W stosunku do pracownika świadczącego pracę w różnych państwach członkowskich trudno jest określić, w którym z nich pracownik wykonuje znaczną część swojej pracy. Nie jest konieczne, aby pracownik wykonywał największą część, wystarczy co najmniej 25 proc. czasu pracy. Wówczas przyjmuje się, że co najmniej 25 proc. wynagrodzenia otrzymuje z tego państwa członkowskiego.