Należy zauważyć, iż osoby przeprowadzające te postępowania, de facto pracownicy tych że ubezpieczalni, pouczają uczestników zarówno o treści artykułów 177 kpk, 183 kpk oraz o treści 233 kk.
Co więcej niejednokrotnie zdarza się tak, iż w przypadku stwierdzenia „niezgodności” w zeznaniach, do miejscowych Prokuratur Rejonowych, ubezpieczyciele składają zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa, za naruszenie treści art. 233 § 1 KK, przez składającego zeznanie.
Zgodnie z art. 233 kk zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy przez świadka w postępowaniu innym niż sądowe, wypełnia znamię czynności sprawczej przestępstwa określonego w tym artykule wówczas, gdy toczy się ono na podstawie ustawy, której przepisy stanowią, że zeznanie świadka służy za dowód w tym postępowaniu, i uprawniają zarazem przyjmującego zeznanie do uprzedzenia świadka o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie.
Zobacz: Kiedy sąd wydaje wyrok na posiedzeniu
Postępowanie wyjaśniające czy powypadkowe, w którym przewidziano składanie przez świadka zeznań, mających służyć za dowód oraz nadano podmiotowi przesłuchującemu uprawnienie do uprzedzenia świadka o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, nie ma uregulowania w żadnym przewidzianym w ustawie postępowaniu.
Nie można zatem przyjąć, że toczy się ono na podstawie ustawy, ani też, że uprawnienie osoby uprzedzającej o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań jest zawarte w ustawie.
Podkreślić w tym miejscu trzeba, że w myśl art. 233 § 6 KK, także odpowiedzialność karna za złożenie fałszywego oświadczenia jest uwarunkowana tym, by przepis ustawy przewidywał możliwość jego odebrania pod rygorem poniesienia takiej odpowiedzialności.
Zobacz: Kodeks postępowania karnego
Już z tego względu, mając na względzie potrzebę harmonijnego uregulowania zasad odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie i za fałszywe oświadczenie, nie jest dopuszczalne przyjęcie, że uprawnienie osoby przyjmującej zeznanie może opierać się na akcie prawnym nie mającym rangi ustawy.