Dziennik Ustaw - rok 1986 nr 26 poz. 126

Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej mając na uwadze postępującą normalizację życia społecznego i umacnianie się państwa socjalistycznego oraz umożliwienie wcześniejszego zwolnienia od odbycia kary ze względu na warunki osobiste sprawców niektórych przestępstw, jak również kierując się zasadami humanizmu socjalistycznego, stanowi, co następuje:

2. Podlegają jednak wykonaniu prawomocne orzeczenia o przepadku rzeczy, degradacji i obniżeniu stopnia wojskowego, nawiązce i zasądzonym odszkodowaniu.

3. W sprawach o przestępstwa, o których mowa w ust. 1, postępowanie karne umarza się. W takim wypadku orzeka się przepadek narzędzi i innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, a także przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, jak również przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia.

4. Przepis art. 1 nie ma zastosowania do przestępstw określonych w art. 122–124, 127, 128 w związku z art. 122 i 123 oraz w art. 132, 134, 135, 220, 276 i 278 Kodeksu karnego.

2. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 122–124, 127 i 128 Kodeksu karnego przepis ust. 1 stosuje się, jeżeli ujawni on nadto wszystkie istotne okoliczności popełnionego czynu oraz wyda narzędzia i inne przedmioty, o których mowa w art. 2 ust. 3.

3. W razie pobytu sprawcy za granicą, czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, powinny być dokonane w polskim przedstawicielstwie dyplomatycznym lub urzędzie konsularnym. W tym wypadku postanowienie o zastosowaniu ustawy wydaje właściwy prokurator.

1) prawomocnie orzeczone kary pozbawienia wolności do 1 roku – daruje się,

2) prawomocnie orzeczone kary pozbawienia wolności od roku do lat 2 – łagodzi się o połowę,

3) podlegają wykonaniu orzeczone prawomocnie kary grzywny, kary dodatkowe i nawiązki, jak również zasądzone koszty, opłaty i odszkodowania.

2. W sprawach o przestępstwa wymienione w ust. 1 postępowanie umarza się, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie orzec tylko karę pozbawienia wolności, która uległaby darowaniu. W innych wypadkach orzeczoną karę pozbawienia wolności, o której mowa w ust. 1, sąd daruje lub łagodzi w wyroku; przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

3. Umarzając postępowanie w sprawie o przestępstwo z oskarżenia prywatnego, zwraca się oskarżycielowi prywatnemu wpłaconą przez niego zryczałtowaną równowartość kosztów postępowania.

1) do dnia wejścia w życie ustawy ukończył – kobieta 50, a mężczyzna 60 lat,

2) sprawuje bądź powinien sprawować sam pieczę nad dzieckiem do lat 16, do której wykonywania są obowiązani rodzice,

3) w chwili popełnienia czynu nie ukończył 21 lat,

4) popełnił przestępstwo nieumyślne.

1) popełnionych w warunkach określonych w art. 60 Kodeksu karnego lub art. 24 ustawy karnej skarbowej z dnia 26 października 1971 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 22, poz. 103 i z 1985 r. Nr 23, poz. 100),

2) popełnionych w stanie nietrzeźwości,

3) o charakterze chuligańskim,

4) popełnionych przez sprawców prowadzących pasożytniczy tryb życia, którzy w czasie przestępstwa nie pracowali lub nie uczyli się, czerpiąc środki^: utrzymania w sposób sprzeczny z prawem bądź z zasadami współżycia społecznego,

5) stanowiących zbrodnię,

6) określonych w:

a) art. 168 § 1 Kodeksu karnego,

b) art. 3–5, art. 6 ust. 1, art. 7 i 8 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o zwalczaniu niedozwolonego wyrobu spirytusu (Dz. U. Nr 27, poz. 169 i z 1985 r. Nr 23, poz. 101 i Nr 25, poz. 111),

c) art. 43 ust. 1 i 2 oraz art. 44 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230 i z 1984 r. Nr 34, poz. 184),

d) art. 27 ust. 2, art. 29 ust. 1 i 3, art. 30 ust. 1 i 3, art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o zapobieganiu narkomanii (Dz. U. Nr 4, poz. 15 i Nr 15, poz. 66),

e) art. 9 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o szczególnej odpowiedzialności karnej (Dz. U. Nr 23, poz. 101 i Nr 25, poz. 111).

2. Organ stosujący ustawę jest obowiązany pouczyć o treści ust. 1 osobę, wobec której ustawa została zastosowana.

2. W sprawach, o których mowa w ust. 1, nie zakończonych prawomocnym orzeczeniem, postępowanie umarza się, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby orzec za nie tylko karę, która uległaby darowaniu.

2. Przy stosowaniu ustawy orzeka się w miarę potrzeby karę łączną na ogólnych zasadach.

2. Jeżeli w drodze amnestii lub łaski złagodzono jedynie karę łączną, uważa się, że kary wymierzone za poszczególne zbiegające się przestępstwa zostały złagodzone do wysokości złagodzonej kary łącznej.

2. O darowaniu kar lub umorzeniu postępowania przed sądem na podstawie art. 2, sąd orzeka na wniosek prokuratora.

3. W postępowaniu przygotowawczym ustawę stosuje prokurator, jednakże sąd orzeka na wniosek prokuratora o przepadku przedmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 3.

4. W sprawach o przestępstwa, o których mowa w art. 1, sąd lub prokurator mogą uzależnić zastosowanie ustawy od złożenia przez sprawcę pisemnego oświadczenia, że nie powróci na drogę przestępstwa.

5. W sprawach o przestępstwa skarbowe oraz o wykroczenia i wykroczenia skarbowe ustawę stosuje organ właściwy do rozpoznania danej sprawy.

6. W stosunku do osób odbywających karę pozbawienia wolności lub karę aresztu, jeśli nie zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej, ustawę stosuje sąd wojewódzki, w którego okręgu skazany odbywa karę, a w zakresie właściwości sądów wojskowych – sąd wojskowy; sąd orzeka na posiedzeniu w składzie jednego sędziego.

2. Od orzeczenia o odmowie zastosowania ustawy przysługuje środek odwoławczy; od orzeczenia o zastosowaniu ustawy środek odwoławczy przysługuje tylko prokuratorowi. Zażalenia w wypadkach, o których mowa w art. 12 ust. 6, właściwy sąd wojewódzki lub sąd wojskowy rozpoznaje w składzie trzech sędziów.

2. Sąd orzeka na posiedzeniu, chociażby ustawę zastosowano w wyroku.

3. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

Przewodniczący Rady Państwa: W. Jaruzelski

Sekretarz Rady Państwa: Z. Surowiec