Jest to rodzaj umowy cywilno-prawnej polegający na tym, że właściciel nieruchomości będący osobą fizyczną zobowiązuje się przenieść własność nieruchomości na rzecz nabywcy (zobowiązanego), który w zamian zobowiązuje się zapewnić zbywcy albo wskazanej przez niego osobie bliskiej (dożywotnikowi) – dożywotnie utrzymanie.
Zobacz: Porady prawne-nieruchomości
Zakres umowy
Istotny dla tego typu umowy jest szczegółowy zakres i rodzaj świadczeń. Do głównego obowiązku nabywcy należy traktowanie dożywotnika jak domownika, tzn. zapewnienie mu mieszkania, światła, opału a także dostarczenie mu wyżywienia oraz ubrania. W przypadku choroby należy zapewnić mu odpowiednią pomoc oraz opiekę medyczną.
Jeśli dożywotnik umrze, zobowiązany musi ponieść koszty związane z godnym pochówkiem, odpowiadającym miejscowym zwyczajom. Ogólnie mówiąc to na nabywcy nieruchomości w drodze umowy dożywocia ciążyć będzie obowiązek zapewnienia dożywotnikowi takiego utrzymania, żeby jego potrzeby zostały w całości zaspokojone.
Kto może sporządzić?
Starzejące się społeczeństwo jest szczególnie zainteresowane umową dożywocia. Może sobie w ten sposób zapewnić godziwe utrzymanie oraz możliwość spędzenia starości we własnym mieszkaniu wraz z odpowiednią opieką osób najbliższych. Jest to także wygodna forma rozdysponowania swojego majątku jeszcze za życia. Kodeks Cywilny nie przewiduje żadnych ograniczeń wiekowych a jedynym wymaganiem ustawowym jest bycie osobą fizyczną oraz właścicielem danej nieruchomości. Stroną umowy dożywocia może być sam zbywca nieruchomości lub osoba mu bliska (np. współmałżonek).
Kto może być nabywcą?
Umowa dożywocia dotyczy zazwyczaj osób bliskich zbywcy. Uprawnionymi do świadczeń są krewni, powinowaci, a także inne osoby nie pozostające ze zbywcą w stosunku pokrewieństwa lub powinowactwa, związane z nim węzłem przyjaźni i bliskości w sensie uczuciowym lub pozostające ze zbywcą we wspólności domowej. Umowa dożywocia nie może zobowiązywać do zapewnienia dożywotniego utrzymania osobie trzeciej nie pozostającej ze zbywcą w stosunku bliskości.
Przedmiot i forma umowy
Przedmiotem umowy dożywocia przenoszącej własność może być każda nieruchomość: gruntowa, budynkowa, lokalowa, udział we własności jako część ułamkowa, prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz udział w wieczystym użytkowaniu. Przedmiotem umowy dożywocia nie może być spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.
Forma aktu notarialnego jest bezwzględnie wymagana dla umowy dożywocia.
Ujawnienie prawa dożywocia
Wpis prawa dożywocia do księgi wieczystej ma jedynie charakter deklaratywny, nikt nie jest zobowiązany do ujawnienia umowy dożywocia. Nie działa w tym przypadku rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych, która zakłada, że to, co jest zapisane w księdze, jest zgodne ze stanem faktycznym. Oznacza to, że w razie nie wpisania w księdze wzmianki o obciążeniu nieruchomości prawem dożywocia, nabywca odpowiada za zobowiązania zbywcy.
Podatek od dożywocia
Umowa o dożywocie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jest jednoznaczna z odpłatnym zbyciem nieruchomości, a zawierający ją uzyskują przychód podlegający opodatkowaniu. Obowiązek podatkowy spoczywa na nabywcy własności nieruchomości. Stawka podatku wynosi 2 proc. podstawy opodatkowania, którą jest wartość rynkowa nieruchomości. Ze względu na formę zawarcia umowy dożywocia płatnikiem podatku będzie notariusz.
Zwolnione od podatku jest przeniesienie w drodze dożywocia gospodarstwa rolnego lub nieruchomości, która wejdzie w jego skład a także zwykłej nieruchomości, gdy od momentu nabycia lokalu upłynęło pięć lat.
Opłaty notarialne
Opłata notarialna od umowy o dożywocie będzie uzależniona od wartości mieszkania. Maksymalna stawka wynosi od wartości:
• powyżej 60 000 zł do 1 000 000 zł – 1010 zł + 0,4% od nadwyżki powyżej 60 000 zł,
• powyżej 1 000 000 zł do 2 000 000 zł – 4770 zł + 0,2% od nadwyżki powyżej 1 000 000 zł,
• powyżej 2 000 000 zł – 6770 zł + 0,25% od nadwyżki powyżej 2 000 000 zł, nie więcej jednak niż 10 000 zł, a w przypadku czynności dokonywanych pomiędzy osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn, nie więcej niż 7500 zł.
Powyższe stawki to stawki maksymalne – można negocjować z notariuszem wysokość opłat. Do opłaty notarialnej będzie doliczony podatek 23% VAT.
Dożywocie a zachowek
Umowa dożywocia jest także jednym ze sposób uniknięcia zapłaty zachowku. Przekazana nieruchomość nie wchodzi do masy spadkowej, ponieważ samo jej przekazanie jest odpłatne i nie ma charakteru darowizny.
Dożywocie a rozwód
Jeśli małżeństwo pozostające we wspólności majątkowej stało się stroną umowy, nie ma znaczenia, które z nich w rzeczywistości ponosiło koszty utrzymania dożywotnika, ponieważ wszystkie środki pochodziły z majątku wspólnego. Jeśli zdecydują się sprzedać nieruchomość, to nabywca wstąpi z mocy prawa w miejsce uprzednich właścicieli, będących kontrahentami dożywotnika, a uzyskanymi ze sprzedaży środkami małżeństwo podzieli się po połowie. Jeśli dożywotnik nie będzie zadowolony ze zmiany zobowiązanego, może wystąpić o zmianę treści umowy, tak aby zamiast opieki i mieszkania przysługiwała mu dożywotnia renta.
Zamiana na rentę
Umowa dożywocia może w szczególnych przypadkach zostać zamieniona orzeczeniem sądu na rentę pieniężną. Dzieje się tak, gdy z jakichkolwiek powodów między dożywotnikiem a zobowiązanym wytworzą się takie konflikty, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności. Wtedy tylko sąd, na żądanie jednej ze stron będzie mógł zamienić niektóre lub wszystkie uprawnienia na dożywotnią rentę, która będzie miała wartość tylko uprawnień dożywotnika, a nie całej przekazanej nieruchomości.
Samo nie wywiązywanie się nabywcy nieruchomości z obowiązku świadczenia na rzecz dożywotnika nie stanowi podstawy do zamiany dożywocia na rentę. Stwarza ono natomiast warunki do wytoczenia powództwa o zasądzenie umówionych świadczeń.
Rozwiązanie umowy
Do rozwiązania umowy dożywocia uprawniony jest tylko sąd. Dożywotnik oraz zobowiązany mają prawo do wystąpienia z powództwem, w którym muszą udowodnić, że zerwanie umowy jest uzasadnione wyjątkowymi okolicznościami. Do najczęściej spotykanych przyczyn ustania dożywocia należą np. częste awantury między stronami, zwłaszcza połączone z naruszeniem nietykalności cielesnej, zmuszenie dożywotnika do opuszczenia mieszkania, niszczenie jego rzeczy, uporczywe poniżanie jego godności osobistej. Ocena, czy zachodzi wyjątkowość każdorazowo należeć będzie zawsze do sądu rozpoznającego sprawę o rozwiązanie dożywocia, który musi brać pod uwagę interesy obu stron, w tym także interesy ekonomiczne.
Efektem wydania wyroku rozwiązującego umowę dożywocia, jest ponowne przeniesienie własności nieruchomości na zbywcę oraz wygaśniecie prawa dożywocia.
Tylko sąd może rozwiązać umowę dożywocia.
Zobacz:Odstępne a umowne prawo odstąpienia
Śmierć dożywotnika
W przypadku śmierci dożywotnika, prawo dożywocia wygasa, ponieważ było ściśle związane z osobą zmarłą. Nie będzie także elementem wchodzącym w skład spadku. Od tej chwili nabywca nieruchomości zwolniony jest ze zobowiązań wynikających z umowy dożywocia. Również, jeżeli dożywotnik wystąpił z pozwem o rozwiązanie umowy i zmarł w trakcie procesu, to roszczenie nie przechodzi na jego spadkobierców. Spadkobiercy nie mogą wstąpić do procesu wszczętego jeszcze za życia dożywotnika.
Uznanie umowy za bezskuteczną
Umowa dożywocia może zostać uznaną za bezskuteczną, jeżeli dożywotnik stał się w ten sposób niewypłacalny w stosunku do osoby, wobec której miał obowiązek alimentacyjny. Osoba, względem której ciąży na dożywotniku ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać uznania umowy o dożywocie za bezskuteczną w stosunku do niej, jeżeli wskutek tej umowy dożywotnik stał się niewypłacalny. Uprawnienie to przysługuje bez względu na to, czy dożywotnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, oraz bez względu na czas zawarcia umowy.
Uznania umowy o dożywocie za bezskuteczną nie można żądać po upływie lat pięciu od daty tej umowy.
Zwrot nakładów
Po rozwiązaniu umowy dożywocia zobowiązany (nabywca) może dochodzić od dożywotnika zwrotu nakładów poczynionych na nieruchomość w czasie, gdy był jej właścicielem - jako zwrotu korzyści. Natomiast dożywotnikowi nie przysługuje ani roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie przez nabywcę z nieruchomości w tym czasie, ani też roszczenie o zwrot pożytków.