego, odpis wniosku rzecznika dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania i o ukaranie.

2. W razie uwzględnienia zażalenia, skład orzekający wyższej komisji dyscyplinarnej wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego i przekazuje akta sprawy przewodniczącemu komisji dyscyplinarnej pierwszej instancji, w celu wyznaczenia nowego składu orzekającego i terminu rozprawy. Członkami nowego składu orzekającego nie mogą być członkowie komisji dyscyplinarnej pierwszej instancji, którzy brali udział w wydaniu uchylonego postanowienia. Przepisy § 26 ust. 4 i 6 stosuje się odpowiednio.

3. Postanowienie składu orzekającego wyższej komisji dyscyplinarnej, zatwierdzające zaskarżone postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, jest ostateczne i nie służy na nie zażalenie. Przepis § 26 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

2. Wnioski, o których mowa w ust. 1, powinny być zgłoszone przed upływem trzech dni od dnia doręczenia wezwania na rozprawę.

3. Skład orzekający może z urzędu dopuścić dowód z zeznań świadków i opinii biegłych oraz przeprowadzić inne dowody.

1) obwinionego,

2) świadków i biegłych.

2. Obwinionemu doręcza się wraz z wezwaniem:

1) listę członków składu orzekającego,

2) pouczenie o przysługujących mu uprawnieniach i skutkach niestawiennictwa na rozprawę.

3. Termin rozprawy powinien być tak wyznaczony, aby między doręczeniem obwinionemu wezwania na rozprawę a dniem rozprawy upłynęło co najmniej siedem dni. W razie niezachowania tego terminu, obwiniony lub jego obrońca może zażądać odroczenia rozprawy.

4. Po wydaniu postanowienia o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego obwiniony i jego obrońca mogą przeglądać akta sprawy oraz sporządzać wypisy i notatki.

2. Wniosek o wyłączenie od rozpoznania sprawy może również złożyć, z przyczyn określonych w ust. 1, członek składu orzekającego

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien być zgłoszony nie później niż przed rozpoczęciem rozprawy.

2. Przewodniczący składu orzekającego może spośród pracowników, o których mowa w ust. 1, wyznaczyć obrońcę z urzędu, jeżeli:

1) obwiniony złożył taki wniosek,

2) obwiniony opuścił dotychczasowe miejsce zamieszkania, a nowego adresu nie można ustalić,

3) zachodzi uzasadniona wątpliwość co do poczytalności obwinionego.

Wyznaczony obrońca z urzędu może odmówić podjęcia się obrony tylko z ważnych powodów.

3. Obrońca jest obowiązany zachować w tajemnicy wszystko, o czym się dowie z tytułu wykonywania czynności obrońcy.

2. W uzasadnionych przypadkach przewodniczący składu orzekającego może wyłączyć lub ograniczyć jawność rozprawy albo jej części.

3. W razie ograniczenia jawności rozprawy, na rozprawie mogą być obecni: dyrektor jednostki badawczo-rozwojowej lub delegowane przez niego osoby, przedstawiciele organu sprawującego nadzór nad jednostką badawczo-rozwojową, przedstawiciel rady załogi, przedstawiciel właściwego dla obwinionego związku zawodowego, przedstawiciel organizacji politycznej działającej na terenie jednostki badawczo-rozwojowej oraz dwie wskazane przez obwinionego osoby spośród mianowanych pracowników naukowych.

2. Rozprawa rozpoczyna się od sprawdzenia obecności wezwanych osób; świadków usuwa się do osobnego pokoju, po czym odczytuje się wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i o ukaranie. Następnie wysłuchuje się wyjaśnień obwinionego, przesłuchuje świadków i biegłych oraz przeprowadza inne dowody. Świadka przesłuchuje się osobno podczas nieobecności tych świadków, którzy nie złożyli jeszcze zeznań.

3. Nie usprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawę obwinionego, któremu wezwanie doręczono we właściwym terminie, nie stanowi przeszkody do rozpoznania sprawy. Przewodniczący w takim przypadku ustanawia obrońcę z urzędu, jeżeli nie jest ustanowiony obrońca w trybie § 31 ust. 1 i 2.

4. W razie uznania niestawiennictwa obwinionego na rozprawę za usprawiedliwione, skład orzekający odracza rozprawę, ustalając nowy jej termin.

5. Wzywanie i przesłuchiwanie świadków oraz biegłych odbywa się w trybie określonym w Kodeksie postępowania karnego.

6. W razie niemożności stawienia się świadków lub złożenia przez nich zeznań odmiennej treści niż w postępowaniu wyjaśniającym, na rozprawie odczytuje się ich zeznania w części lub całości z akt postępowania wyjaśniającego.

7. Przed przystąpieniem do przesłuchania świadka lub biegłego przewodniczący uprzedza go o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

8. Obwiniony, jego obrońca i rzecznik dyscyplinarny mają prawo zadawać pytania świadkom i biegłym oraz wypowiadać się co do każdego zeznania świadka, opinii biegłego lub innego dowodu.

9. Po zakończeniu postępowania dowodowego przewodniczący składu orzekającego udziela głosu rzecznikowi dyscyplinarnemu oraz obrońcy i obwinionemu, przy czym obwinionemu przysługuje zawsze głos ostatni.

2. Na postanowienie o uzupełnieniu postępowania, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje stronom zażalenie.

3. Po uzupełnieniu postępowania rzecznik dyscyplinarny przedstawia komisji wyniki postępowania uzupełniającego.

2. Protokół podpisują przewodniczący składu orzekającego i protokolant.

3. Protokół może być sprostowany, lub uzupełniony na wniosek rzecznika dyscyplinarnego, obwinionego lub obrońcy.

2. Narada i głosowanie są tajne. Prócz członków składu orzekającego może być przy nich obecny tylko protokolant.

3. Narada i głosowanie odbywają się osobno co do winy i osobno co do kary. Przewodniczący składu orzekającego głosuje ostatni.

2. Przegłosowany członek składu orzekającego ma prawo zaznaczyć na orzeczeniu swoje zdanie odrębne i złożyć na piśmie jego uzasadnienie w ciągu siedmiu dni od dnia ogłoszenia orzeczenia.

2. Skład orzekający wydaje orzeczenie o:

1) ukaraniu, mocą którego uznaje obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu w całej rozciągłości lub częściowo i wymierza jedną z kar dyscyplinarnych, albo

2) uniewinnieniu obwinionego od zarzutu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, albo

3) umorzeniu postępowania dyscyplinarnego, gdy okaże się, że:

a) czyn popełniony przez obwinionego nie jest przewinieniem dyscyplinarnym,

b) powstały okoliczności, o których mowa w § 6,

c) rzecznik dyscyplinarny nie podtrzymuje wniosku o ukaranie.

3. Przy wymiarze kary bierze się pod uwagę stopień winy, szkodliwość społeczną i skutki czynu oraz postawę moralną i obywatelską obwinionego, a także jego zachowanie się przed i po przewinieniu.

4. Jeżeli obwiniony dopuścił się kilku przewinień, wymierza się jedną karę za wszystkie czyny łącznie.

1) nazwę komisji, datę rozpoznania i numer sprawy oraz datę wydania orzeczenia,

2) tytuły i stopnie naukowe oraz imiona i nazwiska członków składu orzekającego, rzecznika dyscyplinarnego i protokolanta,

3) tytuł i stopień naukowy, imię i nazwisko, stanowisko służbowe, miejsce i datę urodzenia obwinionego,

4) dokładne określenie czynu zarzucanego obwinionemu,

5) sentencję orzeczenia,

6) uzasadnienie,

7) pouczenie o możliwości odwołania się od orzeczenia do wyższej komisji dyscyplinarnej.

2. Uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać ustalenie jego podstawy faktycznej przez wskazanie, jakie fakty skład orzekający uważa za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tym względzie oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym, wskazać okoliczności, jakie skład orzekający wziął pod uwagę wydając orzeczenie. Uzasadnienie powinno także wskazać podstawę prawną.

3. Orzeczenie wraz z uzasadnieniem podpisują wszyscy członkowie składu orzekającego.

2. W uzasadnionych przypadkach ogłoszenie orzeczenia może być odroczone, nie dłużej jednak niż na siedem dni, przy czym dzień i godzina ogłoszenia powinny być podane na rozprawie.

3. Po ogłoszeniu orzeczenia przewodniczący składu orzekającego poucza obwinionego o trybie i terminie wniesienia odwołania.

4. Odpisy orzeczenia komisji dyscyplinarnej wraz z uzasadnieniem doręcza się: organowi sprawującemu nadzór, dyrektorowi jednostki badawczo-rozwojowej, rzecznikowi dyscyplinarnemu i obwinionemu.

2. Odwołanie wraz z uzasadnieniem i odpisami dla stron wnosi się za pośrednictwem komisji dyscyplinarnej, która wydała orzeczenie, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.

3. Odwołanie może być cofnięte najpóźniej przed rozpoczęciem rozprawy odwoławczej. Cofnięcie odwołania wniesionego na korzyść obwinionego, jeżeli on sam nie złożył odwołania, może nastąpić tylko za jego zgodą.

4. Orzeczenie komisji, od którego nie zostało w przewidzianym terminie wniesione odwołanie, staje się prawomocne i podlega wykonaniu.

2. Skład orzekający wyższej komisji dyscyplinarnej na posiedzeniu niejawnym, rozstrzyga o konieczności wezwania świadków lub dopuszczenia innych dowodów wskazanych w odwołaniu. Przepisy § 29 stosuje się odpowiednio.

2. Przewodniczący wyższej komisji dyscyplinarnej przywraca na wniosek obwinianego uchybiony termin, jeżeli uprawdopodobni on, że uchybienie nastąpiło wskutek nie zawinionej przez niego przeszkody.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do rzecznika dyscyplinarnego.

4. Wniosek o przywrócenie terminu składa się wraz z odwołaniem, za pośrednictwem komisji dyscyplinarnej, która wydała zaskarżone orzeczenie, w terminie czternastu dni od dnia ustania przeszkody.

5. W razie przywrócenia terminu stosuje się odpowiednio przepisy § 43.

6. Na postanowienie odmawiające przywrócenia terminu przysługuje zażalenie do wyższej komisji dyscyplinarnej.

2. Rzecznik dyscyplinarny, obwiniony i obrońca mogą składać wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie lub na piśmie.

3. Przed zakończeniem rozprawy odwoławczej przewodniczący składu orzekającego udziela głosu rzecznikowi dyscyplinarnemu, obwinionemu i obrońcy, przy czym pierwszy głos przysługuje stronie, która wniosła odwołanie.

1) utrzymuje w mocy orzeczenie albo

2) uchyla orzeczenie w całości tub w części i wydaje nowe orzeczenie w tym zakresie, albo

3) uchyla orzeczenie w całości i przekazuje sprawą do ponownego rozpoznania, albo

4) umarza postępowanie, jeżeli okaże się, że zachodzą okoliczności przewidziane w § 6.

2. Wyższa komisja dyscyplinarna może orzec karę surowszą od orzeczonej przez komisję dyscyplinarną pierwszej instancji tylko wówczas, gdy orzeczenie to zostało zaskarżone przez rzecznika dyscyplinarnego.

2. Czynności zmierzające do wykonania orzeczenia podejmuje organ sprawujący nadzór nad jednostką badawczo-rozwojową i dyrektor tej jednostki.

3. Odpis orzeczenia o ukarania dołącza się do akt osobowych ukaranego.

2. Zatarcie kary powoduje uznanie mianowanego pracownika naukowego za nie karanego i usunięcie odpisu orzeczenia dyscyplinarnego z akt osobowych.

3. O zatarciu kary dyscyplinarnego zwolnienia z pracy orzeka wyższa komisja dyscyplinarna.

2. Wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego mogą składać: obwiniony, obrońca, rzecznik dyscyplinarny, a po śmierci obwinionego: jego małżonek, krewny w linii prostej, brat lub siostra.

3. Wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego należy wnieść w ciągu trzydziestu dni od dnia, w którym osoby wymienione w ust. 2 dowiedziały się o przyczynie uzasadniającej wznowienie.

2. W razie likwidacji komisji dyscyplinarnej w jednostce badawczo-rozwojowej, wniosek o wznowienie postępowania składa się do organu sprawującego nadzór nad jednostką badawczo-rozwojową, w której toczyło się postępowanie. Organ sprawujący nadzór wyznacza komisję właściwą do rozpatrzenia wniosku.

3. Na postanowienie w sprawie wznowienia postępowania przysługuje zażalenie do wyższej komisji dyscyplinarnej w terminie czternastu dni od dnia doręczenia postanowienia.

4. Postępowania na niekorzyść obwinionego nie wznawia się w przypadkach: śmierci obwinionego, przedawnienia określonego w art. 203 ust. 1 i 2 ustawy o szkolnictwie wyższym, wykonania kary, zatarcia lub darowania kary.

2. Wznowione postępowanie toczy się według zasad ogólnych. Jeżeli wznowione postępowanie toczy się po śmierci obwinionego, przewodniczący komisji dyscyplinarnej wyznacza obrońcę z urzędu, chyba że wnioskodawca sam ustanowił obrońcę.

3. Orzeczenie wydane w postępowaniu wznowionym na korzyść obwinionego nie może być dla obwinionego niekorzystne.

Prezes Rady Ministrów: wz. I. Sekuła