Uznanie stopnia szkodliwości
Dla uznania, że stopień szkodliwości społecznej czynu jest znikomy nie jest konieczne, aby ta znikomość była obustronna, tzn. aby dotyczyła ona zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. Chodzi bowiem o pewną wypadkową elementów składających się na społeczną szkodliwość konkretnego czynu zabronionego.
Stopień społecznej szkodliwości czynu odzwierciedlają między innymi normy prawne, które zostały tym czynem naruszone. Jeżeli czyn zabroniony stanowi zamach na dwa lub więcej dobra prawnokarne chronione, to oznacza, że zwiększa się jego szkodliwość społeczna.
Przesłanki zastosowania
Przesłanki zastosowania instytucji przewidzianej w art. 1 § 2 kk są określone w treści art. 115 § 2 kk. W zamieszczonym tam katalogu ustawodawca nie wymienił karalności oskarżonego jako okoliczności wymagającej uwzględnienia przy ocenie stopnia szkodliwości społecznej czynu zarzuconego. Osoba sprawcy nie ma więc żadnego wpływu na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu.
Orzeczenie sądu
Sąd, wydając orzeczenie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk, powinien odnieść się do określonych ustawowo w art. 115 § 2 kk kryteriów oceny społecznej szkodliwości czynu i w nawiązaniu do nich wykazać, dlaczego uznał, że przypisany oskarżonemu czyn charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości.
Ustalenie, że konkretny czyn jest społecznie szkodliwy w znikomym stopniu nie pomniejsza wartości dobra chronionego, lecz jest wyrazem oceny, iż dobro to naruszone zostało w niewielkim stopniu.
(Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 4 października 2002 r. V KKN 199/2001)