Sprzedawcy często starają się uniknąć odpowiedzialności poprzez stwierdzenie, że wada powstała z winy konsumenta. W postępowaniu sądowym będą musieli jednak swoje twierdzenia udowodnić.
Co do zasady ryzyko związane ze sprzedażą konsumencką spoczywa w znacznej mierze na sprzedawcy. Niedopuszczalne jest takie konstruowanie umów, które zwiększają ryzyko kupującego.
Ważnym uprawnieniem konsumenta jest domniemanie wynikające z art. 4 ust. 1 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej. Zgodnie z treścią tego przepisu w przypadku stwierdzenia niezgodności przed upływem sześciu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili wydania.
Zobacz również: Jakie są obowiązki sprzedawcy?
Co to oznacza dla konsumenta
Dla konsumenta art. 4 jest wydatnym udogodnieniem. Oznacza to, że jeżeli niezgodność została stwierdzona w okresie pół roku od wydania rzeczy to na mocy prawa automatycznie jest to uznawane jako niezgodność istniejąca w chwili wydania towaru, a więc rodząca odpowiedzialność po stronie sprzedawca. Konsument nie musi w żaden sposób tego wykazywać.
Domniemanie to może być obalone, jednak to na sprzedawcy spoczywa ciężar udowodnienia tego, że wada powstała z winy klienta. Konsument nie musi przedstawiać żadnych dowodów, by sąd przyznał mu rację. Nie stanie się tak jedynie w przypadku, gdy te wskazywane przez sprzedawcę okażą się przekonujące.
Pani Anna kupiła buty. Po miesiącu okazało się, że obcas w jednym bucie jest niestabilny. Sprzedawca odmówił reklamacji, twierdząc że nastąpiło to w wyniku nieprawidłowej konserwacji butów. W postępowaniu sądowym będzie musiał swoje twierdzenia udowodnić, by sąd przyznał mu rację. W przeciwnym wypadku nie zostanie obalone domniemanie, że buty były niezgodne z umową już w chwili ich wydania.
Zobacz również: Niezgodność towaru z umową
Kiedy ciężar dowodu spoczywa na konsumencie
W przypadku, gdy niezgodność towaru zostanie stwierdzona po upływie 6 miesięcy, wtedy też na kupującym będzie spoczywał ciężar dowodu, że stan ten nie powstał w wyniku niewłaściwego używania rzeczy.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu Cywilnego (ostatnia zmiana: Dz.U. z 2009 r., Nr 115, poz. 960).