Opisane zjawisko może (na zasadzie domina) spowodować wzrost liczby tzw. upadłości konsumenckiej.
Warto nadmienić, iż bardzo istotne zmiany w omawianej instytucji weszły w życie z końcem roku 2014 (31 grudnia). [vide: Ustawa o zmianie ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 29 sierpnia 2014 r. (Dz.U. z 2014 r. poz. 1306)]
Zgodnie z obecnym stanem prawnym możliwe jest takie prowadzenie postępowania upadłościowego by osobom fizycznym umorzyć długi, o ile ich spłata byłaby niewykonalna w postępowaniu upadłościowym. Konsekwencją powyższego jest stworzenie możliwości na niepełne (choć w możliwie jak najwyższym stopniu) zaspokojenie wierzycieli. Celem takiej regulacji jest osiągnięcie sytuacji, w której dłużnik będzie mógł zacząć życie z tzw. „czysta kartą”.
Zobacz serwis: Konsument i umowy
Postępowanie upadłościowe może być prowadzone również wówczas, gdy dłużnik ma tylko jednego wierzyciela. W obecnej sytuacji może stanowić podstawę do skutecznego złożenia wniosku o upadłość konsumencką przez tzw. „frankowiczów” – wówczas gdy jedynym niezaspokojonym wierzycielem jest bank, a jedynym długiem którego nie jest w stanie obsługiwać dłużnik jest kredyt bankowy.
Ważne: wniosek o ogłoszenie upadłości może zgłosić tylko dłużnik. Rzeczony wniosek ma zawierać:
1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania oraz numer PESEL dłużnika, a jeśli dłużnik nie posiada numeru PESEL - dane umożliwiające jego jednoznaczną identyfikację;
2) wskazanie miejsc, w których znajduje się majątek dłużnika;
3) wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie;
4) aktualny i zupełny wykaz majątku z szacunkową wyceną jego składników;
5) spis wierzycieli z podaniem ich adresów i wysokości wierzytelności każdego z nich oraz terminów zapłaty;
6) spis wierzytelności spornych z zaznaczeniem zakresu w jakim dłużnik kwestionuje istnienie wierzytelności; wskazanie wierzytelności w spisie wierzytelności spornych nie stanowi jej uznania;
7) listę zabezpieczeń ustanowionych na majątku dłużnika wraz z datami ich ustanowienia, w szczególności hipotek, zastawów i zastawów rejestrowych;
8) oświadczenie dłużnika, że nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 491(4) ust. 2 i 3 (a dotyczące ewentualnego wcześniejszego postępowania upadłościowego wszczętego przed 10 laty).
Zobacz: Zadaj pytanie na forum
Sąd ma obowiązek oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej (m.in.) wówczas gdy dojdzie do przekonania, iż sam dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, a także w sytuacji gdy dane podane przez dłużnika we wniosku są niezgodne z prawdą lub niezupełne (chyba że niezgodność lub niezupełność nie są istotne lub przeprowadzenie postępowania jest uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi).
W przypadku uwzględnienia wniosku sąd wydaje postanowienie, w którym (m.in.) wyznacza sędziego-komisarza oraz syndyka. Takowe postanowienie jest podawane do publicznej wiadomości przez ogłoszenie w budynku sądowym oraz obwieszczenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Z urzędu postanowienie jest doręczane syndykowi oraz upadłemu. O ogłoszeniu upadłości powiadamia się właściwą izbę skarbową oraz właściwy oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.
Marcin Piotrowski
Adwokat