Zgodnie z art. 40 z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, administrator danych jest obowiązany zgłosić zbiór danych do rejestracji Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych, z wyjątkiem przypadków wskazanych w art. 43 ustawy. Podmiotem określonej w przepisie normy prawnej jest każdy administrator danych, przez którego zgodnie z art. 7 pkt 4 ustawy rozumie się organ, jednostkę organizacyjną, podmiot lub osobę fizyczną lub osobę prawną , które decydują o celach i środkach przetwarzania danych osobowych.
Od momentu akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, czyli od 1 maja 2004 r., Polska zobowiązana jest przestrzegać prawa unijnego. Oznacza to, że przepisy krajowe powinny być interpretowane z uwzględnieniem uregulowań wspólnotowych i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W zakresie podatku od towarów i usług, interpretacja ta, powinna uwzględniać głównie Dyrektywy 112/2006/WE (w odniesieniu do stanu prawnego z 2011) oraz orzecznictwo TSUE, odnoszące się do tego aktu. Nie jest jednak tajemnicą, że w praktyce polskie organy podatkowe miewają duże trudności z wdrożeniem tych zasad w swojej działalności.
W dniu 16 marca 2015 r. Prezydent skierował do Trybunału Konstytucyjnego wniosek w trybie kontroli prewencyjnej w sprawie nowelizacji ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych. We wniosku Prezydent zarzucił ustawie niezgodność z konstytucją nowych przepisów, dotyczących uprawnień Ministra Sprawiedliwości w ramach kontroli administracyjnej. Jednym z powodów, dla których wniosek został skierowany, była ochrona danych osobowych. Zdaniem Prezydenta, nowe przepisy mogą spowodować naruszenie prawa do ochrony danych, w tym danych wrażliwych.
Komisja Europejska wezwała polskie władze, by w ciągu miesiąca przekazały informacje dotyczące praktyk podatkowych. Jeżeli Polska tego nie uczyni, KE może skierować skargę do Trybunału Sprawiedliwości UE. Chodzi o informacje, których Komisja potrzebuje, by zbadać, czy stosowana przez państwa UE interpretacja prawa podatkowego w indywidualnych przypadkach, np. dotycząca poszczególnych firm, nie stanowi formy pomocy publicznej, naruszającej unijne zasady konkurencji.
Rada Europejska stwierdziła, ze promowanie zatrudnienia młodzieży powinno stanowić priorytet. Powstała więc Inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych. Na ten cel przeznaczono budżet o wartości 3,2 mld euro do rozdysponowania wśród państw członkowskich w latach 2014–2020, który nie wymaga współfinansowania na poziomie krajowym. Uznano, że należy ustalić wyższą stawkę płatności zaliczkowych na poczet szczególnej alokacji na Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych o wartości 3,2 mld euro w 2015 r., aby umożliwić szybkie uruchomienie funduszy. Zwiększone płatności zaliczkowe będą opiewać na kwotę ponad 1 mld euro (30% szczególnej alokacji) zamiast początkowej wartości na poziomie 1–1,5% szczególnej alokacji.
