Dziennik Ustaw - rok 1983 nr 20 poz. 90

Na podstawie art. 47 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214), zwanej dalej „ustawą”, zarządza się, co następuje:

1) wysokie walory polityczne i moralne, gwarantujące właściwą postawę w służbie dyplomatyczno—konsularnej,

2) odpowiednie wykształcenie, kwalifikacje zawodowe oraz znajomość języków obcych potwierdzoną egzaminem, niezbędne do pracy w służbie dyplomatyczno—konsularnej.

2. Minister Spraw Zagranicznych w porozumieniu z właściwymi ministrami określi szczegółowe wymagania w zakresie wykształcenia, kwalifikacji zawodowych i znajomości języków obcych, jakim powinien odpowiadać pracownik na każdym stanowisku służbowym, oraz wymagania zdrowotne niezbędne do pracy w służbie dyplomatyczno—konsularnej.

1) na podstawie mianowania,

2) na podstawie umowy o pracę.

2. Nawiązanie stosunku pracy na stanowiskach niższych od wymienionych w ust. 1 następuje przez zawarcie umowy o pracę; może jednak nastąpić na podstawie mianowania, jeżeli jest to uzasadnione potrzebami służby.

1) stopień służbowy pracownika, stanowisko lub rodzaj pracy oraz nazwę komórki organizacyjnej Ministerstwa Spraw Zagranicznych albo nazwę przedstawicielstwa dyplomatycznego lub urzędu konsularnego, w którym pracownik ma być zatrudniony,

2) wysokość wynagrodzenia,

3) datę nawiązania stosunku pracy.

2. Kierowników stałych misji lub misji specjalnych za granicą, posiadających status dyplomatyczny, mianuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych, chyba że kierownik stałej misji lub misji specjalnej jest mianowany w trybie, o którym mowa w ust. 1.

3. Kierowników misji innych niż wymienione w ust. 2 mianuje i odwołuje Minister Spraw Zagranicznych.

4. Na stopnie dyplomatyczne lub konsularne pracowników powołanych do prowadzenia spraw należących do właściwości Ministra Handlu Zagranicznego lub innych ministrów mianuje i odwołuje Minister Spraw Zagranicznych na wniosek lub w porozumieniu z tymi ministrami.

5. Pracowników nie wymienionych w ust. 1—4 mianuje i odwołuje lub zawiera z nimi umowę o pracę Minister Spraw Zagranicznych.

2. Z osobą inną niż wymieniona w ust. 1, która bezpośrednio przed zatrudnieniem w przedstawicielstwie dyplomatycznym lub urzędzie konsularnym nie była zatrudniona w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, zawiera się umowę o pracę tylko na okres pracy w tym przedstawicielstwie lub urzędzie.

3. Zakład pracy, który wyraził zgodę na zatrudnienie osoby określonej w ust. 1 i 2 w przedstawicielstwie dyplomatycznym lub urzędzie konsularnym, udziela tej osobie na jej wniosek urlopu bezpłatnego na czas wykonywania służby za granicą; po odwołaniu tej osoby do kraju zakład ten jest obowiązany zatrudnić ją na stanowisku poprzednio zajmowanym lub równorzędnym pod względem wynagrodzenia, pod warunkiem zgłoszenia się do pracy w terminie 3 miesięcy od dnia odwołania lub rozwiązania umowy o pracę. W razie niezachowania tego terminu stosunek pracy wygasa. Okres pracy w służbie dyplomatyczno—konsularnej wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się w razie dyscyplinarnego wydalenia ze służby dyplomatyczno—konsularnej; stosunek pracy w takim wypadku wygasa.

2. Obowiązek zachowania tajemnicy trwa również po rozwiązaniu stosunku pracy.

3. Ogłaszanie przez pracownika materiałów lub ujawnianie wiadomości dotyczących spraw, o których mowa w ust. 1, może nastąpić za zgodą Ministra Spraw Zagranicznych.

4. Ogłaszanie przez pracowników prac naukowych i publicystycznych związanych ze stosunkami międzynarodowymi, a także udzielanie wywiadów na tematy związane ze służbą lub dotyczące stosunków międzynarodowych może nastąpić na warunkach określonych przez Ministra Spraw Zagranicznych.

2. Pracownicy skierowani do pracy za granicą są obowiązani, jeżeli potrzeby służby tego wymagają, wykonywać na polecenie przełożonego czynności służbowe nie związane z zajmowanym stanowiskiem, a także wykonywać czynności służbowe poza normalnymi godzinami pracy, w wypadkach zaś szczególnych także w nocy oraz w niedziele i święta, bez prawa do oddzielnego wynagrodzenia.

2. Pracownik może odmówić zgody na przeniesienie, o którym mowa w ust. 1, jedynie z ważnych i uzasadnionych przyczyn, w szczególności zdrowotnych lub rodzinnych.

2. Stopniami służbowymi są następujące stopnie dyplomatyczne i konsularne:

1) ambasador nadzwyczajny i pełnomocny,

2) ambasador ad personam

3) minister pełnomocny,

4) radca — minister pełnomocny, konsul generalny — minister pełnomocny,

5) radca, konsul generalny,

6) I sekretarz, konsul,

7) II sekretarz, wicekonsul,

8) III sekretarz, agent konsularny,

9) attach‚, attach‚ konsularny,

10) sekretarz—archiwista, sekretarz konsularny.

3. Stopnie służbowe ambasadora ad personam i ministra pełnomocnego nadaje Prezes Rady Ministrów.

4. Stopnie służbowe, wymienione w ust. 2 pkt 4—10, pracownikom przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych nadaje Minister Spraw Zagranicznych.

5. Inne stopnie dyplomatyczne niż wymienione w ust. 2 pkt 4—10 pracownikom powołanym do prowadzenia spraw należących do właściwości Ministra Handlu Zagranicznego lub innych ministrów nadaje Minister Spraw Zagranicznych na wniosek tych ministrów lub w porozumieniu z tymi ministrami.

6. Zasady starszeństwa wśród pracowników przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych określa Minister Spraw Zagranicznych.

2. Warunki i tryb nadawania stopni służbowych wymienionych w § 15 ust. 2 pkt 4—10 określa Minister Spraw Zagranicznych.

2. Uprawnienie do zwrotu kosztów określonych w ust. 1 obejmuje również koszty przesiedlenia — wraz z pracownikiem — jego małżonka i dzieci, na które przysługuje zasiłek (dodatek) rodzinny lub które są inwalidami I lub II grupy.

2. Odznaka honorowa jest zaszczytnym wyróżnieniem nadawanym pracownikom za wybitne osiągnięcia w pracy zawodowej.

3. Odznakę nadaje Minister Spraw Zagranicznych.

4. Minister Spraw Zagranicznych określa szczegółowe zasady i tryb nadawania odznaki oraz jej wzór i sposób noszenia.

2. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje również małżonkowi pracownika w razie zgonu rodziców tego małżonka lub jego dzieci.

2. Za czas nieobecności w pracy z powodu choroby albo odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracownik otrzymuje przez okres nie dłuższy niż 90 dni kalendarzowych wynagrodzenie w wysokości i na zasadach ustalonych dla zasiłku chorobowego.

3. Jeżeli nieobecność w pracy z powodów, o których mowa w ust. 2, trwa dłużej niż 90 dni kalendarzowych albo pracownik zostaje odwołany do kraju przed upływem tego okresu, przysługuje mu zasiłek chorobowy w złotych. Do okresu pobierania zasiłku chorobowego wlicza się okres pobierania wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2. Podstawę wymiaru zasiłku stanowi kwota ryczałtowa określona w przepisach dotyczących podstawy wymiaru emerytury lub renty dla osób, które były zatrudnione za granicą.

4. W okresie zwolnienia od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem lub innym chorym członkiem rodziny pracownik otrzymuje wynagrodzenie w wysokości i na zasadach ustalonych dla zasiłku opiekuńczego.

5. Pracownica uprawniona w myśl Kodeksu pracy do urlopu macierzyńskiego z tytułu urodzenia dziecka lub do urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego z tytułu przyjęcia dziecka na wychowanie otrzymuje w okresie wykorzystywania tego urlopu za granicą wynagrodzenie w wysokości i na zasadach ustalonych dla zasiłku macierzyńskiego.

6. W okresie wykorzystywania urlopu macierzyńskiego w kraju pracownicy przysługuje zasiłek macierzyński w złotych. Podstawę wymiaru zasiłku stanowi kwota ryczałtowa, o której mowa w ust. 3.

7. Pracownicy oraz nie zatrudnionej żonie pracownika przysługuje z tytułu urodzenia dziecka dodatek porodowy w wysokości 25 gr [1] na każde dziecko, na zasadach ustalonych dla zasiłku porodowego.

8. W razie śmierci pracownika lub członka jego rodziny przysługuje, niezależnie od odprawy pośmiertnej, zasiłek pogrzebowy w złotych. Podstawę wymiaru zasiłku pogrzebowego stanowi kwota ryczałtowa, o której mowa w ust. 3.

1) w pierwszej instancji przy Ministrze Spraw Zagranicznych, a w stosunku do pracowników prowadzących w przedstawicielstwach dyplomatycznych lub urzędach konsularnych sprawy należące do właściwości Ministra Handlu Zagranicznego — przy tym ministrze,

2) w drugiej instancji przy Prezesie Rady Ministrów.

2. Decyzję o zawieszeniu pracownika w pełnieniu obowiązków służbowych podejmuje Minister Spraw Zagranicznych, z tym że w stosunku do pracowników powołanych do prowadzenia spraw należących do właściwości Ministra Handlu Zagranicznego lub innych ministrów decyzja jest wydawana na wniosek tych ministrów lub w porozumieniu z tymi ministrami.

3. Zawieszenie pracownika w pełnieniu obowiązków służbowych może nastąpić w ciągu 14 dni od dnia uzyskania wiadomości o przyczynie uzasadniającej zawieszenie i nie może trwać dłużej niż miesiąc, chyba że przeciwko pracownikowi toczy się postępowanie karne lub dyscyplinarne, z powodu którego nastąpiło zawieszenie.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w § 7.

2. Po odwołaniu pracownika do kraju zakład pracy zatrudniający uprzednio małżonka, któremu udzielił urlopu bezpłatnego, jest obowiązany ponownie zatrudnić go na stanowisku uprzednio zajmowanym lub równorzędnym pod względem wynagrodzenia, pod warunkiem zgłoszenia się do pracy w terminie 3 miesięcy od dnia powrotu z zagranicy.

3. Okresy urlopu bezpłatnego wymienionego w ust. 1 zalicza się do okresu, od którego zależą uprawnienia pracownicze, w wymiarze nie przekraczającym łącznych dotychczasowych okresów pracy, pod warunkiem zgłoszenia się do pracy w terminie 3 miesięcy od dnia powrotu z zagranicy.

4. W razie nieudzielenia urlopu bezpłatnego, okresy poprzedniego zatrudnienia, przed wyjazdem za granicę, wlicza się do okresu, od którego zależą uprawnienia pracownicze, pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 3 miesięcy od dnia powrotu z zagranicy.

Prezes Rady Ministrów: gen. armii W. Jaruzelski