Prawo do obrońcy w postępowaniu karnym
Kompetencje zarówno adwokata jak i radcy prawnego są, co do zasady, takie same. Przedstawiciele obydwu samorządów zawodowych mają te same uprawnienie do prowadzenia spraw. Zrównanie ich kompetencji nastąpiło na mocy ustawy z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw. Nowelizacja doprowadziła do zrównania uprawnień do obrony także w sprawach karnych. W dotychczasowym stanie prawnym monopol do stawania po stronie oskarżonego w sprawach karnych należał do adwokatów. Radcowie w postępowaniach karnych występowali jedynie w charakterze pełnomocników pokrzywdzonych oraz oskarżycieli posiłkowych.
Zmiana w zakresie rozszerzenia kompetencji radców prawnych także o obronę w sprawach karnych, a tym samym zrównanie ich pozycji procesowej z adwokatami wchodzi w życie 1 lipca 2015 roku.
Obrońca – adwokat lub radca prawny
Znowelizowana treść art. 82 kpk brzmi: obrońcą może być osoba uprawniona do obrony według przepisów o adwokaturze lub ustawy o radcach prawnych (dotychczas - obrońcą może być jedynie osoba uprawniona do obrony według przepisów o ustroju adwokatury).
Poziom wiedzy i wykształcenia adwokatów i radców prawnych jest tożsamy. Aplikacje adwokackie i radcowskie kształcą w zakresie prawa i postępowania karnego. Zatem każdy radca prawny jest przygotowany merytorycznie do obrony oskarżonego w postępowaniu karnym. Potwierdzeniem powyższego jest fakt, że każdy radca prawny jest uprawniony do wpisania się na listę adwokatów (i na odwrót). Jest to możliwe bez konieczności zdawania jakichkolwiek dodatkowych egzaminów. W obecnym stanie prawnym możliwe więc było, by radca prawny był obrońcą w sprawie karnej. Uprzednio musiał jednak uzyskać wpis na listę adwokatów.
Obrońca a stosunek pracy
Nowelizacja procedury karnej wymogła także zmiany w ustawie o radcach prawnych. Ustawodawca zastrzegł, że obrońcą w sprawach o przestępstwa i przestępstwa skarbowe może być wyłącznie radca prawny, który nie pozostaje w stosunku pracy z innymi podmiotami (wyjątkiem są pracownicy naukowi i naukowo-dydaktyczni). Oznacza to, że radca prawny może występować w charakterze obrońcy w ramach umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w określonej przez ustawę spółce.
Warto pamiętać, że radca prawny pozostający w stosunku pracy nadal nie będzie mógł reprezentować oskarżonego w sprawie karnej.
Polecamy serwis: Sprawy karne
Podstawową różnicą pomiędzy adwokatem a radcą prawnym jest forma zatrudnienia. Radca prawny może bowiem świadczyć swoje usługi na podstawie zatrudnienia opartego o umowę o pracę. Adwokat zaś zmuszony jest do samozatrudnienia, czyli prowadzenia własnej działalności gospodarczej.
Adwokat nie może zostać zatrudniony na podstawie umowy o pracę.
Pokrzywdzony i świadek lepiej chronieni w procesie karnym
Przymus adwokacko-radcowski
Uprawnienie adwokata i radcy prawnego zostały zrównane również w zakresie uprawnień do wnoszenia określonych pism procesowych – głównie apelacji i kasacji. Jeżeli apelacja lub kasacja nie pochodzi od prokuratora, wówczas powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego. W odniesieniu do tych pism obowiązuje bowiem przymus adwokacko-radcowski.
Adwokat a także radca prawny jest osobą posiadającą wykształcenie wyższe prawnicze. Ponadto wymaga się od niej ukończenia trzyletniego szkolenia aplikanckiego, ukończenia (z wynikiem pozytywnym) egzaminu adwokackiego, uzyskania wpisu na listę samorządu zawodowego (adwokackiego lub radcowskiego) i złożenia ślubowania zawodowego.
Nowelizacja umożliwia bycie obrońcą w procesie karnym, nie będąc jednocześnie adwokatem.
Prawo do obrony
Prawo do obrony jest standardem wynikającym bezpośrednio z ustawy zasadniczej. Zgodnie z art. 42, ust. 2 - każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu. Prawo do obrony rozpatrywane jest w dwóch aspektach. Po pierwsze definiowane jest jako możliwość osobistego uczestnictwa w rozprawie i osobistego udziału w całym procesie poprzez m.in.: składanie wyjaśnień i wniosków dowodowych, zadawania pytań osobom przesłuchiwanym (aspekt materialny). Jego treść obejmuje także kompetencję oskarżonego do adwokata/ obrońcy z urzędu (aspekt formalny). Prawo do obrony – osobiste uprawnienie każdego obywatela – do skutecznego udowodnienia swojej niewinności – stanowi jeden z przejawów ustroju demokratycznego.
Minimalne gwarancje prawa do obrony zostały zapewnione na poziomie międzynarodowym. W Międzynarodowym Pakcie Praw Osobistych i Politycznych (art. 14) wskazano podstawowe uprawnienia oskarżonego, do których należą:
- prawo otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o rodzaju i przyczynie oskarżenia,
- prawo do dysponowania odpowiednim czasem i możliwościami w celu przygotowania się do obrony i porozumienia się z obrońcą przez siebie wybranym,
- prawo do obecności na rozprawie, bronienia się osobiście lub przez obrońcę,
- prawo do przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia oraz zapewnienia obecności i przesłuchania świadków obrony,
- prawo do nieprzymuszania do zeznawania przeciwko sobie lub przyznania się do winy.
Zobacz również: Zmiany w polityce karnej
Obrona obligatoryjna
Ustawodawca przewiduje także instytucje obrony obligatoryjnej, czyli obowiązek posiadania profesjonalnego obrońcy w niektórych kategoriach spraw. Jako przykład wskazać można sytuację, gdy oskarżony jest głuchy, niemy lub niewidomy albo gdy istnieje wątpliwość co do jego poczytalności, musi posiadać obrońcę. Obecność obrońcy jest obowiązkowa w postępowaniu toczącym się przed sądem wojewódzkim (jako sądem I instancji), jeśli ten rozpoznaje oskarżenie o ciężkie przestępstwo, np. zabójstwo.
Kontakt oskarżonego z obrońcą w areszcie
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. 1982 nr 16 poz. 124 z późn. zm.).
Ustawa z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. 1982 nr 19 poz. 145 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. 1997 nr 89 poz. 555 z późn. zm.).
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247).