Zobacz również serwis: Rozwód kościelny
Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku, prócz regulacji prawa małżeńskiego zawiera w sobie formalne i materialne przepisy kościelnego prawa karnego. Kodeks tej części przepisów poświęcił księgę VI „De sanctionibus In Ecclesia” (sankcje w kościele) i księga VII, która w części IV tyczy się procesu karnego.
Uprawnienie Kościoła do wymierzania kar gwarantuje kan. Kan. 1311 - Kościół posiada wrodzone i własne prawo wymierzania sankcji karnych wiernym popełniającym przestępstwo. Prawo to ma charakter wrodzony i służy do zachowania tożsamości i jedności Kościoła. Władza ta przysługuje niezależnie od władzy świeckiej i wchodzi w zakres rządzenia. Przy czyn należy podkreślić, że Kościół władzy karania nie uznaje za pierwszorzędny środek do zbawienia.
W ujęciu prawo-kanonicznym przez przestępstwo należy rozumieć zewnętrzne naruszenie ustawy lub nakazu poważnie poczytalne na skutek winy umyślnej i nieumyślnej.
Aby zaistniało przestępstwo muszą być spełnione następujące przesłanki:
- szkoda publiczna, na skutek zewnętrznego naruszenia porządku prawnego
- naruszenie to winno być z winy umyślnej
- naruszona norma prawna, obwarowana jest sankcją karną.
W przypadku łączne wystąpienia ww. elementów prawodawca przewiduje, nałożenie na osobę lub osoby sankcji w postaci kar kanonicznej.
W obecnie obowiązującym prawodawstwie, wymienia się, następujące rodzaje sankcji karnych (kan. 1312 § 1);
1. Kary poprawcze, czyli cenzury,
2. Kary ekspiacyjne.
Ponadto stosowane są środki zaradcze i pokuty, pierwsze głównie dla zapobieżenia przestępstwom, drugie zaś raczej dla zastąpienia kary lub jej zwiększenia.
Ustawa może ustanowić inne kary ekspiacyjne, które pozbawiają wiernego jakiegoś dobra duchowego lub doczesnego i odpowiadają nadprzyrodzonemu celowi Kościoła.
Przyczyną kary jest zewnętrzne naruszenie normy karnej, świadomie i dobrowolne, dokonana tylko i wyłącznie przez siebie (przestępstwo własne), ciężko zawinione.
Pod pojęciem kary kanonicznej według ks. Myrchy należy rozumieć „dolegliwość, którą wymierza prawowita władza kościelna, pozbawiając przestępcę dobra materialnego lub duchowego".
Cel: poprawa przestępcy, przestrzeżenie innych, zadośćuczynienie naruszonemu porządkowi.
Cel wymierzenia kary kanonicznej był zmienny i w zależności od okresu, w jakim znajdował się Kościół zwracano uwagę na różne elementy. W początkach prawa kanonicznego, w Dekrecie Gracjana określano, że celem kary jest poprawa przestępcy. Kara ma służyć nie tylko celowi odwetowemu. Podobnie Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 akcentował wymienione elementy, przy czym w komentarzach kładziono nacisk na cel odwetowy. Obecny kodeks wskazuje, że cele kary jest: naprawienie zgorszenia, doprowadzenie do poprawy. Kara ma służyć dobru jednostki i wspólnoty, której zło zostało wyrządzone.
Zobacz również: Gdzie szukać adwokata kościelnego?
Jak wcześniej było wspomniane, kary dzielą się na cenzury, ekspiacyjne, środki karne i pokutne. Cenzury to kary poprawcze, nalezą do nich ekskomunika, suspensa i interdykt. Cenzura wg. Kodeksu z 1917r. to kara pozbawiające chrześcijanina popełniającego przestępstwo, trwającego z uporem, pewnych dóbr duchowych i doczesnych, dopóki po porzuceniu uporu nie zostanie zwolniony. Wymieniana ekskomunika to najcięższa kara kościelna polegające na wyłączeniu chrześcijanina z wspólnoty kościelnej, zakaz korzystania z dóbr kościelnych, sprowadzające określone prawem skutki. Kodeks Prawa Kanonicznego wymienia skutki prawne ekskomuniki: Kan. 1331 - § 1. Ekskomunikowanemu zabrania się:
- jakiegokolwiek udziału posługiwania w sprawowaniu Ofiary eucharystycznej lub w jakichkolwiek innych obrzędach kultu;
- sprawować sakramenty i sakramentalia oraz przyjmować sakramenty;
- sprawować kościelne urzędy lub posługi albo jakiekolwiek inne zadania, bądź wykonywać akty rządzenia.
Określenie częściowa ekskomunika nadane jest karze interdyktu. Nazwa ta wynika z tego, że osoba jej podlega pozostaje we wspólnocie, przy czym pozbawiona jest pewnych dóbr określonych w kodeksie. Co do skutków interdyktu kodeks poświęca Kan. 1332 - Ukarany interdyktem jest związany zakazami, o których w kan. 1331, § 1, n. 1 i 2; jeśli zaś interdykt został wymierzony lub deklarowany, należy zachować przepis kan. 1331, § 2, n. 1.
Omówione kary dotyczą wszystkich zarówno osób duchownych, jak i świeckich. Specyficznym rodzajem kary poprawczej jest suspensa, która „zarezerwowana” jest tylko osobą duchownym. Jest to kara zabraniająca wykonywana jurysdykcji, nauczania, podejmowania aktów władza, pozbawiająca dochodów. Suspensa może mieć charakter ogólny i częściowy, jak to określa Kan. 1333 - § 1. Suspensa, która może być stosowana jedynie do duchownych, zabrania:
- wszystkich lub tylko niektórych aktów władzy święceń;
- wszystkich lub tylko niektórych aktów władzy rządzenia;
- wykonywania wszystkich lub niektórych uprawnień lub zadań związanych z urzędem.
Kolejną grupą kar są kary ekspiacyjne. Cechą charakterystyczną tej kary jest zadośćuczynienie wspólnocie za wyrządzona krzywdą. Kodeks podaje następujące regulację. Kary te mogą być wymierzona na stałe bądź na ściśle określony czas lub nieokreślony. Kara ta ustaje z chwilą zadośćuczynienia za wyrządzona szkodę.
Kodeks podaje, że Kan. 1336 - § 1. Kary ekspiacyjne, które mogą obowiązywać przestępcę albo na stałe, albo na czas określony lub nieokreślony, oprócz innych, ustanowionych ewentualnie ustawą, są następujące:
1. zakaz lub nakaz przebywania na określonym miejscu lub terytorium;
2. pozbawienie władzy, urzędu, zadania, prawa, przywileju, uprawnienia, łaski, tytułu, odznaczenia, nawet czysto honorowego;
3. zakaz korzystania z tego, co wyliczono w n. 2, lub zakaz korzystania z tego w określonym miejscu lub poza określonym miejscem; tego rodzaju zakazy nigdy nie powodują nieważności;
4. karne przeniesienie na inny urząd;
5. wydalenie ze stanu duchownego.
Trzecią grupę kar, stanowią karne środki zaradcze i pokutne. Kodeks Prawa Kanonicznego wymienia dwa środki zaradcze: upomnienie oraz naganne.
Upomnienie to pouczenie, zwrócenie uwagi na to, co należy czynić, a czego należy unikać. Tego typu środek prawny stosuje się wobec tych, którzy są w bliskiej okazji do popełnienia przestępstwa lub też w wyniku prowadzonego dochodzenia pada poważne podejrzenie popełnienia przestępstwa.
Naganna - to akt władcy jurysdykcyjnej, karci tego, kto narusza porządek. Udzielana jest temu, którego postępowanie powoduje zgorszenie oraz poważnie zakłóca porządek społeczny.
Innym wymienianym w kodeksie środkiem wobec osób mogących popełnić przestępstwo jest pokuta. W ujęciu prawnym pokuta, to obowiązek wykonania jakiegoś aktu religijnego, aktu miłosierdzia, nałożona w zakresie zewnętrznym np. pielgrzymka, jałmużna, modlitwa. Przy jej wymierzaniu przełożony bierze pod uwagę okoliczności czynu, jak i osobiste właściwości przestępcy.
Karanie czynów, Kościół uznał za ostateczny środek, po wcześniejszym wyczerpaniu wszystkich możliwości wpływu, oddziaływania mającego na celu skłonienie sprawcy do poprawy i zadośćuczynienia. Zgodnie z Kan. 1341 - Ordynariusz dopiero wtedy powinien wszcząć postępowanie sądowe lub administracyjne celem wymierzenia lub deklaracji kary, gdy uznał, że ani braterskim upomnieniem, ani naganą, ani też innymi środkami pasterskiej troski nie można w sposób wystarczający naprawić zgorszenia, wyrównać naruszonej sprawiedliwości i doprowadzić do poprawy winnego.
Zobacz również serwis: Sprawy karne