Poprawa stanu zdrowia pacjenta
Przede wszystkim można wypisać pacjenta ze szpitala, gdy stan jego zdrowia nie wymaga już dalszego udzielania świadczeń zdrowotnych w tym zakładzie leczniczym. Przesłanka ta ma charakter obiektywny i wymaga pewnej swobody interpretacyjnej, pozwalającej na podjęcie indywidualnej decyzji, właściwej dla stanu zdrowia pacjenta. Ustawa nie wskazuje konkretnie kto może podjąć decyzję o wypisaniu pacjenta. Nie budzi jednak wątpliwości, iż kompetencje ogólne w tym zakresie, na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 listopada 2015 roku w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. 2015, poz. 2069) posiada lekarz.
POLECAMY: E - wydanie Dziennika Gazety Prawnej
Wypisanie na żądanie pacjenta
Bardzo często z różnych powodów zdarza się, że pacjent nie chce dalej pozostawać w szpitalu. W takiej sytuacji na własne żądanie lub żądanie swojego przedstawiciela ustawowego pacjent podlega wypisaniu na podstawie złożonego pisemnego oświadczenia. W razie braku takiego oświadczenia lekarz sporządza adnotację w dokumentacji medycznej. Obowiązkiem lekarza jest jednak zawsze poinformowanie pacjenta, lub jego przedstawiciela ustawowego o wszelkich możliwych następstwach zaprzestania dalszego udzielania pacjentowi świadczeń zdrowotnych przez szpital.
Jeżeli jednak przedstawiciel ustawowy żąda wypisania pacjenta, którego stan zdrowia wymaga dalszego udzielania świadczeń zdrowotnych, na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej szpital może odmówić wypisania pacjenta do czasu wydania w tej sprawie orzeczenia przez właściwy ze względu na miejsce udzielania świadczeń zdrowotnych sąd opiekuńczy.
Zobacz serwis: Prawa pacjenta
Wypisanie z powodu zachowania pacjenta
Trzecim z przewidzianych ustawą o działalności leczniczej przypadkiem wypisania pacjenta ze szpitala, jest sytuacja gdy pacjent w sposób rażący narusza porządek lub przebieg procesu udzielania świadczeń zdrowotnych, a nie zachodzi jednocześnie obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń zdrowotnych może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia, albo życia lub zdrowia innych osób. Kto zatem może zakwalifikować zachowanie pacjenta jako stanowiące zagrożenie? Ostateczna decyzja w tej sytuacji należy zawsze do kierownika podmiotu leczniczego, który też w uzasadnionych przypadkach, jeżeli zachodzą przesłanki wskazane w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 roku o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. 2016, poz. 546, z późn. zm.) może rozważyć zastosowanie wobec pacjenta środków przymusu bezpośredniego.
Obowiązek odebrania pacjenta ze szpitala
Warto także postawić pytanie, czy na rodzinie spoczywa obowiązek odebrania ze szpitala pacjenta, który został wypisany?
Wydaje się, że uregulowania prawne w tym przypadku nie pozostawiają wątpliwości. Jeżeli przedstawiciel ustawowy pacjenta albo osoba, na której w stosunku do pacjenta ciąży ustawowy obowiązek alimentacyjny, nie odbiera pacjenta w wyznaczonym terminie, gmina właściwa ze względu na miejsce zamieszkania pacjenta, a w przypadku niemożności ustalenia miejsca zamieszkania, gmina właściwa ze względu na ostatnie miejsce pobytu pacjenta, pokrywa koszty transportu sanitarnego pacjenta małoletniego lub osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji do miejsca pobytu (art. 30 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej).
Kierownik podmiotu leczniczego jest zobowiązany do powiadomienia wójta (burmistrza, prezydenta) o tym, że osoby na których ciąży obowiązek odebrania pacjenta ze szpitala nie czynią tego w wyznaczonym terminie oraz zorganizowania transportu sanitarnego na koszt gminy. Gminie natomiast przysługuje roszczenie o zwrot poniesionych kosztów transportu sanitarnego od przedstawiciela ustawowego, lub osoby na której ciąży obowiązek alimentacyjny.
Ponadto, zgodnie z ustawą o działalności leczniczej (art. 30 ust. 4) pacjent, którego stan zdrowia nie wymaga dalszego udzielania świadczeń szpitalnych lub osoba na której w stosunku do pacjenta ciąży ustawowy obowiązek alimentacyjny, ponoszą koszty pobytu pacjenta, począwszy od terminu określonego przez kierownika podmiotu leczniczego, niezależnie od uprawnień do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych.
Zobacz także: Ubezpieczenia