REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 1961 nr 58 poz. 320

USTAWA

z dnia 1 grudnia 1961 r.

o izbach morskich

Tekst pierwotny

Dział I

Właściwość i ustrój izb morskich

Rozdział I

Właściwość izb morskich

Art. 1. [Właściwość izb morskich]

1. Do właściwości izb morskich należy:

1) orzekanie w sprawach z wypadków morskich,

2) rozpoznawanie innych spraw przekazanych izbom morskim odrębnymi przepisami.

2. Wypadkami morskimi w rozumieniu niniejszej ustawy są wypadki, które powodują lub którym ulegają statki na morzu bądź na wodach z morzem połączonych, a uczęszczanych przez statki morskie, oraz wypadki, wskutek których nastąpiło w związku z pracą na statku lub działaniem jego urządzeń ciężkie uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć człowieka.

Art. 2. [Zakres rozpoznawanych wypadków morskich]
1. Izby morskie rozpoznają wypadki morskie:

1) statków polskich,

2) statków obcych, jeżeli wypadek nastąpił na polskich morskich wodach wewnętrznych lub polskim morzu terytorialnym albo jeżeli z wnioskiem o wszczęcie postępowania wystąpił armator lub kapitan statku obcego.

2. Sprawy wypadków morskich, w których uczestniczyły jednostki pływające Marynarki Wojennej lub Wojsk Ochrony Pogranicza, izby morskie rozpoznają, w odniesieniu do tych jednostek, za zgodą Dowództwa Marynarki Wojennej lub Wojsk Ochrony Pogranicza.

Art. 3. [Właściwość instancyjna]
Sprawy należące do właściwości izb morskich rozpoznają:

1) w pierwszej instancji - Izba Morska w Gdańsku i Izba Morska w Szczecinie,

2) w drugiej instancji - Odwoławcza Izba Morska.

Art. 4. [Właściwość Izby Morskiej w Gdańsku i Szczecinie]
1. Właściwość Izby Morskiej w Gdańsku obejmuje obszar województw gdańskiego i olsztyńskiego.

2. Właściwość Izby Morskiej w Szczecinie obejmuje obszar województw szczecińskiego i koszalińskiego.

Art. 5. [Właściwość miejscowa]
1. Do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji miejscowo właściwa jest izba morska, w której okręgu:

1) znalazł się statek lub jego załoga po wypadku,

2) znajduje się miejsce wypadku,

3) leży port macierzysty statku

- w zależności od tego, w której izbie najpierw wszczęto postępowanie.

2. Izba morska może orzec o swojej niewłaściwości miejscowej tylko do czasu rozpoczęcia postępowania dowodowego w pierwszej instancji.

3. Odwoławcza Izba Morska może przekazać sprawę izbie morskiej, której właściwość miejscowa nie jest uzasadniona w myśl ust. 1, w przypadku, jeśli jest to wskazane ze względu na miejsce postoju statku lub miejsce pobytu większości świadków.

Rozdział II

Ustrój izb morskich

Art. 6. [Siedziby izb morskich]

1. Izba Morska w Szczecinie działa przy Sądzie Wojewódzkim w Szczecinie, a Izba Morska w Gdańsku i Odwoławcza Izba Morska działają przy Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku.

2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Żeglugi może w drodze rozporządzenia ustalić siedzibę izby morskiej poza siedzibą sądu wojewódzkiego, przy którym działa izba morska.

Art. 7. [Skład izby morskiej]
W skład izby morskiej wchodzi przewodniczący oraz jeden lub więcej wiceprzewodniczących i ławnicy.
Art. 8. [Powoływanie i odwoływanie przewodniczącego i wiceprzewodniczących izb morskich]
1. Przewodniczącego i wiceprzewodniczących powołuje i odwołuje Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Żeglugi spośród sędziów sądów powszechnych posiadających znajomość zagadnień morskich w zakresie spraw należących do właściwości izb morskich.

2. Pozostałych pracowników izb morskich przyjmuje i zwalnia przewodniczący właściwej izby morskiej.

Art. 9. [Stosowanie przepisów dotyczących sędziów i pracowników organów administracji państwowej]
1. Przewodniczący i wiceprzewodniczący izb morskich zachowują stanowiska sędziowskie oraz, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów ustawy, prawa i obowiązki przewidziane w przepisach dotyczących sędziów.

2. Do pozostałych pracowników izb morskich mają zastosowanie przepisy dotyczące pracowników organów administracji państwowej.

Art. 10. [Delegacja]
Zakres udziału przewodniczących i wiceprzewodniczących izb morskich w pracy sądów określi Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Żeglugi.
Art. 11. [Odpowiednie stosowania przepisów o uposażeniu pracowników administracyjnych w państwowych komisjach arbitrażowych]
1. W zakresie wynagradzania pracowników izb morskich mają odpowiednie zastosowanie:

1) do przewodniczących i wiceprzewodniczących przepisy o uposażeniu pracowników zatrudnionych w dziale orzecznictwa państwowych komisji arbitrażowych,

2) do pozostałych pracowników - przepisy o uposażeniu pracowników administracyjnych w państwowych komisjach arbitrażowych.

2. Minister Żeglugi w porozumieniu z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac dostosuje przepisy wymienione w ust. 1 do zakresu działania i struktury organizacyjnej izb morskich, w szczególności ustali tabele stanowisk i uposażenia dla pracowników izb morskich oraz kwalifikacje wymagane dla pracowników wymienionych w ust. 1 pkt 2.

Art. 12. [Ławnicy izb morskich]
1. Ławników izb morskich powołuje na okres lat trzech Minister Żeglugi spośród osób posiadających wysokie kwalifikacje zawodowe i praktykę w zakresie zagadnień występujących w sprawach rozpoznawanych przez izby morskie.

2. Liczbę ławników dla każdej izby ustala Minister Żeglugi na wniosek przewodniczących izb morskich.

3. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia szczegółowy tryb powoływania ławników oraz zasady wyznaczania ich do udziału w posiedzeniach, wynagradzania i pokrywania innych należności związanych z udziałem w posiedzeniach.

Art. 13. [Odpowiednie stosowanie przepisów o ławnikach ludowych w sądach powszechnych]
W sprawach nie uregulowanych ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie do ławników izb morskich stosuje się odpowiednio przepisy o ławnikach ludowych w sądach powszechnych.
Art. 14. [Rozpoznawanie spraw]
1. Izby morskie rozpoznają sprawy wypadków morskich na rozprawie, w pierwszej instancji - w składzie przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego oraz dwóch ławników w drugiej instancji - w składzie przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego oraz czterech ławników. Rozprawie przewodniczy przewodniczący lub wiceprzewodniczący izby morskiej.

2. Przewodniczący izby morskiej pierwszej i drugiej instancji może zwiększyć skład orzekający o dwóch ławników lub o wiceprzewodniczącego izby i jednego ławnika, jeżeli uzna to za wskazane ze względu na zawiły charakter sprawy.

3. Poza rozprawą postanowienia wydaje izba morska bez udziału ławników, w składzie jednoosobowym.

Art. 15. [Delegat]
1. Przy izbie morskiej Minister Żeglugi ustanawia delegata oraz jednego lub więcej zastępców delegata spośród osób posiadających wysokie kwalifikacje zawodowe i praktykę w zakresie żeglugi morskiej.

2. Delegat Ministra Żeglugi, zwany w dalszym ciągu "delegatem", uczestniczy w postępowaniu przed izbami jako rzecznik interesu publicznego.

3. Delegat przy Odwoławczej Izbie Morskiej może przekazać uczestnictwo w postępowaniu przed tą izbą delegatowi przy izbie morskiej pierwszej instancji, który występował w sprawie, jeżeli ze względu na szczególnie zawiły charakter sprawy przyczyni się to w znacznym stopniu do szybszego zakończenia postępowania.

4. W sprawach wypadków morskich, w których zdarzył się wypadek przy pracy, w postępowaniu przed izbami ma prawo uczestniczyć obok delegata - techniczny inspektor pracy właściwy dla zakładu pracy zatrudniającego pracownika, który uległ wypadkowi.

5. Delegat i techniczny inspektor pracy mogą brać udział w dochodzeniu oraz w każdym stanie sprawy przeglądać akta i zgłaszać wnioski.

6. Przepisy o wynagradzaniu ławników za udział w posiedzeniach izb morskich i pokrywaniu innych należności związanych z udziałem w posiedzeniach mają odpowiednie zastosowanie do delegata i technicznego inspektora pracy.

Art. 16. [Uprawnienia delegata]
1. W celu zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi i zapobiegania wypadkom morskim delegat może żądać wyjaśnień od organów państwowych i jednostek gospodarki uspołecznionej, zwracać im uwagę na uchybienia i sprawdzać zastosowanie odpowiednich środków zaradczych.

2. Uprawnienia przewidziane w ust. 1 nie przysługują delegatowi w stosunku do organów Marynarki Wojennej i Wojsk Ochrony Pogranicza.

Art. 17. [Zwierzchni nadzór nad izbami morskimi]
1. Zwierzchni nadzór nad izbami morskimi sprawują:

1) Minister Sprawiedliwości nad przewodniczącymi i wiceprzewodniczącymi izb morskich oraz nad trybem postępowania przed izbami,

2) Minister Żeglugi - w pozostałym zakresie.

2. Nadzór bezpośredni nad izbami morskimi w zakresie zastrzeżonym Ministrowi Sprawiedliwości sprawuje prezes sądu wojewódzkiego, przy którym działa izba morska.

3. Nadzór nie może wkraczać w zakres orzecznictwa izb morskich.

4. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Żeglugi określi w regulaminie tryb wewnętrznego urzędowania izb morskich.

Art. 18. [Dochody i wydatki izb morskich]
Dochody i wydatki izb morskich objęte są budżetem centralnym w części Ministerstwa Żeglugi.
Art. 19. [Pieczęć]
Izby morskie mają prawo używania pieczęci okrągłej z wizerunkiem godła Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pośrodku, z napisem w otoku zawierającym nazwę izby i sądu, przy którym działa izba.

Dział II

Postępowanie w sprawach wypadków morskich

Rozdział I

Przepisy ogólne

Art. 20. [Odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania karnego]

O ile przepisy ustawy niniejszej nie stanowią inaczej, do postępowania przed izbami morskimi w sprawach wypadków morskich stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego.

Rozdział II

Dochodzenia

Art. 21. [Dochodzenie]

1. Urzędy morskie oraz inne organy państwowe obowiązane są o wypadku morskim niezwłocznie zawiadomić izbę morską, zabezpieczyć ślady i dowody, a w przypadkach nie cierpiących zwłoki dokonać czynności koniecznych dla wstępnego ustalenia stanu faktycznego, przekazać izbie morskiej materiał dotyczący wypadku oraz w zakresie pomocy prawnej załatwiać wezwania izb morskich.

2. Jeżeli organem określonym w ust. 1 jest polski urząd konsularny, jest on obowiązany po otrzymaniu wiadomości o wypadku morskim przedsięwziąć niezwłocznie w ramach swoich uprawnień czynności, o których mowa w ust. 1.

3. Armator i kapitan statku, którego dotyczy wypadek morski, obowiązani są niezwłocznie zawiadamiać o każdym wypadku morskim kapitanat (bosmanat) pierwszego polskiego portu, do którego statek ma wejść po wypadku, oraz izbę morską, zabezpieczyć ślady i dowody dla wstępnego ustalenia stanu faktycznego oraz na żądanie kapitanatu (bosmanatu) portu i izby morskiej udzielać wszelkich wyjaśnień.

4. Organy Marynarki Wojennej, Wojsk Ochrony Pogranicza i prokuratury wojskowej w sprawie toczącej się przed izbą morską nie są obowiązane do udzielania wiadomości, dokumentów i innych danych, jeżeli może to doprowadzić do ujawnienia tajemnicy państwowej w zakresie obronności kraju.

Art. 22. [Wszczęcie postępowania]
1. Izba morska wszczyna postępowanie z urzędu albo na wniosek delegata lub zainteresowanego.

2. Wszczęcie postępowania następuje z urzędu, gdy:

1) statek zatonął, zaginął, został opuszczony lub w inny sposób utracony,

2) w wypadku morskim nastąpiło ciężkie uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć człowieka,

3) izba morska uzna, że interes publiczny wymaga rozpoznania sprawy.

Art. 23. [Odmowa wszczęcia i umorzenie postępowania]
1. Izba morska może, po wypowiedzeniu się delegata, odmówić wszczęcia postępowania lub wszczęte postępowanie umorzyć, jeżeli rozpoznanie sprawy byłoby niecelowe ze względu na brak interesu publicznego.

2. W sprawach, w których wszczęcie postępowania następuje z urzędu, odmowa wszczęcia i umorzenie postępowania wymaga zgody delegata.

3. Postanowienie o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania doręcza się delegatowi oraz zainteresowanemu, który wniósł o rozpoznanie sprawy.

4. W sprawach określonych w art. 15 ust. 4 uprawnienia delegata wynikające z przepisów ust. 1-3 przysługują odpowiednio technicznemu inspektorowi pracy.

Art. 24. [Zainteresowani]
Zainteresowani są w każdym razie armator i kapitan statku, którego dotyczy wypadek morski, oraz osoby podejrzane o zawinienie wypadku morskiego lub o błędne zachowanie, które przyczyniło się do wypadku.
Art. 25. [Pełnomocnik]
1. Zainteresowany ma prawo korzystać w każdym stanie sprawy z pomocy wybranego przez siebie pełnomocnika.

2. Pełnomocnikiem może być pracownik zainteresowanego, członek związku zawodowego, do którego zainteresowany należy, lub adwokat.

Art. 26. [Zawieszenie postępowania]
1. Jeżeli izbie morskiej wiadomo, że w sprawie rozpoznawanego przez nią wypadku morskiego wszczęto postępowanie karne, izba morska zawiadamia sąd lub prokuratora o toczącym się przed izbą postępowaniu.

2. Izba morska może zawiesić postępowanie, jeżeli wyniki postępowania karnego mogą mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

3. Na postanowienie o zawieszeniu lub odmowie zawieszenia postępowania służy zażalenie.

Art. 27. [Przeprowadzenie dochodzenia]
1. Po wszczęciu postępowania izba morska przeprowadza dochodzenie bezpośrednio przez przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego albo za pośrednictwem kapitanatu (bosmanatu) portu.

2. Minister Żeglugi określi obowiązki kapitanatów (bosmanatów) portu w zakresie prowadzenia dochodzeń w sprawach wypadków morskich.

Art. 28. [Cel dochodzenia]
1. Dochodzenie ma na celu wyjaśnienie przebiegu, przyczyn i okoliczności wypadku morskiego przez zebranie potrzebnych wiadomości i utrwalenie śladów i dowodów.

2. Armator i kapitan statku obowiązani są na wezwanie izby morskiej udzielić wyjaśnień o statku, w szczególności o składzie jego załogi, miejscu pobytu statku i członków załogi lub o terminach przybycia statku do polskiego portu i o wysokości szkody, oraz przedłożyć izbie użyte w danej podróży mapy morskie, dzienniki i inne dokumenty potrzebne do wyjaśnienia okoliczności wypadku.

Rozdział III

Rozprawa

Art. 29. [Organizacja rozprawy]

1. Jeżeli przewodniczący izby morskiej uzna, że dochodzenie dostarczyło podstaw do przeprowadzenia rozprawy, wyznacza termin rozprawy, zawiadamia o nim delegata i w miarę możności znanych izbie zainteresowanych oraz zarządza wezwanie świadków, a w razie potrzeby biegłych i tłumaczy.

2. Jeżeli sprawa dotyczy wypadku określonego w art. 15 ust. 4, przewodniczący izby morskiej zawiadamia również technicznego inspektora pracy.

3. Niestawiennictwo delegata, technicznego inspektora pracy lub zainteresowanego nie wstrzymuje rozpoznania sprawy, chyba że izba morska uzna obecność ich na rozprawie za niezbędną.

Art. 30. [Przebieg rozprawy]
1. Na wstępie rozprawy przewodniczący przedstawia stan sprawy na podstawie wyników dochodzenia, po czym izba morska wysłuchuje wyjaśnień osób zainteresowanych, a następnie przeprowadza postępowanie dowodowe.

2. Zainteresowany, którego zeznanie może mieć znaczenie dla ustalenia przebiegu i przyczyn wypadku morskiego, może być przesłuchany jako świadek. Przed przesłuchaniem należy go uprzedzić o prawie odmowy udzielania odpowiedzi na pytania co do okoliczności, których ujawnienie mogłoby narazić na odpowiedzialność za przestępstwo jego samego lub członków jego najbliższej rodziny.

3. Delegatowi, technicznemu inspektorowi pracy i zainteresowanym służy prawo zadawania pytań przesłuchiwanym świadkom i biegłym oraz zgłaszania wniosków dowodowych.

Art. 31. [Odroczenie rozprawy]
Izba morska może odroczyć rozprawę tylko z ważnej przyczyny.
Art. 32. [Prowadzenie odroczonej rozprawy w nowym terminie w dalszym ciągu]
Rozprawę odroczoną prowadzi się w nowym terminie w dalszym ciągu. Jednakże należy ją przeprowadzić od początku, jeżeli izba morska uzna to za konieczne.
Art. 33. [Udzielanie głosu]
Po zakończeniu postępowania dowodowego przewodniczący udziela głosu najpierw delegatowi, który zgłasza i uzasadnia swoje wnioski co do orzeczenia, następnie technicznemu inspektorowi pracy, jeżeli uczestniczy w rozprawie, oraz obecnym pełnomocnikom zainteresowanych i samym zainteresowanym.
Art. 34. [Rozstrzyganie zagadnień wynikających w toku postępowania]
Izba morska rozstrzyga samodzielnie wszelkie zagadnienia wynikające w toku postępowania.
Art. 35. [Orzeczenie pozbawiające członka załogi lub pilota prawa wykonywania zawodu lub określonych funkcji]
1. Izba morska może w orzeczeniu pozbawić na czas oznaczony lub na zawsze prawa wykonywania zawodu lub prawa wykonywania określonych funkcji członka załogi polskiego statku lub polskiego pilota, który w związku z wypadkiem morskim wykazał brak kwalifikacji niezbędnych do wykonywania czynności związanych z tymi funkcjami bądź do wykonywania zawodu albo przez rażące zaniedbania przyczynił się do powstania wypadku.

2. Orzeczenie w zakresie określonym w ust. 1 jest natychmiast wykonalne.

3. Izba morska może w orzeczeniu uzależnić przywrócenie prawa wykonywania zawodu lub funkcji od pełnienia w ciągu oznaczonego czasu określonej służby morskiej albo od wykazania koniecznych umiejętności w trybie przewidzianym przepisami o kwalifikacjach wymaganych od członków załogi polskiego statku morskiego lub od pilotów morskich.

4. W przypadku wydania orzeczenia pozbawiającego członka załogi lub pilota prawa wykonywania zawodu lub określonych funkcji na czas dłuższy niż dwa lata albo na zawsze, Minister Żeglugi może w uzasadnionych przypadkach, po upływie dwóch lat od wydania orzeczenia, przywrócić prawo, którego członek załogi lub pilot został pozbawiony, jeżeli względy bezpieczeństwa żeglugi nie stają temu na przeszkodzie.

5. Uprawnienia wynikające z przepisu ust. 1 nie przysługują izbom morskim w stosunku do żołnierzy Marynarki Wojennej lub Wojsk Ochrony Pogranicza.

Art. 36. [Sentencja orzeczenia]
1. Sentencja orzeczenia powinna zawierać:

1) oznaczenie izby morskiej, która wydała orzeczenie,

2) imiona i nazwiska oraz stopnie i tytuły zawodowe (stanowiska służbowe) członków składu orzekającego,

3) datę i miejsce rozpoznania sprawy i wydania orzeczenia,

4) ustalenie czasu, miejsca i rodzaju wypadku morskiego,

5) dokładne ustalenie przyczyn wypadku ze wskazaniem - o ile to możliwe - statku i osób, których wina spowodowała wypadek, oraz z określeniem stopnia, w jakim przyczyniły się do wypadku, albo stwierdzenie uzasadnionych wątpliwości co do przyczyny wypadku bądź stwierdzenie niemożności jej ustalenia,

6) wskazanie ujawnionych wad i braków w budowie statku, jego wyposażeniu, załadowaniu lub obsadzeniu załogą, w stanie toru wodnego lub urządzeniach oznakowania nawigacyjnego oraz uchybień w działalności i wad w organizacji instytucji służących bezpieczeństwu żeglugi morskiej,

7) ocenę prawidłowości zachowania się statku po wypadku oraz w razie potrzeby prawidłowości czynności ratowniczych.

2. Jeżeli izba morska pozbawia członka załogi lub pilota prawa wykonywania określonych funkcji bądź prawa wykonywania zawodu, rozstrzygnięcie o tym powinno być zawarte w sentencji.

Art. 37. [Odroczenie wydania orzeczenia w sprawie zawiłej]
1. W sprawie zawiłej izba morska może odroczyć wydanie orzeczenia na czas nie dłuższy niż 14 dni.

2. Po podpisaniu sentencji orzeczenia przez członków składu orzekającego przewodniczący ogłasza ją i przytacza ważniejsze powody orzeczenia, po czym sporządza się uzasadnienie orzeczenia na piśmie. Uzasadnienie powinno być sporządzone w terminie 14 dni od ogłoszenia sentencji, a w sprawach zawiłych - w terminie do 30 dni.

3. Ogłoszenie sentencji może nastąpić bez udziału ławników.

Art. 38. [Uzasadnienie orzeczenia]
Uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać:

1) dokładne ustalenie podstawy faktycznej przez wskazanie, jakie fakty izba morska uznała za udowodnione, na jakich oparła się dowodach i dlaczego nie uznała dowodów przeciwnych,

2) przytoczenie okoliczności, które izba morska miała na względzie przy ocenie podstawy faktycznej,

3) w razie potrzeby, zalecenie podjęcia środków zmierzających do zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi i zapobiegania wypadkom morskim,

4) przytoczenie okoliczności, które izba morska miała na względzie przy orzekaniu o pozbawieniu prawa wykonywania zawodu lub określonych funkcji, jeżeli izba o tym orzekła.

Art. 39. [Doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem]
1. Orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się Ministrowi Żeglugi, delegatowi, właściwemu urzędowi morskiemu oraz zainteresowanym, a w sprawach określonych w art. 15 ust. 4 również technicznemu inspektorowi pracy.

2. Jeżeli w orzeczeniu pozbawiono członka załogi lub pilota prawa wykonywania zawodu lub określonej funkcji, orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się ponadto pozostałym urzędom morskim.

Rozdział IV

Środki odwoławcze

Art. 40. [Odwołanie od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji]

1. Od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji służy odwołanie.

2. Na postanowienia i zarządzenia izby morskiej zamykające drogę do wydania orzeczenia służy zażalenie. Ponadto zażalenie służy tylko w przypadkach przewidzianych w ustawie.

3. Termin do wniesienia odwołania wynosi 14 dni, a do wniesienia zażalenia 7 dni od dnia doręczenia orzeczenia lub postanowienia z uzasadnieniem.

4. Środki odwoławcze wnosi się do Odwoławczej Izby Morskiej za pośrednictwem izby morskiej, która wydała orzeczenie lub postanowienie.

Art. 41. [Podmioty, którym służą środki odwoławcze]
Środki odwoławcze służą delegatowi i zainteresowanym, a w sprawach określonych w art. 15 ust. 4 również technicznemu inspektorowi pracy.
Art. 42. [Rozpoznanie odwołania na rozprawie odwoławczej Izby Morskiej]
Odwoławcza Izba Morska rozpoznaje odwołanie na rozprawie, jeżeli przepisy postępowania karnego o rewizji nie stanowią inaczej.
Art. 43. [Podstawa orzekania odwoławczej Izby Morskiej]
1. Odwoławcza Izba Morska orzeka na podstawie wyników przewodu w izbie morskiej pierwszej instancji, uzupełnionego w razie potrzeby przewodem odwoławczym.

2. Odwoławcza Izba Morska może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli odwołujący się mógł je przytoczyć w pierwszej instancji.

3. Z zastrzeżeniem ust. 4 Odwoławcza Izba Morska nie jest związana wnioskami ani granicami odwołania.

4. Odwoławcza Izba Morska może zmienić orzeczenie izby morskiej pierwszej instancji w części pozbawiającej członka załogi lub pilota prawa wykonywania zawodu lub określonych funkcji na jego niekorzyść tylko w przypadkach zaskarżenia tej części orzeczenia przez delegata na niekorzyść zainteresowanego.

Art. 44. [Rodzaje rozstrzygnięć odwoławczej Izby Morskiej]
1. Odwoławcza Izba Morska zatwierdza albo zmienia zaskarżone orzeczenie w całości lub w części.

2. W razie stwierdzenia nierozpoznania istoty sprawy lub nieważności postępowania, Odwoławcza Izba Morska uchyla zaskarżone orzeczenie i sprawę przekazuje izbie morskiej do ponownego rozpoznania lub postępowanie umarza.

Art. 45. [Zakaz rewizji nadzwyczajnej]
Od orzeczeń i postanowień izb morskich kończących postępowanie przed tymi izbami nie można zakładać rewizji nadzwyczajnej.
Art. 46. [Moc ustaleń winy i okoliczności faktycznych wypadku morskiego zawartych w orzeczeniu izby morskiej]
Ustalenia winy i okoliczności faktycznych wypadku morskiego zawarte w orzeczeniu izby morskiej kończącym postępowanie przed izbami obowiązują państwowy arbitraż gospodarczy.

Rozdział V

Wznowienie postępowania

Art. 47. [Wznowienie postępowania zakończonego przed izbami]

1. Izba morska wznawia postępowanie zakończone przed izbami w razie późniejszego ujawnienia faktów i dowodów nie znanych izbie, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

2. Zainteresowany może żądać wznowienia postępowania w okolicznościach wymienionych w ust. 1 tylko wtedy, gdy z faktów i dowodów nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Rozdział VI

Koszty postępowania

Art. 48. [Koszty postępowania]

1. Koszty postępowania, obejmujące również należności ławników, delegata i technicznego inspektora pracy, ponosi armator, którego statek spowodował lub przyczynił się do powstania wypadku.

2. W razie uznania winy lub błędu kilku statków koszty postępowania rozdziela się stosunkowo.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do użytkowników urządzeń służących żegludze morskiej, z wyjątkiem organów administracji państwowej.

Art. 49. [Obowiązek zwrotu kosztów postępowania, które zainteresowany wywołał swoim postępowaniem]
Niezależnie od wyniku sprawy izba morska może nałożyć na zainteresowanego obowiązek zwrotu kosztów postępowania, które zainteresowany wywołał swoim postępowaniem.
Art. 50. [Zwolnienie z pobierania kosztów postępowania od armatora statku obcego]
Nie pobiera się kosztów postępowania od armatora statku obcego, z wyjątkiem przypadku, kiedy postępowanie zostało wszczęte na jego wniosek.
Art. 51. [Zaliczka na koszty postępowania]
Jeżeli izba morska dokonuje czynności na wniosek zainteresowanego, ma prawo żądać od niego zaliczki na koszty postępowania oraz uzależnić swe czynności od uprzedniego złożenia zaliczki.
Art. 52. [Udział zainteresowanego w kosztach postępowania]
Koszty postępowania ponosi również zainteresowany, jeżeli wszczęte na jego wniosek postępowanie zostało umorzone na skutek wycofania przez niego wniosku.
Art. 53. [Rozstrzyganie o kosztach postępowania]
1. W każdym orzeczeniu lub postanowieniu kończącym sprawę w danej instancji izba morska rozstrzyga o kosztach postępowania.

2. Na postanowienia izby morskiej pierwszej instancji o kosztach postępowania służy zażalenie.

Art. 54. [Podział kosztów postępowania w zależności od rezultatu odwołania]
1. W razie nieuwzględnienia odwołania koszty postępowania odwoławczego ponosi zainteresowany, który wniósł odwołanie.

2. W razie częściowego uwzględnienia odwołania koszty postępowania rozdziela się stosunkowo.

Art. 55. [Źródło pokrycia kosztów postępowania]
Poza przypadkami określonymi w art. 48-52, art. 54 i art. 56 ust. 1 i 4 koszty postępowania pokrywa się z budżetu Państwa.

Rozdział VII

Przepisy porządkowe

Art. 56. [Niestawiennictwo świadka]

1. W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa świadka, biegłego lub tłumacza izba morska nakłada na świadka, biegłego lub tłumacza grzywnę do 2.000 zł; jeżeli niestawiennictwo spowodowało odroczenie rozprawy, izba morska nakłada ponadto na świadka, biegłego lub tłumacza obowiązek zwrotu kosztów wywołanych odroczeniem rozprawy.

2. Niezależnie od środków zastosowanych na podstawie ust. 1 izba morska może zarządzić przymusowe sprowadzenie świadka, a biegłego i tłumacza tylko w przypadkach wyjątkowych.

3. Izba morska zwalnia świadka, biegłego lub tłumacza od nałożonych środków przymusu i zwrotu kosztów, jeżeli świadek, biegły lub tłumacz w ciągu dwóch tygodni od zawiadomienia go udowodni, że niestawiennictwo jego było usprawiedliwione.

4. Niezależnie od skutków niestawiennictwa na rozprawie, świadek, biegły i zainteresowany lub jego pracownik mogą być zobowiązani do zwrotu kosztów wywołanych oczywistą ich winą. Postanowienie izby morskiej w przedmiocie zwrotu kosztów zapada po wysłuchaniu osoby, której zarzucono winę.

Art. 57. [Postępowanie w razie nieusprawiedliwionej odmowy złożenia zeznań lub przyrzeczenia]
Przepisy art. 56 ust. 1 i 3 mają również zastosowanie w razie nieusprawiedliwionej odmowy złożenia zeznań lub przyrzeczenia, przy czym w razie ponownej odmowy izba morska może nałożyć na świadka ponownie grzywnę do 3.000 zł.
Art. 58. [Zażalenie]
Na postanowienie odmowne wydane na podstawie art. 56 ust. 3 oraz na postanowienia wydane na podstawie art. 56 ust. 4 i art. 57 służy zażalenie.
Art. 59. [Nałożenie grzywny]
1. Izba morska może nałożyć grzywnę do 3.000 zł na winnych nieprzestrzegania przepisów art. 21 ust. 3 i art. 28 ust. 2.

2. Na postanowienie wydane na podstawie ust. 1 służy zażalenie.

Art. 60. [Ostateczne postanowienie - tytuł wykonawczy]
Ostateczne postanowienie wydane na podstawie art. 56 ust. 1, art. 57 i art. 59 ust. 1 oraz ostateczne postanowienie wydane w przedmiocie zwrotu kosztów, zaopatrzone w zaświadczenie przewodniczącego izby morskiej, iż podlega wykonaniu, stanowi tytuł wykonawczy dla egzekucji sądowej.

Rozdział VIII

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 61. [Statut izb morskich - przepis przejściowy]

Izby morskie utworzone na podstawie ustawy z dnia 18 marca 1925 r. o izbach morskich (Dz. U. Nr 36, poz. 243z późniejszymi zmianami) stają się izbami morskimi w rozumieniu niniejszej ustawy.
Art. 62. [Przepis przejściowy]
1. W sprawach wypadków morskich, w których wszczęto postępowanie przed dniem wejścia w życie ustawy, a nie rozpoczęto rozprawy w pierwszej instancji, w zakresie postępowania stosuje się przepisy niniejszej ustawy.

2. W sprawach, w których przed dniem wejścia w życie ustawy rozpoczęto rozprawę w pierwszej instancji, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 63. [Przepisy uchylone]
Traci moc ustawa z dnia 18 marca 1925 r. o izbach morskich (Dz. U. z 1925 r. Nr 36, poz. 243, z 1930 r. Nr 17, poz. 126 i Nr 76, poz. 600, z 1933 r. Nr 18, poz. 117, z 1934 r. Nr 110, poz. 976 i z 1949 r. Nr 41, poz. 295).
Art. 64. [Przepisy dotychczasowe]
Do czasu wydania przepisów wykonawczych do ustawy w sprawach, które mają być uregulowane tymi przepisami, obowiązują przepisy dotychczasowe.
Art. 65. [Wejście w życie]
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1962 r.

Przewodniczący Rady Państwa: A. Zawadzki

Sekretarz Rady Państwa: J. Horodecki

REKLAMA

Dziennik Ustaw

REKLAMA

REKLAMA

REKLAMA