Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Zgodnie z art. 9 ww. ustawy, do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Co oznacza wobec tego kluczowy termin ustawowy „ta sama choroba”?
W dniu 1 marca 2018 r. nastąpiła waloryzacja rent i emerytur na skutek, której świadczenia te wzrosły o 2,98 %. Oznacza to, że najniższa emerytura wzrosła o 29,80 zł i wynosi 1029,80 zł brutto, natomiast renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wzrosła do kwoty 772,35 zł; brutto. To największy od 5 lat wzrost wysokości rent i emerytur.
Problem: Wiek emerytalny podwyższony osiągnęłam w 2014 r. Udowodniłam 20 lat i 5 miesięcy stażu emerytalnego. ZUS nie podwyższył mi emerytury do kwoty świadczenia najniższego, ponieważ stwierdzono, że nie mam 21 lat stażu emerytalnego. W marcu 2017 r. również moja emerytura nie została podwyższona do kwoty świadczenia najniższego, tj. do 1000 zł. Czy od 1 października 2017 r. takie podwyższenie otrzymam, czy do mojej sytuacji zmiana przepisów będzie miała zastosowanie? Jeśli tak, jaki wniosek powinnam złożyć w tej sprawie?