Zarządzenie Komendanta Głównego Policji określa metody i formy podejmowanych przez policję działań, w przypadku prowadzenia poszukiwań osoby zaginionej. Przez zaginięcie, w rumieniu zarządzenia, należy rozumieć stan, w którym nie mamy możliwości ustalenia miejsca pobytu osoby fizycznej i zapewnienia ochrony jej życia, zdrowia lub wolności. W zależności od okoliczności zaistniałych w konkretnej sprawie, policja, w chwili przyjmowania zgłoszenia o zaginięciu, kwalifikuje osobę zaginioną do jednej z trzech kategorii. Zakwalifikowanie do określonej grupy, będzie miało wpływ na rodzaj podejmowanych przez nią czynności.
Zobacz także: Porwanie rodzicielskie a zaginięcie
Zaginionym, należącym do pierwszej kategorii jest osoba, która opuściła miejsce swojego ostatniego pobytu nagle, w okolicznościach uzasadniających podejrzenie popełnienia na jej szkodę przestępstwa przeciwko życiu zdrowiu lub wolności, albo uzasadniających podejrzenie zagrożenia jej życia, zdrowia lub wolności, w szczególności w okolicznościach:
- wskazujących na realną możliwość popełnienia przez nią samobójstwa,
- jeśli jest to osoba małoletnia do lat 15 i jej zaginiecie zgłoszono po raz pierwszy,
- jeśli jest to osoba, która z powodu wieku, choroby, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych nie może kierować swoim postępowaniem albo wymaga opieki lub pomocy innych osób.
Polecamy serwis: Policja
Do osób zaginionych drugiej kategorii zarządzenie zalicza osoby, które opuściły miejsce swojego ostatniego pobytu w okolicznościach nie uzasadniających niezwłocznej potrzeby zapewnienia ochrony ich życia, zdrowia lub wolności, albo udzielenia pomocy, zwłaszcza gdy nie istnieją przesłanki dające je zakwalifikować jako osoby zaginione pierwszej lub trzeciej kategorii. Osobami zaginionymi drugiej kategorii są również osoby, które okazywały wcześniej niezadowolenie z własnej sytuacji życiowej lub zamiar jej zmiany, a także osoby zaginione, które opuściły miejsce pobytu z własnej woli lub zabierając swoje rzeczy.
Do osób zaginionych trzeciej kategorii zalicza się osoby małoletnie, których zaginięcie jest samowolnym oddaleniem się w wyniku kolejnej ucieczki z domu rodzinnego, domu dziecka lub ośrodka opiekuńczego, bądź innej tego rodzaju placówki, w której przebywały one na mocy orzeczenia sadu i nie były pozbawione wolności, chyba że zachodzą przesłanki dające je zakwalifikować jako osoby zaginione pierwszej kategorii. Do osób zaginionych trzeciej kategorii zalicza się również osoby pełnoletnie, które w związku z przymusowym umieszczeniem ich przez uprawniony organ w szpitalu psychiatrycznym, domu pomocy społecznej, środowiskowym domu samopomocy lub innej tego rodzaju placówce samowolnie oddaliły się ze wskazanego miejsca pobytu, o ile nie zachodzą przesłanki dające je zakwalifikować jako osoby zaginione pierwszej kategorii. Do osób trzeciej kategorii zalicza się też osoby małoletnie zaginione w związku z tzw. porwaniem rodzicielskim. Zakwalifikowanie ofiar rodzicielskiego porwania do trzeciej kategorii osób zaginionych jest możliwe również wtedy, gdy nie zachodzą przesłanki do uznania ich za osoby kategorii pierwszej.
Zobacz również: Kiedy śledztwo a kiedy dochodzenie?