Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

Miejscowe plany zagospodarowania terenu w większości przypadków nie są doskonałe. Znane są przypadki, w których akty te zawierają rażące błędy, które w efekcie utrudniają załatwienie formalności niezbędnych do rozpoczęcia budowy. Bywa, że pozostają nawet w sprzeczności z rozporządzeniami i ustawami. Same samorządy przyznają, że planowanie przestrzenne jest fatalne. Brakuje pieniędzy, a co za tym idzie - ograniczone są możliwości pozyskania wysokiej klasy fachowców. Problem w dużej mierze można rozwiązać, wdrażając specjalistyczne narzędzie cyfrowe. Z pomocą wychodzi resort rozwoju.

Plan miejscowy, czyli lektura obowiązkowa każdego amatora własnego M. Niezależnie od tego, czy mieszkanie kupujemy na własne potrzeby, dla dorastających dzieci, czy też w celach zarobkowo-lokacyjnych pod wynajem, zawsze stanowi to inwestycję. Tymczasem jak wiadomo, jakakolwiek jej odmiana ma to do siebie, że można na niej nie tylko zarobić, ale również stracić. Czy staranna lektura planu miejscowego poprzedzająca ostateczną decyzją transakcyjną może uchronić nabywcę przed niefortunną wpadką inwestycji mieszkaniowej?

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego stanowi akt o fundamentalnym znaczeniu dla realizacji planowanych inwestycji, których lokalizacja jest objęta obszarem jego obowiązywania. Ze względu na istotną rolę przywoływanej regulacji dla procesu inwestycyjnego warto dokonać bliższej analizy dopuszczalności zastosowania nadzwyczajnych trybów wzruszenia decyzji pozwolenia na budowę.

Trwają prace nad nowym Kodeksem urbanistyczno-budowlanym, który zakłada zlikwidowanie prawnych i proceduralnych barier realizacji inwestycji. Kodeks zastąpi kilka obowiązujących obecnie ustaw: o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Prawo budowlane, specustawy branżowe, a także część ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Miejsca przeznaczone na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową od 1 lipca 2014 r. będą obowiązkowo określone w planie zagospodarowania przestrzennego. Zmiany wynikają z nowelizacji ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw.

Znowelizowana ustawa Prawo wodne wprowadza szereg nowych i zmienionych definicji. Dodano dwa nowe rozdziały regulujące problem ochrony przed powodzią oraz przed suszą, a także uzupełniono przepisy dotyczące przygotowania wstępnej oceny ryzyka powodziowego, map zagrożenia powodziowego oraz planów zarządzania ryzykiem powodziowym. Kosztami zmian w planach zagospodarowania przestrzennego obarczone zostały gminy i województwa.

Jedną z przesłanek ubiegania się o ustalenie warunków zabudowy, którą najtrudniej jest w praktyce spełnić jest wymóg dobrego sąsiedztwa. Nie można zgodnie z tą zasadą zrealizować inwestycji, która kolidowałaby z zabudową istniejącą w sąsiedztwie ani też inwestycji, w sąsiedztwie której brakowałoby jakiejkolwiek zabudowy.

Być może już za kilka lat centra wielu miast w Polsce zmienią się nie do poznania dzięki nowej regulacji prawnej, nad którą pracuje Ministerstwo Infrastruktury. Projekt ma za zadanie dostosować system planowania przestrzennego do potrzeb inwestycyjnych i wymogów rozwijającej się gospodarki.

Chociaż zgodnie z założeniami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy powinien być podstawowym instrumentem kształtowania przestrzeni w gminie, przeważająca większość inwestycji, z uwagi na brak planów, lokalizowana jest w oparciu o decyzje o warunkach zabudowy lub decyzje o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Optymalne, efektywne wykorzystanie przestrzeni, starannie dopracowane projekty i jasno określone granice terenów wydzielonych na wykorzystanie ich gospodarczo i społecznie. To główne cele, które stawiają sobie autorzy miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (MPZP).

Mimo powszechnej opinii, że plany miejscowe są pożądane, wiele gmin uważa ich sporządzanie za niepotrzebny wydatek, często zastępując je decyzjami o warunkach zabudowy. Dlaczego władze nie dostrzegają długofalowych korzyści, jakie niesie perspektywiczne planowanie?