W kodeksie cywilnym istnieje uregulowany zapis, który informuje, że użytkownik nieruchomości, który nie jest jej właścicielem nabywa ją po upływie 20 lat nieprzerywanego posiadania.
Możemy mieć do czynienia także z uzyskaniem posiadania w złej wierze, to znaczy wtedy, gdy użytkownik zajmuje pustą nieruchomość, chociaż wie, że należy ona do kogoś innego. Wówczas okres nabywczy wydłuża się do 30 lat. Czym jednak dokładnie jest „samoistne posiadanie”? Jak podaje kodeks cywilny, samoistnym posiadaczem jest osoba, która w rzeczywistości dysponuje jakąś rzeczą lub nieruchomością tak, jakby była jego własnością, mimo braku formalnego dokumentu własności. Samoistny posiadacz musi mieć charakter władania rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie. Dlatego też nie może doprowadzić do zasiedzenia posiadanie zależne (wynikające z objęcia rzeczy w wyniku zawarcia umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia), nawet jeśli było długotrwałe. Jednak w tym przypadku posiadacz nadal może samemu zmienić sobie podstawę posiadania to znaczy zacznie zachowywać się jak właściciel rzeczy.
Musimy pamiętać, że posiadanie można przenosić, może być ono przedmiotem spadku. Jak liczyć okres zasiedzenia? Do okresu zasiedzenia możemy doliczyć czas, w którym nieruchomość była w posiadaniu osoby przed przeniesieniem.
Skutkiem zasiedzenia jest pierwotne nabycie własności przez posiadacza, co może zostać wpisane w orzeczenie sądowe.