Tematy - Kodeks karny, Sprawca - INFOR.PL

Przepisy kodeksu wykroczeń precyzyjnie regulują sytuacje, gdy sprawcą wykroczenia jest osoba, co do której istnieją wątpliwości odnośnie stanu jej zdrowia psychicznego.

Okres próby nie może być krótszy niż rok, a dłuższy niż 2 lata. Biegnie on od uprawomocnienia się orzeczenia, tzn. od dnia następnego po dniu, w którym upłynął termin do zaskarżenia orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania. Okres próby jest okresem kontrolowanej wolności i okresem, w którym sprawca ma wywiązać się z nałożonych na niego obowiązków. Od charakteru nałożonych obowiązków i wymierzonych środków zależeć będzie długość okresu próby.

Okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Środki oddziaływania wychowawczego stanowią swoisty instrument oddziaływania na sprawcę, charakterystyczny dla prawa wykroczeń. Jego dobrodziejstwo polega na tym, że w określonych sytuacjach sprawcy wykroczenia, który powinien zostać ukarany, nie wymierza się kary lecz stosuje o wiele mniej dolegliwy środek, np. środek wychowawczy w postaci pouczenia, zwrócenia uwagi, ostrzeżenia.

Postępowanie nakazowe jest tzw. szczególnym trybem postępowania w kodeksie postępowania w sprawach wykroczeń. Jego odrębność polega na tym, że w sytuacji, gdy sąd uzna, iż wina obwinionego i okoliczności czynu nie budzą wątpliwości, wydaje bez przeprowadzania rozprawy wyrok na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron i doręcza go stronom wraz z wnioskiem o ukaranie.

Określenie, kto i w jakiej sytuacji ponosi odpowiedzialność za wykroczenie jest niezmiernie ważne. Kwestii odpowiedzialności za wykroczenie nie można sprowadzić do jednej okoliczności – składa się na nich kilka powiązanych ze sobą okoliczności.Odpowiedzialność za wykroczenie jest zdolnością popełnienia czynu, który jest wykroczeniem połączoną z koniecznością przyjęcia ujemnych konsekwencji (czyli kary lub innej dolegliwości).

Kodeks wykroczeń ustanawia regułę, w myśl której kara aresztu to tzw. ultima ratio, czyli środek ostateczny. Wynika to naturalnie z faktu, iż jest to najsurowsza z możliwych kar. Wykorzystując ten fakt ustawodawca stworzył konstrukcję tzw. zastępczej kary aresztu, czyli de facto kary, która może być orzekana w stosunku do sprawcy, w sytuacji, gdy nie odbywa on w ogóle lub nie odbywa prawidłowo orzeczonej wobec niego kary grzywny lub aresztu.

Przepadek przedmiotów jest środkiem karnym, którego istota polega na tym, że na rzecz Skarbu Państwa (lub innego podmiotu, gdy wskaże go ustawa) przechodzi własność przedmiotów, tj. narzędzi lub innych przedmiotów przeznaczonych do popełnienia wykroczenia, a gdy przepis tak stanowi, także przedmioty pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia.

Podanie orzeczenia do publicznej wiadomości jest jednym ze środków karnych przewidzianych w kodeksie wykroczeń. Stosuje się go wówczas, gdy przepis szczególny tak stanowi i, gdy sąd uzna, iż może mieć to znaczenie wychowawcze.

Obowiązek naprawienia szkody jest jednym ze środków karnych, który ma służyć wyrównaniu powstałej w wyniku popełnionego wykroczenia szkody. Podkreślenia wymaga to, że obowiązek naprawienia szkody orzekany jest tylko wówczas, gdy przepis szczególny tak stanowi, tj. gdy konkretny przepis prawa przewiduje wprost jego potencjalne zastosowanie.

Przepis art. 39 kodeksu wykroczeń przewiduje, iż w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Przepis powyższy wskazuje na to, że sąd kierując się dwoma kryteriami: podmiotowym (właściwości i warunki sprawcy) oraz przedmiotowym (charakter i okoliczności czynu) może nadzwyczajnie złagodzić karę lub odstąpić od jej wymierzenia.

Prawo wykroczeń określa warunki odpowiedzialności wykroczeniowej, wymienia czyny zagrożone jako wykroczenia. Dopełnieniem funkcji prawa wykroczeniowego, umożliwiającej pełne poniesienie odpowiedzialności przez sprawcę jest określenie systemu kar i innych dolegliwości, jakie można wymierzyć za poszczególne wykroczenie.Generalnie, w przepisie art. 18 i kolejnych kodeksu wykroczeń określono rodzaje kar za wykroczenie. Są nimi: areszt, ograniczenie wolności, grzywna i nagana.

Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, kara ograniczenia wolności trwa najkrócej miesiąc, najdłużej 12 miesięcy; wymierza się ją w miesiącach. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności skazany: nie może bez zgody sądu zmieniać miejsca stałego pobytu, jest obowiązany do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne oraz ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary.

Pozbawienie praw publicznych jest jednym ze środków karnych przewidzianych w art. 39 Kodeksu karnego. Środek ten ma charakter przede wszystkim represyjny. Z jego orzeczeniem wiąże się również moralne potępienie sprawcy niegodnego korzystania z praw publicznych i wyróżnień honorowych.

Sprawy o wykroczenie mogą być prowadzone bądź w drodze postępowania zwyczajnego bądź jednego z trzech postępowań szczególnych. Postępowania szczególne uregulowane w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia to postępowanie przyśpieszone, nakazowe albo mandatowe.

Obowiązek niesienia pomocy każdemu człowiekowi znajdującemu się w bezpośrednim niebezpieczeństwie utraty życia albo doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu ma rangę obowiązku prawnego, obwarowanego sankcją karną. Przestępstwo nieudzielenia pomocy zostało uregulowane w art. 162 Kodeksu karnego.

Jeżeli sprawca wypadku nie posiada ubezpieczenia pojazdu OC lub w wyniku zdarzenia drogowego sprawca nie został zidentyfikowany dotyczy to tylko szkód osobowych wówczas takie roszczenie należy złożyć za pośrednictwem któregokolwiek Zakładu Ubezpieczeń do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego ( UFG ).

Modus Operandi jest pewnym charakterystycznym, powtarzającym się sposobem działania sprawcy przy popełnianiu przestępstw- a także przed i po ich popełnieniu.

Kodeks Makarewicza został wprowadzony rozporządzeniem Prezydenta RP z 11 lipca 1932 r. (Dz. U. Nr 60, poz. 571), a obowiązywał od 1 września 1932 r.

Kodeks karny- k.k.- jest jednym z 8 polskich kodeksów materialnych. Jest to ustawa z dnia z 6 czerwca 1997 r., która weszła w życie 1 września 1998 r.. Została opublikowana w Dzienniku Ustaw z roku 1997 r. w numerze 88 na pozycji 553 (Dz. U. 97 Nr 88 poz. 553).

Kodeks karny, Sprawca

Niepoczytalność lub poczytalność ograniczona sprawcy wykroczenia

Obowiązki sprawcy przy warunkowym umorzeniu postępowania (art. 67)

Indywidualizacja wymiaru kary (art. 55)

Środki oddziaływania wychowawczego

Postępowanie nakazowe

Warunki odpowiedzialności za wykroczenie

Zastępcza kara aresztu

Przepadek przedmiotów

Podanie orzeczenia do publicznej wiadomości

Obowiązek naprawienia szkody

Nadzwyczajne złagodzenie lub odstąpienie od wymierzenia kary

Kary w kodeksie wykroczeń

Obowiązki skazanego w czasie ograniczenia wolności (art. 34)

Pozbawienie praw publicznych

Postępowanie przyśpieszone

Przestępstwo nieudzielenia pomocy

Gdy sprawca wypadku nie posiada ubezpieczenia OC lub nie został zidentyfikowany

Czym jest modus operandi?

Czy wiesz dlaczego kodeks karny z 1932 r. nazywa się kodeksem Makarewicza

Kodeks karny