Postępowanie mandatowe – kiedy, wobec kogo
Postępowanie mandatowe regulują przepisy kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia w przepisach od art. 95 do 102.
Ustawodawca jasno określił okoliczności, kiedy można prowadzić postępowanie mandatowe, a kiedy trzeba uruchomić inny tryb. Ustawodawca wymienia w stosunku do postępowania mandatowego:
- przesłanki dodatnie (ich wystąpienie warunkuje prowadzenie trybu mandatowego);
- przesłanki ujemne (wystąpienie choćby jednej z nich uniemożliwia prowadzenie postępowania).
Wystąpienie wszystkich przesłanek dodatnich umożliwia prowadzenie postępowania mandatowego, należą do nich:
1) popełnienie wykroczenia, w stosunku do którego można prowadzić postępowanie mandatowe;
2) brak wątpliwości co do faktu popełnienia wykroczenia i osoby sprawcy (art. 97 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia) mogące mieć źródło w:
- a) schwytaniu sprawcy wykroczenia na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia;
- b) stwierdzeniu popełnienia wykroczenia naocznie pod nieobecność sprawcy albo za pomocą urządzenia pomiarowego lub kontrolnego;
3) uznanie, że wystarczające jest orzeczenie (art. 96 k.p.w.):
- a) kary grzywny do 500 zł (zasada),
choć można wymierzyć w drodze mandatu karnego:
- b) karę grzywny do 1 000 zł, w sytuacji zbiegu dwóch przepisów;
- c) karę grzywny do 2 000 zł, gdy oskarżycielem publicznym jest organ Państwowej Inspekcji Pracy;
- d) karę grzywny do 5 000 zł, w sytuacji, gdy ukarany dwukrotnie za wykroczenie przeciwko prawo pracownika popełnia w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania ponownie takie wykroczenie.
Zobacz również: Mandat karny - co warto o nim wiedzieć?
Ad 1 - Popełnienie wykroczenia, w stosunku do którego można prowadzić postępowanie mandatowe
Przepisy kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia określają również sytuacje, kiedy nie można prowadzić postępowania mandatowego. Przykładowo należy tu podać grupę wykroczeń o charakterze chuligańskim, wobec których stosuje się postępowanie przyspieszone (art. 90 § 3 k.p.w.).
Ad 2 - Brak wątpliwości co do faktu popełnienia wykroczenia i osoby sprawcy.
Brak wątpliwości co do faktu popełnienia wykroczenia oznacza, że okoliczności popełnienia wykroczenia są jednoznaczne, a więc nie wymagają podjęcia dodatkowych czynności procesowych. Brak wątpliwości co do osoby sprawcy oznacza, że organ procesowy ma pewność co do personaliów osoby, która dopuściła się czynu. Ponadto, nie istnieją wątpliwości czy w zdarzeniu uczestniczyły inne osoby (współsprawca, podżegacz, pomocnik), czy też zachodzi wątpliwość odnośnie poczytalności sprawcy, a więc okoliczności wyłączającej bezprawność czynu.
Pewność czy dana osoba popełniła wykroczenie może mieć dwa źródła:
Pierwsze: w fakcie schwytania sprawcy na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia. Oznacza to, że funkcjonariusz jest świadkiem popełnienia wykroczenia i zatrzymuje sprawcę w trakcie popełnienia wykroczenia (np. podczas przejścia na czerwonym świetle) lub bezpośrednio po popełnieniu, np. na skutek pościgu: funkcjonariusz widząc sprawcę wybiegającego ze sklepu zatrzymuje go prewencyjnie i odnajduje ukryty towar przez co ujawnia popełnioną kradzież w sklepie.
Organ procesowy ma 14 dni na wymierzenie kary grzywny w drodze mandatu. Mandat wystawiony po upływie tego czasu dotknięty jest zatem wadą.
Drugie: stwierdzenie popełnienia wykroczenia następuje naocznie pod nieobecność sprawcy albo za pomocą urządzenia pomiarowego lub kontrolnego.
Określenie "za pomocą urządzenia pomiarowego lub rejestrującego" oznacza sytuację, gdy wykroczenie zostanie zarejestrowane, np. za pomocą wideo rejestratora, ręcznego przyrządu pomiaru prędkości albo stacjonarnego fotoradaru.
Odnośnie urządzeń pomiarowych i rejestrujących istnieje wymóg nieprzekraczalnego terminu 30 dni na nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego. Oznacza to, że organ procesowy ma 30 dni na wymierzenia kary w drodze mandatu karnego. Termin ten liczy się od momentu, gdy wykroczenie to zostało ujawnione (organ procesowy powziął informację o popełnieniu wykroczenia). Mandat karny wystawiony po upływie tego terminu jest dotknięty wadą procesową.
Ad 3 - Uznanie za wystarczające orzeczenia kary grzywny do 500 zł (zasada)
W sytuacji, gdy okoliczności czynu przemawiają za tym, szkodliwość społeczna czynu nie jest niewielka, niewystarczające jest orzeczenie kary grzywny poniżej 500 zł, bo nie spełnia ona celów karania, wtedy nie można uruchomić postępowania mandatowego.
W przypadku, gdy sprawca dopuścił się wykroczenia z art. 97 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, polegającego na naruszeniu przepisów o bezpieczeństwie lub o porządku ruchu na drogach publicznych zagrażającego w sposób znaczny bezpieczeństwu, niewłaściwe byłoby wymierzenie kary poniżej 500 zł; należałoby wówczas rozważyć wymierzenie kary wyższej, do 3 000 zł, co nastąpiłoby w postępowaniu zwyczajnym.
Z kolei wystąpienie choćby jednej z przesłanek ujemnych uniemożliwia prowadzenie postępowania mandatowego, należą do nich:
- konieczność orzeczenia środka karnego (np. zakazu prowadzenia pojazdu) obok kary, która wynika albo z obowiązku, albo z potrzeby gdy orzeczenie jest fakultatywne, ale okoliczności uzasadniają jego wymierzenie;
- sytuacja, gdy wykroczenie wypełnia znamiona przestępstwa.
Zobacz również: Kiedy można uchylić mandat karny?
Organy postępowania mandatowego – kto je prowadzi
Postępowanie mandatowe prowadzi co do zasady Policja i Inspektor Pracy (w sprawach o wykroczenia przeciwko prawo pracownika), a także inne organy, jeśli są do tego upoważnione. Do grupy organów upoważnionych (na podstawie przepisów ustawy bądź rozporządzenia) zaliczyć można m.in.: Straż Gminną (Miejską), Straż Graniczną, Straż Ochrony Kolei, Straż Leśną, Państwową Straż Łowiecką, Państwową Straż Rybacką, Inspekcję Handlową, Państwową Inspekcję Sanitarną, Inspekcję Ochrony Środowiska, Inspekcję Budowlaną. Wymienione przykładowo powyżej organy muszą działać w ramach swojej właściwości, co oznacza, że, np. Inspektor Nadzoru Budowlanego nie może prowadzić postępowania i wystawić mandatu za wykroczenia z zakresu uchybienia obowiązkom sanitarnym, bo chociaż stanowią one wykroczenie, to jednak należące do zakresu działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Obecnie ma miejsce poszerzanie uprawnień poszczególnych organów i ich krzyżowanie się. Projektowane zmiany dotyczą poszerzenia, np. uprawnień Inspekcji Transportu Drogowego w ten sposób, że mogłaby prowadzić postępowanie mandatowe wobec prywatnych uczestników ruchu drogowego, co do tej pory zastrzeżone było dla Policji.
Postępowanie mandatowe zakończone wystawieniem mandatu przez organ nieuprawniony jest postępowaniem dotkniętym wadą, a więc taki mandat jest nieważny.
Mandat karny i jego konsekwencje – przyjąć czy odmówić przyjęcia, zapłacić grzywnę czy nie
Rezultatem postępowania mandatowego jest mandat karny wystawiany przez funkcjonariusza uprawnionego do prowadzenia postępowania. Wystawia on mandat:
- gotówkowy – odbiera go osobiście ukarany za pokwitowaniem uiszczenia grzywny; wydaje się go osobom czasowo przebywającym na terytorium RP lub niemającym stałego miejsca zamieszkania albo pobytu; staje się on prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny funkcjonariuszowi;
- kredytowany – odbiera go bezpośrednio ukarany za potwierdzeniem odbioru, zgoda na jego przyjęcie (potwierdzenie odbioru) stanowi o jego prawomocności; niezapłacenie grzywny w terminie 7 dni powoduje wszczęcie postępowania egzekucyjnego;
- kredytowany zaoczny – wysyłany pocztą bądź dostarczany przez uprawnionego pracownika/funkcjonariusza sprawcy w sytuacji, gdy wykroczenie stwierdzono pod nieobecność sprawcy; prawomocność zyskuje z chwilą uiszczenia grzywny; nieuiszczenie grzywny w terminie równoznaczne jest z odmową przyjęcia zwykłego mandatu kredytowanego i powoduje skierowanie wniosku o ukaranie do sądu.
Mandat karny powinien zawierać pouczenie o sposobie uiszczenia grzywny, terminie uiszczenia grzywny (ustalony jest on na 7 dni od momentu otrzymania mandatu) i konsekwencjach nieuiszczenia grzywny.
Sprawca wykroczenia ma prawo odmówić przyjęcia mandatu.
Sprawca może nawet bez podania przyczyn odmówić przyjęcia mandatu. Pożądane i korzystne jest jednak (dla późniejszego postępowania sądowego) podać przyczynę odmowy przyjęcia (funkcjonariusz musi odnotować powód). Można bowiem kwestionować w ogóle fakt popełnienia wykroczenia, jak również wysokość grzywny, czy wskazywać na inne okoliczności, np. że pomiaru drogowego dokonała osoba nieuprawniona z naruszeniem zasad: pod złym kątem, urządzeniem bez świadectwa legalizacji itp.
Odmowa przyjęcia mandatu skutkuje sporządzeniem wniosku o ukaranie i skierowaniem go do sądu grodzkiego. W tym przypadku kończy się postępowanie mandatowe i zostaje ono zastąpione przez sądowe postępowanie zwyczajne. Sąd nie jest związany ustaleniami dokonanymi przez organ postępowania mandatowego ani wysokością kary grzywny nałożonej w drodze mandatu.
Organ postępowania mandatowego ma obowiązek pouczyć sprawcę wykroczenia o prawie odmowy przyjęcia mandatu i o konsekwencjach odmowy przyjęcia.
Pouczenie to nie może oczywiście przybierać formy presji. Ma być informacją o konsekwencjach odmowy przyjęcia mandatu, czyli informować o sporządzeniu wniosku o ukaranie do sądu, o postępowaniu sadowym, jak również o ewentualnych dodatkowych kosztach sądowych w przypadku potwierdzenia zaistnienia wykroczenia.
Egzekucja mandatu karnego
Egzekucja należności z tytułu grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego odbywa się na podstawie prawomocnego mandatu. Zastosowanie mają tu przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, gdyż grzywna stanowi dochód budżetu państwa, bądź dochód określonej jednostki samorządu terytorialnego.
Zobacz także: Postępowanie wykroczeniowe
Podstawa prawna: art. 95 - 102 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.