W obecnie obowiązującym stanie prawnym, pisma doręcza się adresatowi za pokwitowaniem obioru. Odbierający pismo potwierdza odbiór swym czytelnym podpisem, zawierającym imię i nazwisko na zwrotnym pokwitowaniu, na którym dodatkowo doręczający potwierdza swoim podpisem sposób doręczenia. W przypadku doręczania przez sąd wezwań, ma on obowiązek wskazać organ wysyłający wezwanie, sprawę w jakiej wezwanie ma miejsce, charakter stawiennictwa adresata, czas i miejsce stawiennictwa oraz fakt, czy stawiennictwo adresata jest obowiązkowe, a także uprzedzić o skutkach ewentualnego niestawiennictwa.
Zobacz także: Kiedy sąd przyjmuje przyrzeczenie świadka?
Aktualna regulacja przewiduje możliwość doręczeń pośrednich i zastępczych. Pierwszych dokonuje się na przykład za pośrednictwem pełnoletniego domownika. Z doręczeniami zastępczymi mamy zaś do czynienia na przykład w przypadku doręczeń do placówek penitencjarnych, w których pisma osobom pozbawionym wolności doręcza się za pośrednictwem administracji odpowiedniego zakładu. Kodeks postępowania karnego przewiduje również możliwość pozostawienia zawiadomienia osobie upoważnionej do odbioru korespondencji w miejscu stałego zatrudnienia adresata, a w wypadkach nie cierpiących zwłoki wezwanie lub zawiadomienie osoby telefonicznie albo w inny sposób, stosownie do okoliczności, pozostawiając w aktach odpis nadanego komunikatu z podpisem osoby nadającej.
Polecamy: Zostałem zatrzymany, co dalej?
W przypadku odmowy przyjęcia pisma lub odmowy albo niemożności pokwitowania jego odbioru przez adresata, doręczający sporządza na zwrotnym pokwitowaniu odpowiednią wzmiankę, wówczas jednak doręczenie uważa się za dokonane. Pismo nie przyjęte przez adresata zwraca się organowi wysyłającemu z odpowiednią adnotacją o odmowie jego przyjęcia. Nie dochodzi jednak do zawieszenia biegu terminów postępowania, a nasze niestawiennictwo w sądzie, nie będzie wówczas usprawiedliwione.