Kodeks rodzinny i opiekuńczy stanowi, że małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Ustawodawca kładzie w tym wypadku nacisk na kilka rzeczy:
- Po pierwsze, alimentów może żądać tylko ten małżonek, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozpadowi małżeństwa,
- Po drugie, małżonek ten musi znajdować w niedostatku,
- Po trzecie, wysokość tych alimentów musi odpowiadać potrzebom małżonka uprawnionego i brać pod uwagę możliwości majątkowe małżonka zobowiązanego.
Przy rozpatrywaniu kwestii alimentów należy jednak rozróżnić małżonka, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładowi pożycia, od małżonka niewinnego. Jak bowiem wiadomo, wina rozkładu może leżeć albo po jednej stronie, albo rozkładać się na oboje małżonków.
Zobacz: Kiedy żądać podwyższenia lub obniżenia alimentów od byłego małżonka?
W przypadku, gdy winny rozkładowi pożycia jest tylko jeden małżonek, aby małżonek niewinny mógł starać się o alimenty, nie jest konieczne spełnienie przesłanki niedostatku. Kodeks rodzinny i opiekuńczy stanowi bowiem, że jeżeli rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na jego żądanie może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.
Podsumowując, alimentów od drugiego małżonka można żądać zawsze, przy czym jeżeli jest się współwinnym rozkładowi pożycia, to konieczne jest pozostawanie w niedostatku po rozwodzie. Jeżeli natomiast jeden z małżonków jest wyłącznie winny rozkładowi, to drugi nie musi pozostawać w niedostatku aby żądać alimentów.
Zobacz serwis: Rozwody