Trzeba tym samym podkreślić, iż fakt, że dana strona ma rację nie jest wystarczający. Słuszność swoich twierdzeń musi jeszcze wykazać. Wskazówki jak powinno to wyglądać znaleźć można w przepisach kodeksu postępowania cywilnego.
Potrzeba działania
Już od pierwszego momentu potrzebne jest działanie ze strony powoda, który może swobodnie wskazywać argumenty na poparcie swoich zarzutów. Natomiast obowiązkiem sądu jest badanie, czy twierdzenia strony są prawdziwe i czy znajdują oparcie w rzeczywistości. Ma to na celu uniknięcie rozpatrywania takich pozwów, których nie da się uzasadnić.
Pozwany również powinien zadbać o to, aby sąd miał świadomość, jakie działania zostały z jego strony podjęte. Nie posiada on bowiem świadomości, że roszczenie uległo przedawnieniu. Jest to informacja, którą dostarczyć i udowodnić powinien właśnie pozwany. Tak samo jest w przypadku, w którym dług został już spłacony. Pozwany powinien w takiej sytuacji wykazać, iż posiada stosowne dowody na to, że wierzyciel został już zaspokojony.
Uciekanie przed przesyłką z sądu
Osoby pozwane często nie mają również świadomości tego, jak wygląda sytuacja nieodebranego listu wysłanego przez sąd. Niepodjęcie przesyłki nie oznacza bowiem, że można w nieskończoność odciągać wydanie wyroku. W rzeczywistości na podstawie przepisów sąd uznaje, że taka przesyłka została doręczona. Nie odbierając jej pozwany działa więc na swoją szkodę – nie uniknie wydania wyroku i równocześnie nie zapozna się ze stanem swojej sprawy.
W przypadku niektórych typów postępowań (np. nakazowego czy upominawczego) pozwany ma krótki okres czasu na reakcję. Warto więc przyjąć przesyłkę i jak najszybciej szukać porady prawnej wobec stawianych zarzutów. W przypadku postępowania zwykłego tak ścisłych rygorów nie ma, ale sąd z pewnością weźmie pod uwagę fakt, w jaki sposób zachowywał się pozwany w trakcie procesu. Skutkować to może obciążeniem kosztami procesu.