Dziennik Ustaw - rok 1931 nr 75 poz. 602

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 17 marca 1931 r. – Dz. U. R. P. Nr. 37, poz. 276).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwunastym maja tysiąc dziewięćset dwudziestego ósmego roku podpisana została w Warszawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Węgierskiego konwencja w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu spadków o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Węgierskiem w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu spadków,

JEGO EKSCELENCJA
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
oraz
JEGO WYSOKOŚĆ
NAJJAŚNIEJSZY REGENT WĘGIER,

pragnąc zapobiec podwójnemu opodatkowaniu podatkiem spadkowym, postanowili zawrzeć co do tego konwencję i mianowali w tym celu swymi pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Pana D-ra Tadeusza JACKOWSKIEGO, Dyrektora Departamentu Polityczno-Ekonomicznego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Pana Augusta FRANTZA, Inspektora w Ministerstwie Skarbu;

Regent Węgier:

J. E. Pana Aleksandra BELITSKA, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Węgier w Warszawie i Pana Aleksandra KNEPPO, Radcę w Ministerstwie Skarbu w Budapeszcie,

KTÓRZY, po okazaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie wystawione, zgodzili się na następujące postanowienia:

Nieruchome majątki spadkowe wraz z ich przynależnościami, pozostałe po obywatelach jednego z obu umawiających się Państw, podlegają podatkowi spadkowemu tylko w tem Państwie, w którem te majątki są położone.

Dla rozstrzygnięcia kwestji, czy przedmiot spadku winien być uważany za rzecz nieruchomą, miarodajne są ustawy tego z obu umawiających się Państw, w którem dotyczący przedmiot spadku się znajduje. Dla rozstrzygnięcia kwestji co należy rozumieć przez wyraz „przynależności”, miarodajne są ustawy tego z obu umawiających się Państw, w którem położone są majątki nieruchome. Narówni z majątkiem nieruchomym uważa się uprawnienia, do których mają zastosowanie przepisy prawa cywilnego, dotyczące majątku nieruchomego oraz prawo użytkowania majątku nieruchomego, jako też prawa, które są zabezpieczone na majątku nieruchomym lub go obciążają. Prawa te uważać należy jako znajdujące się w tem z obu umawiających się Państw, w którem położone są majątki nieruchome, do których te uprawnienia się odnoszą.

Wszelkie przedsiębiorstwa lub udziały w przedsiębiorstwach, wszelki majątek przeznaczony dla zakładu filjalnego lub oddziału przedsiębiorstwa, jako też wszelkie udziały w zakładzie filjalnym lub oddziale podlegają, o ile prawo do udziału nie jest związane z posiadaniem akcyj lub kuksów, podatkowi spadkowemu tego z obu umawiających się Państw, w którem znajduje się dotyczące przedsiębiorstwo lub zakład filjalny.

Co do części składowych spadku pozostałych po zmarłym obywatelu jednego z obu umawiających się Państw, do których nie mają zastosowania postanowienia art. 1, będą przestrzegane następujące zasady:

a) wspomniane części składowe spadku podlegają zasadniczo podatkowi spadkowemu w tem z obydwóch umawiających się Państw, którego obywatelem był zmarły w chwili swej śmierci;

b) jeżeli jednak zmarły posiadał w chwili swej śmierci w drugiem umawiającem się Państwie miejsce zamieszkania, to w tem Państwie podlegają podatkowi spadkowemu, te części składowe spadku, które się w niem znajdują, o ile nie zachodzi przypadek, przewidziany pod lit. c lub d;

c) jeżeli zmarły w chwili swej śmierci posiadał miejsce zamieszkania w każdem z obydwóch umawiających się Państw, to wspomniane części składowe spadku podlegają podatkowi spadkowemu tylko w tem z obydwóch umawiających Państw, którego obywatelem był zmarły;

d) jeżeli nabywca majątku spadkowego był w chwili śmierci zmarłego obywatelem jednego z obydwóch umawiających się Państw, to przypadły temu nabywcy majątek spadkowy podlega obowiązującemu podatkowi spadkowemu w tem Państwie umawiającem się, którego obywatelem był nabywca w owej chwili; postanowienie to nie będzie jednakże stosowane w przypadku gdy nabywca posiadał miejsce zamieszkania w drugiem umawiającem się Państwie.

W rozumieniu niniejszej konwencji przez wyraz „miejsce zamieszkania” uważa się miejsce, w którem pewna osoba posiada mieszkanie, co do którego stosownie do okoliczności można przypuszczać, że osoba ta zamierza zatrzymać je w posiadaniu na stale, lub też miejsce, gdzie ta osoba przebywa, jeżeli stosownie do okoliczności można przypuszczać, że zamierza ona przebywać w niem nie tylko chwilowo.

Dla rozstrzygnięcia kwestji dotyczącej określenia miejsca, gdzie znajdują się wymienione w artykule 2, części składowe spadku, będą przestrzegane następujące zasady:

a) przy wierzytelnościach – decyduje miejsce zamieszkania zmarłego;

b) przy papierach wartościowych i przy papierach na zlecenie (wekslach, przekazach i t. d.) decyduje miejsce ich przechowania w chwili śmierci zmarłego;

c) przy prawach, co do których władze prowadzą specjalne księgi celem zapisywania w nich osób uprawnionych – decyduje miejsce, w którem księgi te są prowadzone.

Zapisy, które nie dotyczą pewnego oznaczonego przedmiotu, będą traktowane tak, jak gdyby miały być wypłacone z majątku wymienionego w art. 2, o ile ten majątek na to wystarcza i w danym razie, zapisy te będą rozdzielone w stosunku do wartości części składowych wspomnianego majątku, znajdujących się w każdem z obu umawiających się Państw. Niepokryta w powyższy sposób reszta takich zapisów będzie uważana jako wypłacona z majątku spadkowego, określonego w art. 1 i w tym przypadku reszta ta będzie rozdzielona w stosunku do wartości wymienionych w art. 1 przedmiotów spadku, położonych w każdem z obu umawiających się Państw.

Długi i ciężary, które obciążają określony w art. 1 majątek spadkowy lub są na nim zabezpieczone, będą potrącone z wartości tego majątku. O ile zmarły odpowiadał też osobiście za takie długi, to niepokryta w powyższy sposób ich reszta, będzie potrącona z majątku wymienionego w art. 2; przyczem postanowienia art. 4, dotyczące stosunku rozdziału zapisów na majątki spadkowe znajdujące się w każdem z obu umawiających się Państw, będą stosowane w sposób analogiczny do wspomnianych długów i ciężarów.

Co się tyczy innych długów i ciężarów, to będą do nich stosowane w sposób analogiczny postanowienia przewidziane w art. 4.

Niniejsza konwencja nie narusza prawa każdego z obydwóch umawiających się Państw do poddania zgodnie z ich odnośnemi ustawami podatkowi spadkowemu takich przedmiotów majątkowych, które nie podlegają podatkom tego rodzaju w drugiem umawiającem się Państwie.

Jeżeli zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji majątek spadkowy w każdem z obydwóch umawiających się Państw podlega podatkowi spadkowemu tylko w części to w tym przypadku dla ustalenia stawki podatku w każdem Państwie będzie miarodajna tylko wartość majątku, podlegającego podatkowi w tem Państwie.

W rozumieniu niniejszej konwencji przez wyrazy: „podatek spadkowy” rozumie się wszelkie daniny, pobierane od przeniesienia majątku na wypadek śmierci stosownie do ustaw, które obowiązują lub w przyszłości obowiązywać będą w każdem z obydwóch umawiających się Państw.

Umawiające się Państwa zgadzają się udzielać sobie wzajemnej pomocy przy ustalaniu podstaw wymiaru dla podatku stanowiącego przedmiot niniejszej konwencji, przy jego pobieraniu, jako też przy doręczeniach odnośnych zawiadomień. Co się tyczy postępowania w tym względzie Rządy obydwóch umawiających się Państw będą mogły zawrzeć osobny układ w tym celu.

Jeżeli w poszczególnych przypadkach nasuną się wątpliwości w sprawie stosowania postanowień niniejszej konwencji, to zostaną one rozstrzygnięte przez Ministrów Skarbu obydwóch umawiających się Państw,

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i wymiana dokumentów ratyfikowanych nastąpi możliwie jak najrychlej w Budapeszcie. Konwencja wejdzie w życie w trzydziestym dniu po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i będzie stosowana do wszystkich wypadków, w których spadkodawca zmarł, po wejściu jej w życie.

Konwencja niniejsza będzie obowiązywała aż do wypowiedzenia jej przez jedno z umawiających się Państw, najmniej na sześć miesięcy przed upływem roku kalendarzowego.

W razie wypowiedzenia w przewidzianym czasie niniejsza konwencja utraci ważność z upływem powyższego roku kalendarzowego dla wszystkich przypadków, w których spadkodawca zmarł po upływie tegoż roku kalendarzowego.

Na dowód czego wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i zaopatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Warszawie, dnia 12 maja 1928 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego, wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 21 maja 1931 r.

Wersja francuska