Pracodawca nie ma prawa kontrolować sposobu wykorzystania przez pracownika czasu przeznaczonego na wypoczynek.
Pracownikowi przysługuje następujące okresy odpoczynku:
- w każdej dobie – co najmniej 11-godzinny nieprzerwany odpoczynek,
- w każdym tygodniu – co najmniej 35-godzinny nieprzerwany odpoczynek,
- podczas pracy wykonywanej przez co najmniej 6 godzin w ciągu doby – co najmniej 15 minut przerwy w pracy wliczanej do czasu pracy.
Odpoczynek dobowy powinien być gwarantowany pracownikowi w każdej dobie rozumianej jako 24 kolejne godziny, poczynając od pierwszej godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy.
W niektórych przypadkach nie ma możliwości zapewnienia pracownikowi regularnego, co najmniej 11-godzinnego okresu odpoczynku w każdej dobie. Wówczas pracodawca ma obowiązek zrekompensowania pracownikowi utraconego dobowego okresu odpoczynku równoważnym okresem odpoczynku.
Odpoczynek dobowy, jak i tygodniowy nie może być zakłócony przez pracodawcę poleceniem pełnienia dyżuru, polegającego na pozostawaniu przez pracownika w gotowości do wykonywania pracy poza normalnymi godzinami pracy.
Oba okresy odpoczynku nie mogą być także zakłócone poleceniem pracy w godzinach nadliczbowych, wydawanym ze względu na szczególne potrzeby pracodawcy. Jedynie w razie wykonywania pracy nadliczbowej ze względu na konieczność prowadzenia akcji ratunkowej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii, a także wobec pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy może dojść do zakłócenia okresów odpoczynku.