Mianowanie

Mianowanie jest stosowane do osób związanych z administracją państwową, samorządową, sądownictwem, prokuraturą, szkolnictwem i szkolnictwem wyższym. Pracownik mianowany podlega zaostrzonej odpowiedzialności dyscyplinarnej, a także podległości służbowej.

Stosunki zatrudnienia na podstawie mianowania można podzielić na dwie grupy:

• pracownicze stosunki służbowe. Dotyczą obsadzania stanowisk m.in. w urzędach państwowych (w służbie cywilnej), urzędach i jednostkach gminy, szkolnictwie i szkolnictwie wyższym, NIK, sądownictwie, prokuraturze, instytucjach naukowo-badawczych, PAN, samorządowych kolegiach odwoławczych.
• niepracownicze stosunki służbowe (w formacjach zmilitaryzowanych). Dotyczą obsadzania stanowisk w służbach zbrojnych i zmilitaryzowanych (w wojsku, policji, służbie celnej, służbie więziennej, straży granicznej, straży pożarnej).

Na podstawie mianowania nawiązuje się szczególny stosunek pracy, do którego odnoszą się przepisy specjalne zawarte w tzw. pragmatykach. Przepisy kodeksu pracy stosuje się wobec mianowanego tylko, jeśli brak jest unormowań szczegółowych.

Mianowanie odznacza się podporządkowaniem pracownika mianowanego podmiotowi zatrudniającemu, zwanym podległością służbową.

Autopromocja

Kodeks pracy 2024. Praktyczny komentarz z przykładami

Sprawdź