Nieszczęścia chodzą po ludziach. Tak brzmi pewne przysłowie. Czasami w życiu zdarzają się niemiłe wydarzenia, problemy, które niespodziewanie potrafią się pojawić oraz utrudnić wykonanie zobowiązań umownych przez jedną ze stron. Niekiedy będą one mogły zostać uznane za vis maior, czyli tak zwaną siłę wyższą.
- Niespodziewane sytuacje
- Czym jest siła wyższa?
- Nie zawsze mamy do czynienia z siłą wyższą
- Klauzula w umowie
Niespodziewane sytuacje
Powszechnie wiadomym jest, iż zobowiązania umowne powinny być wykonywane. W innym razie należy ponieść odpowiedzialność za niewywiązywanie się z umów (np. kary umowne, obowiązek naprawienia szkody).
Niemniej jednak w życiu potrafią zaistnieć zupełnie niespodziewane wydarzenia, sytuacje, które skutkują tym, że nawet przy zachowaniu najwyższej staranności i wielkich chęci, spełnienie danego świadczenia w określonym czasie stanie się po prostu niemożliwe. Jednym z rozwiązań w takich sytuacji są regulacje dotyczące siły wyższej.
Czym jest siła wyższa?
Pojęcie siły wyższej jest znane w prawie już od bardzo dawna. Warto nadmienić, że już starożytni Rzymianie w swoim systemie prawnym korzystali z tego zagadnienia. Obecnie w polskim prawie cywilnym nie ma legalnej definicji siły wyższej. Występuje ono jednak w doktrynie oraz orzecznictwie sądowym. Jej wystąpienie powoduje, że odpowiedzialność na podstawie ryzyka ulega wyłączeniu, choć nie jest wyłączona odpowiedzialność oparta na zasadzie winy.
Zgodnie z judykaturą Sądu Najwyższego, siła wyższa to zdarzenie:
- zewnętrzne – czyli niezwiązane z urządzeniem, z którego funkcjonowaniem związana jest odpowiedzialność odszkodowawcza;
- niemożliwe do przewidzenia – jego ryzyko wystąpienia jest znikome, czyli wyjątkowe, nadzwyczajne (wcale nie musi oznaczać tylko totalnej niemożliwości przewidzenia jakiegoś zdarzenia);
- niemożliwe do zapobieżenia – nie tylko samemu zjawisku, ale także i przede wszystkim jego szkodliwym skutkom;
Koniecznym jest podkreślenie, że wystąpienie vis maior może mieć miejsce wyłącznie wtedy gdy zostaną spełnione łącznie trzy powyższe przesłanki. W innym przypadku nie będzie to siła wyższa, a więc nie będą miały zastosowania przepisy prawne odnoszące się do tegoż zagadnienia.
Nie zawsze mamy do czynienia z siłą wyższą
Często jako przykład vis maior podaje się klęski żywiołowe. Jednakże jeżeli jakieś negatywne zjawisko pogodowe czasami występuje bądź może zaistnieć na danym terenie w określonym czasie, to wtedy nie będzie ono uznane za siłę wyższą, ponieważ jest możliwe do przewidzenia.
Gołoledź na drodze w grudniu w Polsce jest dla kierowców niebezpiecznym zjawiskiem, choć możliwym do przewidzenia. Nie można tego zakwalifikować jako siłę wyższą. Jednakże jeżeli zaistnieje ona np. w miesiącu lipcu to może być już inna ocena takiej potencjalnej gołoledzi w Polsce, ponieważ wtedy zjawisko to nie występuje.
Należy zaznaczyć, iż nawet niemożliwa do przewidzenia katastrofa naturalna (np. wielkie trzęsienie ziemi w Polsce) niekoniecznie musi być zawsze uznana za vis maior. Należy jeszcze bowiem ocenić czy jego skutkom można było w danej indywidualnej sprawie zapobiec. O zaistnieniu omawianego pojęcia decyduje łączne spełnienie wszystkich trzech przesłanek, o których była mowa powyżej w tekście niniejszego tekstu.
Ponadto, warto podkreślić, iż czasami nawet wydarzenia dość niebezpieczne i nie tak często występujące mogą nie zostać uznane przez sąd za siłę wyższą. Można tutaj przytoczyć wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2019 roku sygn. akt IV CSK 129/18:
„Nie ma podstaw, aby nawet nasilone i ponadnormatywne opady deszczu w miesiącu lipcu 2010 r. uznać za siłę wyższą w rozumieniu art. 435 § 1 KC. Tego rodzaju zjawiska atmosferyczne, trwające nawet kilka dni, są wręcz normalne w miesiącach letnich i można uznać ich występowanie na terenie Polski za przewidywalne. Przepełnienie instalacji kanalizacyjnej i „wybicie” ścieków ze studzienki kanalizacyjnej oraz ich wylanie się na powierzchnię gruntu nie stanowi zatem okoliczności, za którą przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody nie odpowiada na podstawie art. 435 § 1 in fine KC”
Mając na uwadze bliższe wyjaśnienie analizowanego zagadnienia warto również przytoczyć wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 19 listopada 2019 roku sygn. akt III APa 15/19:
„Za przejawy siły wyższej uznaje się katastrofalne zjawiska wywołane działaniem sił natury, np. powodzie, huragany, trzęsienia ziemi, pożary lasów. Jako siłę wyższą traktuje się także akty władzy publicznej oraz zjawiska społeczne lub polityczne o skali katastrofalnej”
W świetle powyższego koniecznym jest zaznaczenie, iż vis maior odnosi się nie tylko do natury, żywiołów. Jej przejawem mogą być także działania człowieka, ludzi np. w formie aktów władzy publicznej. W każdym jednak przypadku muszą być spełnione jednocześnie trzy podstawowe przesłanki (zdarzenie zewnętrzne, niemożliwe do przewidzenia, niemożliwe do zapobieżenia jego negatywnym skutkom).
Legalnej definicji vis maior nie ma w żadnym z traktatów Unii Europejskiej. Niemniej jednak Trybunał Sprawiedliwości UE w swoim orzecznictwie wypowiada się na jej temat i również podkreśla, że musi być to zdarzenie nieprzewidywalne, nadzwyczajne, o nieuniknionych szkodliwych skutkach.
Klauzula w umowie
Zawierając umowę zawsze warto umieścić w jej treści klauzulę siły wyższej. Umowa może zawierać własną definicję siły wyższej. Dzięki temu strony umowy doprecyzują co jest przez nich uznawane za vis maior, a co nie. Co więcej, w takiej klauzuli można zawęzić albo rozszerzyć zakres odpowiedzialności dłużnika oraz wprowadzić nowe środki ochrony prawnej stron w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Można to uczynić na podstawie i w granicach swobody umów. Zgodnie więc z art. 3531 k.c. „Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.” Należy więc podkreślić, iż zawarte w umowie rozumienie tegoż pojęcia nie może naruszać właściwości zawartej umowy, ani przepisów ustawy, ani zasad współżycia społecznego.
Wystąpienie vis maior może niejako usprawiedliwiać dłużnika. Przepisy kodeksu cywilnego odnoszą się do siły wyższej wprost albo pośrednio. W przepisie art. 435 § 1 k.c. mamy użyte pojęcie „siły wyższej”:
„Prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.”
Zgodnie z treścią powyższego unormowania wystąpienie siły wyższej wyłącza odpowiedzialność za szkodę prowadzącego na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody.
Z kolei w innym przepisie kodeksu cywilnego, tj. w art. 471 k.c. nie ma użytych słów siła wyższa. Niemniej jednak regulacja ta odnosi się do vis maior, ponieważ jest ona okolicznością, za którą dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
„Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.”.
Innym przykładem odniesienia się do siły wyższej w kodeksie cywilnym jest przepis art. 475 § 1 k.c., który brzmi:
„Jeżeli świadczenie stało się niemożliwe skutkiem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zobowiązanie wygasa.”.
Podsumowując, pojęcie siły wyższej jest ważnym zagadnieniem prawnym, które może mieć duże znaczenie w konkretnej, indywidualnej sprawie, ponieważ nieszczęścia, wypadki czasami się zdarzają. Nie zawsze muszą one jednak umożliwiać zastosowanie przepisów prawnych Kodeksu cywilnego odnoszących się do siły wyższej.
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz. U. 1964 Nr 16, poz. 93, tj. Dz. U. 2023 poz. 1610;
Bibliografia:
- Dębiński A., Misztal-Konecka J., Wójcik M., Prawo rzymskie publiczne, Warszawa 2017 r.
- Radwański Z, Olejniczak A., Zobowiązania – część ogólna, Warszawa 2014 r.;
- Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz. U. 1964 Nr 16, poz. 93, tj. Dz. U. 2023 poz. 1610;
- „Klauzula siły wyższej w umowach, część 2: siła wyższa a prawo międzynarodowe, [https://www.parp.gov.pl/component/content/article/62899:klauzula-sily-wyzszej-w-umowach-czesc-2-sila-wyzsza-a-prawo-miedzynarodowe], [dostęp w dniu 21.01.2024 r.];
- Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 grudnia 1979 r., za sygn. akt: 42/79, w sprawie Eierkontor;
- Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 19 listopada 2019 roku sygn. akt III APa 15/19;
- Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2019 roku sygn. akt IV CSK 129/18.