REKLAMA
Świece zapłonowe
Świeca zapłonowa składa się z trzech zasadniczych części, Są nimi:
%%advert-placeholder-video%%– elektroda centralna;
– izolator ceramiczny
– metalowy korpus.
Elektroda centralna ma postać pręta, który ciągnie się przez całą długość świecy. Do niej dostarczane jest wysokie napięcie. Pręt ten jest zatopiony w ceramicznym izolatorze. Izolator jest szczelnie osadzony w korpusie, który od dołu zakończony jest gwintem o niewielkim skoku, umożliwiającym wkręcanie i wykręcanie świecy z głowicy silnika. Górna część korpusu jest uformowana w znormalizowany sześciokąt, dzięki któremu do wkręcania i wykręcania świecy można stosować specjalny klucz nasadowy. W dolnej części korpusu znajduje się co najmniej jedna elektroda, której koniec jest skierowany ku elektrodzie centralnej. Odległość pomiędzy nimi jest ściśle określona i wynosi, zależnie od typu silnika, od 0,4 do 0,7 mm. Tylko w nielicznych przypadkach jest ona powiększona do 1,2 mm. Odległość tę można regulować przez ostrożne doginanie lub odginanie elektrody zewnętrznej.
Świece podczas pracy bardzo się rozgrzewają, dlatego ciepło z nich musi być odprowadzane do znacznie chłodniejszej głowicy silnika. Zdolność odprowadzania ciepła określa tzw. wartość cieplna świecy. Dawniej można ją było odczytać z symbolu świecy według wzoru, opracowanego przez firmę „Bosch”. Była to trzycyfrowa liczba. Im większa jej wartość, tym świeca miała wyższy współczynnik odprowadzania ciepła, a więc była „chłodniejsza”.
Obecne symbole na świecach mówią niewiele lub nic nie mówią o wartości cieplnej świecy. Są to z reguły pozycje katalogu, w którym zwykle nie wspomina się o tym parametrze, przedkładając nad nią informacje o wymiarach świecy i typach silników, w których można ją zastosować.
%%content-videotarget%%Zobacz też: Twin Spark
REKLAMA