W krajach rozwiniętych powszechna jest obawa, że globalizacja może mieć negatywny wpływ na rynek pracy. Dla przykładu, badania naukowców z Massachusetts Institute of Technology (MIT) wskazują, że proces przenoszenia rodzimej produkcji z USA do krajów, gdzie wytwarza się taniej, w tym do Chin, może likwidować miejsca pracy w niektórych sektorach.
Polskie prawodawstwo przewiduje kilka ścieżek legalizacji zatrudnienia cudzoziemców. W dużej mierze procedura, którą powinien wybrać pracodawca zatrudniający obcokrajowców zależy od kraju pochodzenia kandydata oraz okresu, na jaki przedsiębiorca powierza wykonywanie cudzoziemcowi pracy. W poprzednim artykule omówiliśmy legalizację pracy w oparciu o tzw. procedurę uproszczoną. Ma ona zastosowanie w przypadku pracodawców zatrudniających cudzoziemców z Armenii, Białorusi, Gruzji, Mołdawii, Rosji i Ukrainy. Dla obcokrajowców z innych państw, nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej, przepisy prawa przewidują legalizację pracy w oparciu o zezwolenie na pracę. Najpowszechniej stosowanym rodzajem zezwolenia jest zezwolenie na pracę typu A.