Zagadnienia ogólne
Posiadanie środków odurzających po raz pierwszy zostało karnie zabronione w ustawie z 1997 r., o przeciwdziałaniu narkomanii. Jednak w tym akcie prawnym w art. 48 ust 4 zezwalano na posiadanie nieznacznej ilości narkotyków na własny użytek. Rozwiązanie takie miało uchronić przed sankcją karną przede wszystkim osoby uzależnione. Przyjęto jednak, że taki stan rzeczy ułatwia rozprowadzanie narkotyków. Dilerzy bowiem, którzy w rzeczywistości rozprowadzali masowo środki odurzające posiadali właśnie przy sobie nieznaczną ilość narkotyków w rozumieniu przytoczonego artykułu ustawy z 1997 r. Taki stan rzeczy trwał do wejścia w życie ustawy z dnia 26 października 2000 r., o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 103, poz 1097, art. 1 pkt 23) która skreśliła przedstawiony powyżej art. 48 ust 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani z roku 1997.
Przedmiotem ochrony tak jak przy innych przestępstwach tego typu jest co do zasady zdrowie publiczne.
Zobacz serwis: Więziennictwo
Strona przedmiotowa przestępstwa
Strona przedmiotowa przestępstwa określonego w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani sprowadza się do posiadanie wbrew przepisom ustawy środków odurzających lub substancji psychotropowych.
Jeżeli chodzi o kwestie posiadania zarówno Sąd Najwyższy jak i Sądy Apelacyjny w wielu orzeczeniach poruszał kwestie minimalnej wielkości narkotyków, których posiadanie stanowić może czyn zabroniony. W wyroku z dnia 28 października 2009 Sąd stwierdził, że „Na podstawie art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karalny jest każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej „wbrew przepisom ustawy”, a więc w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia ich innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia – czy to za jakiś czas czy niezwłocznie, jeżeli sprawca posiada środek odurzający lub substancję psychotropową w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie, w dawce dla nich charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek” (I KZP 22/09 Biuletyn SN 2009/10).
W innym ważnym dla praktyki orzeczeniu Sąd Najwyższy podkreślił, że „Brak podstaw do stwierdzenia, że porcję wystarczającą do jednorazowego użycia w wypadku marihuany, stanowi ilość co najmniej 1 grama tego środka, i aby bezprawne posiadanie tej dopiero jego ilości stanowiło o wypełnieniu przez sprawcę przedmiotowego znamienia przestępstwa określonego w art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., IV K 127/08).
Zobacz: Przestępstwa narkotykowe
Podmiot przestępstwa
Przestępstwo określone w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani może co do zasady popełnić każdy, któremu zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa karnego materialnego można przypisać winę w czasie czynu. Omawiane przestępstwo należy więc do kategorii przestępstw powszechnych.