Maksymalna długość umowy na czas określony – 33 miesiące

Limit 33 miesięcy i 3 umów na czas określony

Zgodnie z nowelizacją Kodeksu pracy z 2015 r. umowy o pracę zawierane na czas określony nie mogą trwać dłużej niż 33 miesiące. Dnia 22 listopada 2018 r. mija pierwszy od momentu wprowadzenia nowej regulacji 33-miesięczny termin. Zgodnie z wprowadzoną 22 lutego 2016 r. zmianą ten sam pracodawca i ten sam pracownik mogą być związani umową na czas określony maksymalnie 33 miesiące. Mogą również zawrzeć więcej niż jedną umowę terminową, ale nie więcej niż trzy. Wszystkie trzy umowy nie mogą wspólnie przekroczyć limitu 33 miesięcy. Nowe przepisy mają na celu ukrócenie praktyki unikania zatrudniania pracowników na czas określony. Dotychczas pracodawcy nadużywali umów terminowych.

W świetle art. 25¹§ 1 Kodeksu pracy:

Okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.

Polecamy: Kodeks pracy 2019. Praktyczny komentarz z przykładami + PDF.

Ponadto, jeśli strony uzgodnią między sobą w trakcie trwania umowy, że przedłużają aktualną umowę na czas określony, zgodnie z Kodeksem pracy uznaje się to za zawarcie kolejnej umowy terminowej. Uważa się, iż do zawarcia nowej umowy dochodzi dnia następującego po ustalonym wcześniej dniu rozwiązania się pierwszej umowy. Zalicza się ją do czasowego i ilościowego limitu umów terminowych (33 miesiące i 3 umowy).

Omawiany przepis nie dotyczy sytuacji przedłużenia umowy do dnia porodu.

Przekroczenie limitu 33 miesięcy i 3 umów

Może zdarzyć się sytuacja, kiedy strony stosunku pracy zawierają jedną umowę na czas określony przekraczający 33 miesiące. Może również dojść do przekroczenia liczby umów poprzez zawarcie czwartej umowy na czas określony między tym samym pracodawcą i tym samym pracownikiem. Na podstawie Kodeksu pracy od dnia następującego po upływie 33 miesięcy lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony uważa się, że pracownik zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Przekroczenie limitu i automatyczna zamiana umowy terminowej w umowę bezterminową nie dotyczy sytuacji przedłużenia umowy na czas określony do dnia porodu.

22 listopada 2018 r.

22 listopada 2018 r. to pierwszy przypadek upływu termin limitu wprowadzonego 22 lutego 2016 r. Jeśli pracodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów na czas określony i 22 listopada mijają 33 miesiące tego zatrudnienia, umowy te z mocy prawa przekształcą się w umowy na czas nieokreślony. Jeśli pracodawca nie chciał kontynuować zatrudnienia określonych pracowników na podstawie umów bezterminowych mógł złożyć im wypowiedzenia. Miał obowiązek podania rzeczywistych i konkretnych przyczyn uzasadniających decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy. Istotną rolę przy wypowiadaniu umów przed 22 listopada odgrywała długość okresów wypowiedzenia i tak np. dla umowy zawartej na 6 miesięcy, stosowne wypowiedzenie powinno być złożone już w październiku (okres wypowiedzenia - 1 miesiąc). W przeciwnym razie umowa ulega przekształceniu w umowę o pracę na czas nieokreślony.

Autopromocja

Kodeks pracy 2025. Praktyczny komentarz z przykładami

Sprawdź

Wyłączenia spod limitu umów na czas określony

Prawo pracy przewiduje różne rodzaje umów terminowych. Do niektórych z nich nie stosuje regulacji o maksymalnym okresie 33 miesięcy i liczbie 3 umów. Spod wskazanych limitów wyłącza się kolejno:

1. umów o pracę zawartych na czas określony w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
2. umów o pracę zawartych na czas określony w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
3. umów o pracę zawartych na czas określony w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
4. umów o pracę zawartych na czas określony w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie (obowiązek zawiadomienia o zawarciu umowy okręgowego inspektora pracy!)

– jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dziennik Ustaw rok 2018, poz. 917)