Sprawy karne

Jeżeli sprawca dopuścił się czynu zabronionego w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1, sąd może orzec tytułem środka zabezpieczającego obowiązek lub zakazy wymienione w art. 39 pkt 2-3, jeżeli jest to konieczne ze względu na ochronę porządku prawnego, oraz przepadek wymieniony w art. 39 pkt 4.

Jeżeli wyniki leczenia, o których mowa w art. 96 § 3, za tym przemawiają, sąd warunkowo zwalnia skazanego z pozostałej do odbycia reszty kary na zasadach określonych w art. 77-82, bez ograniczeń wynikających z art. 78 § 1 lub 2 dozór jest obowiązkowy.

W zależności od postępów leczenia sprawcy określonego w art. 96 § 1 sąd może go skierować, na okres próby od 6 miesięcy do lat 2, na leczenie ambulatoryjne lub rehabilitację w placówce leczniczo-rehabilitacyjnej, oddając go równocześnie pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym.

Skazując sprawcę na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo popełnione w związku z uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego, sąd może orzec umieszczenie sprawcy w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego, jeżeli zachodzi wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przestępstwa związanego z tym uzależnieniem.

Skazując sprawcę na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo popełnione w stanie ograniczonej poczytalności określonej w art. 31 § 2, sąd może orzec umieszczenie sprawcy w zakładzie karnym, w którym stosuje się szczególne środki lecznicze lub rehabilitacyjne.

Jeżeli sprawca, w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1, popełnił czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości i zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że popełni taki czyn ponownie, sąd orzeka umieszczenie sprawcy w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym

Planowane zmiany w kodeksie karnym przewidują wprowadzenie nowych kategorii przestępstw, tj. handlu ludźmi, zamachów na ludność cywilną oraz ataków na strefy zdemilitaryzowane. Zmiany dotkną również przepisów dotyczących stosowania polskiej ustawy karnej wobec Polaków, którzy popełnili przestępstwo za granicą, a nie wydano ich innemu państwu.

Przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2, stosuje się także do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo w związku mającym na celu popełnienie przestępstwa oraz wobec sprawcy przestępstwa o charakterze terrorystycznym.

Jeżeli sprawca skazany na przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Artykuł kodeksu wykroczeń mówi o umieszczaniu ogłoszeń w miejscu nie dozwolonym. Jest to dość drobne wykroczenie, jednak to, że umieszczono je w kodeksie wykroczeń powinno uświadamiać nam, że stanowi to czyn, za który grożą sankcje karne.

Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie popełnia przestępstwa, kto z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem. Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności; jeżeli błąd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W przypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przygotowuje rozporządzenie do ustawy o organizacji imprez masowych, w którym określi uprawnienia i kwalifikacje służb porządkowych, w tym m.in. do przeszukania uczestników imprez i przeglądania ich bagażu.

Tragiczna śmierć funkcjonariusza Policji – mł. asp. Andrzeja Struja, na przystanku tramwajowym w Warszawie, wstrząsnęła całą Polską. Ponownie powróciły pytania czy funkcjonariusz Policji z racji niebezpieczeństwa na jakie się naraża, nie powinien być lepiej chroniony przez prawo? Prace nad projektem zmian w Kodeksie karnym odbyły się tempie ekspresowym.

Kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

W polskim systemie prawnym przewidziane są dwie formy recydywy, zwane potocznie recydywą zwykłą i recydywą wielokrotną.

Kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

Mogłoby się zdawać, że prawo takie przysługuje wyłącznie policji. Jednakże każda osoba, która złapie przestępcę na gorącym uczynku lub w trakcie pościgu może przestępcę zatrzymać.

Przepis art. 41a kodeksu karnego przewiduje fakultatywne (w § 1) i obligatoryjne (w § 2) orzeczenie zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakaz opuszczania określonego miejsca lub obowiązek powstrzymania od przebywania w określonym miejscu.

Zabójstwo jest zbrodnią, za którą grozi najwyższa kara zgodnie uprzywilejowanych przepisami. Jednak uprzywilejowanych przypadku tego przestępstwa istnieją również okoliczności, które mogą mieć wpływ na niższy wymiar kary.

Znikoma szkodliwość społeczna czynu (art. 1 § 2 k.k.) powoduje, że czyn nie stanowi przestępstwa. Rozstrzygnięcie tego rodzaju wymaga oceny, dla której istotne znaczenie mają elementy podmiotowe (m.in. właściwości sprawcy), jak też przedmiotowe (m.in. sposób działania, wartość szkody, szerzenie się tego rodzaju czynów).

Zgodnie z art. 139 Konstytucji RP prawo łaski stosuje Prezydent, z tym zastrzeżeniem, że nie dotyczy to osób skazanych przez Trybunał Stanu. Prawo łaski ma charakter indywidualny (w odróżnieniu od amnestii i abolicji, będących aktami o charakterze generalnym).

W związku z tym, że tymczasowe aresztowanie jest najsurowszym środkiem zapobiegawczym, o jego zastosowaniu orzeka sąd.

Zatrzymanie rzeczy może nastąpić bez względu na to czyją własność rzecz stanowi lub u kogo się znajduje. Następuje na żądanie sądu bądź prokuratora. Natomiast w sytuacji nie cierpiącej zwłoki również na żądanie Policji albo innego organu uprawnionego.

W razie istnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary, Policja ma prawo dokonać kontroli osobistej a także przeglądać zawartość bagaży i sprawdzać ładunki w portach i na dworcach oraz w środkach transportu lądowego, powietrznego i wodnego.

Skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. Jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę lub środek karny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed ich wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem ich wykonania – artykuł 76 kodeksu karnego.

Kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Tej samej karze podlega, kto wypełnia blankiet, opatrzony cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę albo takiego dokumentu używa.

Wypowiadanie niepochlebnych i nieprawdziwych opinii o innej osobie może mieć dwojakie skutki. Z jednej strony tego typu czyny mogą naruszać dobra osobiste, z drugiej zaś być podstawą wniesienia prywatnego aktu oskarżenia do sądu z art. 212 kodeksu karnego.

Odpowiedzialność karna może spotkać nie tylko osobę, która dokonała kradzieży, ale również tego kto zbywa, nabywa lub pomaga w zbyciu lub ukryciu rzeczy pochodzących z kradzieży. Mowa tutaj o tzw. przestępstwie paserstwa. Kodeks wyróżnia dwie formy paserstwa: paserstwo umyślne i paserstwo nieumyślne.

Zgodnie z art. 304 kpk każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję.

Naprawienie szkody wyrządzonej działaniem sprawy może być również przedmiotem wyroku sądu karnego.

W szczególnych sytuacjach sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary jaką przewiduje kodeks za popełnienie danego przepisu. Sytuacje ubiegania się o nadzwyczajne złagodzenie kary są ściśle uregulowane w art. 60 kodeksu karnego.

W art. 434 kodeksu postępowania karnego znajduje się zakaz, który oznacza, że w przypadku braku środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, jego sytuacja w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu. Wyjątki od tej zasady występują w dwóch sytuacjach - gdy oskarżony został skazany bez przeprowadzenia rozprawy (art. 335 kpk) lub gdy dobrowolnie poddał się karze (art. 387 kpk).

Wniesienie aktu oskarżenia do sądu nie zawsze oznacza, że sprawa będzie się już dalej toczyć w postępowaniu sądowym. Sąd bowiem w szczególnych wypadkach może zwrócić akta sprawy Prokuratorowi i wydać mu stosowne zalecenia.

Prawo w sposób szczególny reguluje odpowiedzialność za popełnienie przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej lub związku przestępczego. Sprawca działający w takiej grupie ponosi nie tylko surowszą odpowiedzialność (jak recydywista wielokrotny), ale również odpowiada za sam udział w takiej grupie lub związku przestępczym.

Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

To zachowanie sprawcy przestępstwa polegające na dobrowolnym zaniechaniu jego dokonywania lub zapobieżeniu zamierzonemu skutkowi. Jeżeli czynny żal okazał się bezskuteczny, sprawca, w tym przypadku już nie usiłowania tylko dokonania, który zrobił wszystko, by zapobiec skutkowi, może liczyć jedynie na nadzwyczajne złagodzenie kary, które jest tylko fakultatywne.

Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Kto zawiera małżeństwo, pomimo że pozostaje w związku małżeńskim, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Europejski Nakaz Aresztowania (ENA) to nowa uproszczona forma ekstradycji osoby podejrzanej lub skazanej, przebywającej w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej.

Prawo zezwala na usunięcie ciąży jedynie w sytuacjach opisanych w ustawie o planowaniu rodziny. Każde inne przerwanie ciąży wyczerpuje znamiona tzw. przestępstwa aborcji z art. 152 kk. Na gruncie prawa odpowiedzialność ponosi jednak nie matka decydująca się na taki krok - a osoba (lekarz) dokonująca nielegalnej aborcji.

Zarząd Główny Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów skierował do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zbadanie zgodności niektórych przepisów ustawy o Policji z Konstytucją. Argumentując swoje zarzuty Zarząd powoływał się między innymi na naruszenie zasady równości i zakazu dyskryminacji, zbytnie ingerowanie w prawa policjanta oraz sferę jego prywatności.

Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej.

Policjant, który w wyniku swojej służby zachoruje bądź dozna uszczerbku na zdrowiu będzie mógł domagać się odszkodowania na innych zasadach niż do tej pory. Rząd przygotował projekt założeń do ustawy o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków lub chorób pozostających w związku z pełnieniem służby w Policji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej oraz Biurze Ochrony Rządu.

Pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w przepisach prawa. Każdy pozbawiony wolności powinien być traktowany w sposób humanitarny. Jest to konstytucyjne prawo każdego obywatela.

Brak funduszy w polskiej policji powoduje, że skracane bądź też zupełnie odwoływane są kursy dla policjantów. Oznacza to, nie tylko, że kandydat na policjanta będzie gorzej przygotowany do odpowiedniego pełnienia swojej służby. To także pytanie czy wydatki poniesione przed rokiem na nowe motocykle i psy policyjne nie okazały się bezcelowe?

Z dniem 24 grudnia 2009 roku weszła w życie znowelizowana Ustawa o strażach gminnych z dnia 29 sierpnia 1997 roku. Nowelizacja ustawy zakłada między innymi rozszerzenie dotychczasowych uprawnień strażników, którzy obecnie mogą między innymi dokonywać kontroli osobistej i przeglądania bagaży osoby, korzystać z konia służbowego i paralizatora.

Jakie są przesłanki orzekania zakazów (art. 99)

Warunkowe zwolnienie z reszty kary (art. 98)

Skazany w zakładzie leczenia odwykowego (art. 97)

Umieszczenie sprawcy w zakładzie leczenia odwykowego (art. 96)

Szczególne środki lecznicze w zakładzie karnym (art. 95)

Umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym (art. 94)

Nowelizacja kodeksu karnego

Kary dla przestępców zawodowych (art. 65)

Pojęcie recydywy w kodeksie karnym (art. 64)

Umieszczanie ogłoszeń bez zezwolenia

Zasady wymiaru kary przez sąd (art. 53)

Niepoczytalność i ograniczona poczytalność (art. 31)

Błąd co do prawa (art. 30)

Czym jest czyn ciągły? (art. 12)

Kumulatywny zbieg przepisów ustawy (art. 11)

Uprawnienia służb porządkowych

Zaostrzenie kodeksu karnego

Rozbój jako przestępstwo przeciwko mieniu

Czym jest recydywa?

Przestępstwo znieważenia

Komu przysługuje prawo zatrzymania

Kiedy nie można kontaktować się z pokrzywdzonym

Kiedy mamy do czynienia z uprzywilejowanym typem zabójstwa

Czym jest znikoma szkodliwość społeczna czynu

Czym jest ułaskawienie

Czym jest tymczasowe aresztowanie

Jak wygląda przeszukanie

Na czym polega kontrola osobista?

Zatarcie skazania z mocy prawa (art. 76)

Sfałszowanie dokumentu

Pomówienie - przestępstwo z art. 212 kk

Paserstwo umyślne i nieumyślne

Obowiązek zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa

Naprawienie szkody

Nadzwyczajne złagodzenie kary

Kiedy sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego?

Kiedy sąd może zwrócić akta prokuratorowi

Grupa przestępcza, związek przestępczy

Groźby karalne

Czynny żal

Czyn ciągły

Bigamia

Europejski Nakaz Aresztowania

Aborcja

Czy ustawa o Policji jest zgodna z Konstytucją?

Prawo do rzetelnego procesu

Odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu dla policjanta

Podstawy pozbawienia wolności

Spadek jakości przeprowadzanych szkoleń w Policji

Rozszerzenie uprawnień Straży Miejskiej a uprawnienia Policji