Na podstawie nowych przepisów każda osoba fizyczna, która posiada konto żyrowe ma roszczenie prawne - w stosunku do banku - o zamianę dotychczasowego konta na tzw. P-Konto. Ale nie jest jeszcze wyjaśnione, czy osoba, która dotychczas nie ma konta w banku, ma roszczenie na założenie od samego początku P-Konta.
P-Konto chroni dłużnika do ustalonej wysokości przed zajęciem dobra rachunku, obecnie 1028,89 EUR. Ta granica wysokości chronionego dobra podwyższa się, jeżeli na dłużniku ciążą obowiązki alimentacyjne w stosunku do jednej osoby ( np. dziecko) o 387,22 EUR i za każdą dalszą osobę (najwyżej pięć) każdorazowo o 215,73 EUR. Ochrona przed zajęciem ma ten skutek, że dłużnik - pomimo zajęcia konta - w dalszym ciągu może w określonych powyżej granicach z niego korzystać, a więc rozporządzać dobrem rachunku, np. przelewać czynsz za mieszkanie, dysponować wkładem itd. Do wprowadzenia P-Konta zajęcie rachunku bankowego prowadziło do jego całkowitego zablokowania. P-Konto chroni do określonej powyżej wysokości dobro rachunku niezależnie od tego, z jakiego źródła te pieniądze pochodzą. Osoby pracujące na własny rachunek są też chronione. P-Konto jest niejako pendant (odpowiednikiem - przyp.red.) ograniczenia egzekucji z wynagrodzenia za pracę.
Zobacz również: Dług gruntowy i hipoteka w prawie niemieckim
Wspólne konto np. małżonków nie może być przekształcone w P-Konto.
P-Konto nie może być przeciągnięte, a więc niedopuszczalny jest kredyt dyspozycyjny.
Niemiecki kodeks postępowania cywilnego ( § 850 k ust. 8 ZPO) przewiduje, że każda osoba może mieć tylko jedno P-Konto. Nie jest za tym dozwolone , aby jedna osoba miała dwa P-Konta. Żeby temu zapobiec banki informują o założeniu P-Konta np. organizację SCHUFA, który jest odpowiednikiem polskiego Krajowego Rejestru Dłużników czy Rejestru Dłużników Niewypłacalnych. Tego rodzaju informacja dla SCHUFA może mieć jednak negatywne konsekwencje przy np. udzielaniu kredytów itd.
P-Konto może być związane z wyższymi opłatami bankowymi jak normalne konto żyrowe. Przeciwko temu walczą Centrale Konsumentów i sprzeczne jest to także z orzecznictwem Trybunału Związkowego ( BGHZ 141, 380).
Zobacz również serwis: Prawa konsumenta