Zasadnicze pytanie sprowadza się więc do wyjaśnienia czy broń gazowa i amunicji gazowej są bronią palną? Odpowiedzi powinniśmy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Nie jest to jednak takie proste. Otóż, ustawa ta w art. 4 ust. 1 pkt 1 zawiera niepełną zakresową definicję broni palnej, którą trzeba ściśle interpretować z art. 7 powołanej ustawy. Jest to definicja niepełna, ponieważ nie wymienia wszystkich elementów zbioru urządzeń określanych jako broń palna, zaliczając do nich jedynie przykładowo (o czym rozstrzyga zwrot „w tym”), między innymi, broń gazową.
Zobacz: Ograniczenia dotyczące zażaleń skazanych
W rozumieniu ustawy bronią palną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość.
Inaczej mówiąc, do broni palnej zaliczyć będzie można także inne jeszcze urządzenia, niż tylko broń bojowa, myśliwska, sportowa, gazowa, alarmowa i sygnałowa.
Mogą to być nietypowe urządzenia, które pojawią się, co oczywiste, wraz z coraz szybszym rozwojem technicznym typów i rodzajów broni, a które, nie będąc bronią bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową, będą wypełniały kryteria ustalone w definicji treściowej zawartej w art. 7 cyt. ustawy.
Należy przy tym podkreślić, że broń gazowa ma te wszystkie cechy, które, jako charakteryzujące broń palną, są wymienione w powołanej definicji treściowej zawartej w art. 7, w szczególności zaś zdolność do wystrzelenia substancji z lufy i przez to do rażenia celów na odległość. Dlatego też osoba posiadająca broń gazową bez wymaganego zezwolenia będzie ponosiła odpowiedzialność z art. 263 § 2 kk.