Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku wyróżnia trzy grupy małżeństw mieszanych, a mianowicie:
- małżeństwa mieszane w sensie ścisłym, tj. związek kobiety i mężczyzny, którzy są chrześcijanami, z tym, że jedna ze stron należy do Kościoła katolickiego, druga jest wyznawcą innego wyznania chrześcijańskiego np. Kościoła prawosławnego,
- małżeństwa podobne do małżeństw mieszanych w ścisłym znaczeniu, tj. związek osoby ochrzczonej w Kościele katolickim z osobą nieochrzczoną np. muzułmaninem,
- małżeństwa podobne do mieszanych, w których jedna strona jest praktykującym katolikiem, druga została ochrzczona w Kościele katolickim, ale jej wiara uległa zachwianiu, osłabnięciu lub utracie.
Zobacz serwis: Zawarcie małżeństwa
Prawodawca kodeksowy natomiast stwierdza, że małżeństwo między dwiema osobami ochrzczonymi, z których jedna przyjęła chrzest w Kościele katolickim lub po chrzcie została do niego przyjęta i formalnym aktem od niego się nie odłączyła, druga zaś należy do Kościoła lub wspólnoty kościelnej nie mającej pełnej łączności z Kościołem katolickim, jest zabronione bez wyraźnego zezwolenia kompetentnej władzy. Zabronienie bowiem zawierana małżeństw mieszanych, w sensie ścisłym obowiązuje tylko do godziwości, nie zaś do ważności. Małżeństwo zawarte pomiędzy katolikiem
a osobą ochrzczoną w innym kościele, czy wspólnocie chrześcijańskiej nie stanowi przeszkody zrywającej. Taka sytuacja ma natomiast miejsce w wypadku małżeństwa strony katolickiej z osobą nieochrzczoną.
W powyższym wypadku, tzn. małżeństw katolików z wyznawcami innej religii często dochodzi do dramatycznych konsekwencji. Takie związki bowiem często mają wiele problemów, przede wszystkim z powodu różnić kulturowych. Są związkami trudnymi,
a nie rzadko zdarza się, że odrzucanymi przez rodziny i społeczeństwo oraz
z doświadczenia zawodowego i życiowego wiem, że często się rozpadają. Małżonkowie bowiem, których dzieli różna religia po pewnym dłuższym lub krótszym czasie zaczynają dążyć z powrotem do swych społecznych, kulturowych i religijnych korzeni. Dlatego też przedstawiciele katolickiej władzy kościelnej z wielką ostrożnością rozpatrują składane przez katolików wnioski o wyrażenie zgody na zawarcie małżeństwa z osobą innego wyznania, szczególnie w przypadku gdy dotyczą one próśb odnoszących się do małżeństwa z przedstawicielem wyznawcy Mahometa. W tym przypadku bowiem, ze względu na nieuznawania przez religię islamu nierozerwalności i
jedności małżeństwa szczere uznanie przez muzułmanina rękojmi złożonych przez stroną katolicką staje się niemożliwie lub jest fikcyjne. Związek taki nie może zatem być uznany za trwałym gdyż trwałość wspólnoty małżeńskiej niewątpliwie uwarunkowana jest wzajemnym zrozumieniem, zaakceptowaniem i poszanowaniem odmienności.
Zobacz: Forum