Pracodawca, wypłacając pracownikowi wynagrodzenie co
miesiąc, sporządza listę płac, potwierdzającą naliczenie wynagrodzenia
wraz ze wszystkimi obciążeniami publiczno-prawnymi płaconymi zarówno
przez pracodawcę, jak i pracownika. Jednak po jej sporządzeniu i wypłacie wynagrodzenia
mogą nastąpić różne zdarzenia, powodujące zmianę wysokości należnego
wynagrodzenia, np. niezdolność do pracy. Jeżeli takie zdarzenie będzie
miało miejsce pod koniec miesiąca i pracownik dostarczy zaświadczenie
lekarskie za okres, za który wypłacono pełne wynagrodzenie, to czy
pracodawca powinien korygować listę płac?
Kodeks pracy przewiduje wypłatę wynagrodzenia minimum raz w miesiącu.
Nie wyklucza to możliwości wypłacania wynagrodzeń pracowniczych z
większą częstotliwością, np. co tydzień lub co 2 tygodnie; 2, 3 lub
więcej razy w miesiącu. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 4 sierpnia
1999 r. podniósł, że strony stosunku pracy mogą wprowadzać do umowy o
pracę dowolne ustalenia, pod warunkiem że nie będą one mniej korzystne
dla pracownika niż obowiązujące normy prawne (art. 18 k.p.). Żaden
przepis prawa ani charakter (natura) stosunku pracy lub zasady
współżycia społecznego nie stoją na przeszkodzie, aby strony umowy o
pracę uzgodniły wcześniejszy niż wynikający z art. 85 § 2 k.p. termin
płatności wynagrodzenia za pracę (I PKN 191/99, OSNP 2000/22/814).
Dokonanie wpisu do CEIDG, czyli elektronicznej ewidencji przedsiębiorców, to czynność warunkująca założenie firmy, zaś w toku prowadzenia działalności trzeba zadbać o to, by wpis do CEIDG był zawsze aktualny. W związku z tym, każda zmiana danych wymaga aktualizacji - zgłoszenia do CEIDG trzeba dokonać samodzielnie.
Co do zasady pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów
do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących
pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego
zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli
taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu
warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia.
Obowiązujące przepisy dopuszczają zatrudnianie młodocianych, a więc
osób, które ukończyły 16 lat, ale nie przekroczyły 18 lat. Wyjątkowo
dopuszczalne jest również wykonywanie pracy przez osoby, które nie
ukończyły 16 lat. Zarówno ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych, jak
i ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych nie określają minimalnego wieku, od którego osiągnięcia jest
uzależnione objęcie obowiązkiem ubezpieczeniowym.