Również funkcjonariusze Policji, którzy wykonują w śledztwie czynności zlecone przez prokuratora aby móc przesłuchać podejrzanego muszą uzyskać zgodę na doprowadzenie bądź widzenie z podejrzanym.
Uzyskanie widzenia przez bliskich, z osobą tymczasowo aresztowaną wymaga więc uzyskania zgody prokuratora prowadzącego śledztwo bądź sądu przed którym toczy się sprawa. O zgodę taką należy zwrócić się pisemnie składając podanie w biurze podawczym prokuratury bądź w sekretariacie sądu.
W podaniu należy podać dokładne dane osoby wnioskującej o widzenie, sygnaturę pod jaką prowadzona jest sprawa oraz oczywiście imię i nazwisko i imię ojca tymczasowo aresztowanego.
Prokurator wyrażając zgodę na widzenie wydaje zarządzenie, które nie wymaga uzasadnienia i nie podlega zaskarżeniu. Natomiast uzasadnienia wymaga zarządzenie sędziego o odmowie udzielenia widzenia, gdyż tymczasowo aresztowanemu przysługuje na takie zarządzenie skarg (art. 7 § 1 kkw).
Nadmienić również należy, że prawo do widzeń z osobą tymczasowo aresztowaną, która ma prawo do utrzymywania więzi z rodziną i innymi osobami bliskimi ( art. 102 pkt 2 k.k.w.) mają w zasadzie członkowie rodziny i inne osoby bliskie.
Pomocny dla ustalenia kręgu tych jest art. 115 § 11 kodeksu karnego, który definiuje pojęcie osoby najbliższej, którą jest:
- małżonek,
- wstępny ( np. dziadkowie),
- zstępny ( syn, córka),
- rodzeństwo,
- powinowaty w tej samej linii lub stopniu,
- osoba pozostająca w stosunku przysposobienia,
- a taką osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.
Organ do dyspozycji, którego pozostaje tymczasowo aresztowany może jednak udzielić widzenia również innym osobom, bliskim dla tymczasowo aresztowanego. Zależy to od oceny stopnia znajomości oraz powodów ubiegania się o widzenie.
Zobacz: Areszt tymczasowy
Przebieg widzenia
W przypadku uzyskania zgody na widzenie, odbywa się ono pod nadzorem funkcjonariusza Służby Więziennej. W sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzającą. Jednakże organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może zezwolić na udzielenie widzenia w inny sposób.
Zauważyć również należy, że odmowa udzielenia widzenia musi być uzasadniona tylko przesłankami wskazanymi w art. 214 § 1 kkw. Jednak w razie naruszenia przez osadzonego lub osobę go odwiedzającą ustalonych zasad odbywania widzenia, może być ono przerwane lub zakończone przed czasem.
W art. 214. § 1 kkw stwierdzono natomiast, że tymczasowo aresztowany korzysta co najmniej z takich uprawnień, jakie przysługują skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w systemie zwykłym w zakładzie karnym typu zamkniętego i nie stosuje się do niego ograniczeń innych niż te, które są konieczne do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego, utrzymania porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym oraz zapobieżenia wzajemnej demoralizacji tymczasowo aresztowanych.
Przytoczony wyżej art. 214 kkw określa więc przypadki kiedy wobec tymczasowo aresztowanego mogą być stosowane ograniczenia, w tym m.in. zakaz odbywania widzeń, który może być uzasadniony np. koniecznością zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego. Jest najczęstszą przyczyną odmowy udzielenia widzeń w toku zarówno śledztwa jak i postępowania przed sądem.
Co mogę zrobić gdy nie udzielono mi zgody na widzenie?To zależy od etapu postępowania. Niestety, w przypadku postępowania przygotowawczego decyzja o udzieleniu bądź odmowie udzielenia widzenia zapada w formie zarządzenia prokuratora. Zarządzenie te nie wymaga uzasadnienia i nie podlega zaskarżeniu. Natomiast w postępowaniu przed sądem uzasadnienia wymaga zarządzenie sędziego o odmowie udzielenia widzenia, gdyż tymczasowo aresztowanemu przysługuje na takie zarządzenie skarga (art. 7 § 1 kkw). W przypadku jednak gdy mamy uzasadnione powody by sądzić, że odmowa udzielenia widzenia jest spowodowana innymi powodami niż dobro postępowania można zwrócić się do prokuratora przełożonego nad prokuratorem prowadzącym śledztwo o zbadanie zasadności odmowy udzielenia widzenia. |
Zobacz serwis: Więziennictwo