Zrzeczenie nie jest zatem jednostronną czynnością prawną a umową ze spadkodawcą. Ważne jest też, że zrzeczenie obejmuje też - w przeciwieństwie do odrzucenia - dzieci zrzekającego się spadku.
Odrzucenie spadku może nastąpić tylko po zgonie spadkodawcy przez jednostronne oświadczenie spadkobiercy. Dla małoletnich dzieci muszą odrzucić spadek ich ustawowi przedstawiciele (rodzice, owdowiała matka albo owdowiały ojciec oraz opiekun).
Do takiego odrzucenia potrzebne jest zezwolenie sądu rodzinnego. Takie zezwolenie nie jest potrzebne, jeżeli dziecko zostaje spadkobiercą na skutek odrzucenia spadku przez uprawnionego do spadku rodzica, któremu przysługuje też władza rodzicielska.
Zobacz również: Ile wynoszą alimenty dziecka w Niemczech?
Najczęściej odrzucany jest spadek w celu uniknięcia odpowiedzialności cywilnej za długi spadkowe.
Prawo spadkowe niemieckie nie zna – w porównaniu do prawa polskiego - instytucji przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza, a więc z ograniczeniem odpowiedzialności za długi. Niezachowanie terminu do złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku, który wynosi sześć tygodni, może spowodować, że spadkobierca odziedziczy tylko długi spadkowe.
Spadkobierca ma jednak w takich przypadkach możliwość ograniczenia swojej odpowiedzialności do masy spadkowej np. przez postawienie wniosku na otwarcie upadłości spadku. Poza tym w wypadku długów spadkodawcy w stosunku do urzędów socjalnych jest już na podstawie ustawy odpowiedzialność spadkobiercy - a to jest ważne - ograniczona do masy spadkowej. Chodzi tutaj o koszta pobytu spadkodawcy w domu opieki itd.
Termin do odrzucenia spadku jest w stosunku do innych państw europejskich bardzo krótki; w Polsce wynosi on sześć miesięcy, a we Francji nawet dziesięć lat.
Zobacz również serwis: Spadki