Dziennik Ustaw - rok 1983 nr 39 poz. 177

Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, kierując się zasadami humanizmu socjalistycznego i mając na uwadze:

- postępującą normalizację życia społecznego i umocnienie się państwa socjalistycznego,

- wzrost dyscypliny społecznej oraz polepszenie stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego,

w celu stworzenia warunków umożliwiających obywatelom, którzy z powodów politycznych albo nieumyślnie dopuścili się naruszeń porządku prawnego, włączenie się do czynnego udziału w życiu kraju i podstaw do wcześniejszego zwolnienia ze względu na wiek i warunki osobiste sprawców niektórych przestępstw stanowi, co następuje:

1) przestępstw przeciwko porządkowi prawnemu stanu wojennego, określonych w art. 46 i 48 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz. U. Nr 29, poz. 154 i z 1982 r. Nr 3, poz. 18) oraz art. 256 i 257 Kodeksu karnego w związku z art. 49 ust. 1 tego dekretu,

2) przestępstw związanych z militaryzacją, określonych w art. 303, 304 § 1 i 2 oraz § 3, z wyjątkiem wypadku usiłowania lub dokonania ucieczki za granicę, art. 305, 306 i 309 Kodeksu karnego,

3) przestępstw popełnionych z powodów politycznych albo w związku ze strajkiem lub akcją protestacyjną:

a) przeciwko zdrowiu, określonych w art. 156 § 1 i 2, art. 158 § 1 i art. 160 § 1 Kodeksu karnego,

b) przeciwko wolności, określonych w art. 165 § 1, art. 166 i 167 § 1, art. 171 § 1 oraz art. 172 § 1 Kodeksu karnego,

c) przeciwko czci i nietykalności cielesnej, określonych w art. 178 § 1 i 2, art. 181 § 1 i art. 182 § 1 Kodeksu karnego,

d) przeciwko praktykom religijnym, określonych w art. 196 i 197 Kodeksu karnego,

e) przeciwko mieniu, określonych w art. 212 § 1, art. 214 § 1 i art. 220 Kodeksu karnego,

f) przeciwko działalności instytucji państwowych i społecznych, określonych w art. 233 i 234 § 1 oraz art. 235-237 Kodeksu karnego,

g) przeciwko porządkowi publicznemu, określonych w art. 270 § 1, art. 271 i 273 § 1 i 2 w związku z art. 270 § 1 lub art. 271, art. 275 § 1, art. 276 § 1 i 3, art. 278 § 1-3 oraz art. 279-282a, 284, 285, 287 i 288 § 2 Kodeksu karnego,

h) określonych w art. 6a dekretu z dnia 5 lipca 1946 r. o utworzeniu Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (Dz. U. Nr 34, poz. 210, z 1948 r. Nr 36, poz. 257, z 1952 r. Nr 19, poz. 114, z 1953 r. Nr 49, poz. 239 i z 1981 r. Nr 20, poz. 99).

4) występków popełnionych przy przeciwdziałaniu strajkom lub akcjom protestacyjnym albo innym zbiorowym naruszeniom bezpieczeństwa i porządku publicznego z powodów politycznych,

5) przestępstw nieumyślnych, z wyjątkiem popełnionych w stanie nietrzeźwości.

2. Podlegają jednak wykonaniu prawomocne orzeczenia o przepadku rzeczy, degradacji i obniżeniu stopnia wojskowego, nawiązce i zasądzonym odszkodowaniu.

3. W sprawach, o których mowa w ust. 1, postępowanie karne umarza się. W takim wypadku orzeka się przepadek narzędzi i innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, a także przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, jak również przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia.

4. Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio, w razie gdy darowanie kary nie następuje z powodu jej wykonania.

1) prawomocnie orzeczone kary pozbawienia wolności do lat 3 lub kary łagodniejsze oraz kary dodatkowe - daruje się,

2) prawomocnie orzeczone kary pozbawienia wolności powyżej lat 3 - łagodzi się o połowę.

2. W sprawach o przestępstwa, o których mowa w ust. 1, postępowanie umarza się, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie orzec karę, która uległaby darowaniu.

3. W wypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i ust. 2, przepisy art. 3 stosuje się odpowiednio.

1) ukończył - kobieta 50, a mężczyzna 60 lat, albo

2) do dnia wejścia w życie ustawy sprawował sam pieczę nad dzieckiem do lat 16, do której wykonywania są obowiązani rodzice.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się:

1) do zbrodni określonej w art. 1 pkt 1 dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego (Dz. U. z 1946 r. Nr 69, poz. 377, z 1947 r. Nr 65, poz. 390, z 1948 r. Nr 18, poz. 124 i z 1949 r. Nr 32, poz. 238) oraz do innych zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości,

2) do zbrodni określonych w art. 122, 123, 124, 126, 127, 129, 130 i 131 Kodeksu karnego, do przestępstw określonych w art. 125 w związku z art. 122-124 oraz 128 § 1 w związku z art. 122-124 i 127 Kodeksu karnego, jak również do przestępstw określonych w art. 129 w związku z tymi przepisami,

3) do zbrodni zabójstwa określonej w art. 148 § 1 Kodeksu karnego,

4) do zbrodni określonych w art. 134 i 135 Kodeksu karnego oraz w art. 201 i 202 § 2 tego Kodeksu, jeżeli zagarnięto mienie znacznej wartości, jak również do osób organizujących lub kierujących wykonaniem przez inne osoby przestępstwa polegającego na zagarnięciu mienia społecznego w porozumieniu z innymi osobami, bez względu na wysokość wyrządzonej szkody,

5) do przestępstw łapownictwa i płatnej protekcji określonych w art. 239, 240 i 241 § 1, 3 i 4 Kodeksu karnego, w art. 242 w związku z tymi przepisami oraz w art. 244 Kodeksu karnego,

6) do przestępstw zgwałcenia określonych w art. 168 Kodeksu karnego,

7) do przestępstw o charakterze chuligańskim albo popełnionych w stanie nietrzeźwości,

8) do przestępstw określonych w art. 208 Kodeksu karnego oraz do przestępstw rozboju i wymuszenia rozbójniczego określonych w art. 210 i 211 Kodeksu karnego,

9) do przestępstw gospodarczych określonych w rozdziale XXX Kodeksu karnego i do przestępstw określonych w ustawie z dnia 25 września 1981 r. o zwalczaniu spekulacji (Dz. U. z 1982 r. Nr 36, poz. 243).

2. Organ stosujący amnestię jest obowiązany pouczyć osobę korzystającą z amnestii o treści przepisu ust. 1; przyjęcie pouczenia do wiadomości osoba ta potwierdza w protokole własnoręcznym podpisem.

2. Po zastosowaniu amnestii w miarę potrzeby orzeka się karę łączną na ogólnych zasadach.

2. Jeżeli w drodze amnestii lub łaski złagodzono jedynie karę łączną, uważa się, że kary wymierzone za poszczególne zbiegające się przestępstwa zostały złagodzone do wysokości złagodzonej kary łącznej.

2. W postępowaniu przygotowawczym amnestię stosuje prokurator, jednakże sąd orzeka na wniosek prokuratora o umorzeniu postępowania na podstawie art. 3 ust. 3 i art. 4 ust. 2.

3. W sprawach o wykroczenia amnestię stosuje kolegium do spraw wykroczeń.

4. W stosunku do osób odbywających karę pozbawienia wolności i karę aresztu, jeżeli nie zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej, amnestię stosuje sąd wojewódzki, w którego okręgu skazany odbywa karę, a w zakresie właściwości sądów wojskowych - sąd wojskowy; sąd orzeka na posiedzeniu w składzie jednego sędziego.

2. Na postanowienie w przedmiocie amnestii przysługuje zażalenie. W wypadkach, o których mowa w art. 11 ust. 4, zażalenie rozpoznaje sąd wojewódzki lub sąd wojskowy w składzie trzech sędziów.

2. Sąd orzeka na posiedzeniu, chociażby amnestię zastosowano w wyroku.

3. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

2. Zwolnienie osób pozbawionych wolności powinno nastąpić nie później niż w ciągu 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy.

Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński

Sekretarz Rady Państwa: J. Szymanek