Na wstępie należy zaznaczyć, ze obecnie nie ma już takiej instytucji jak porzucenie pracy. Funkcjonowała ona do 1 czerwca 1996 r., bo obowiązywał wtedy art. 64 k.p. Określał on, że porzucenie pracy przez podwładnego powodowało wygaśnięcie angażu. Dla pracodawcy wywoływało to takie skutki, jakie kodeks wiązał z rozwiązaniem umowy przez zakład bez wypowiedzenia z winy pracownika, chyba że przepisy szczególne przewidywały skutki dalej idące.
Zobacz: Czy można złożyć wypowiedzenie będąc na chorobowym?
Obecnie, pracownik chcący porzucić pracę może nic nie robić, po prostu nie przychodzić do pracy i doprowadzić w ten sposób do sytuacji, że to pracodawca rozwiąże z nim umowę bez wypowiedzenia, powołując się na ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, którym bez wątpienia jest nieprzychodzenie do pracy.
Pracownik może także sam rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym, ale tylko w sytuacji, gdy to pracodawca rażąco narusza swoje obowiązki – np. nie płaci wynagrodzenia.
Obie te sytuacje ostatecznie doprowadzają do sytuacji, w której umowa o pracę ulega rozwiązaniu, a stosunek pracy ustaje. Co w sytuacji, gdy pracownikowi należy się zaległe wynagrodzenie?
Otóż pracodawca nie może zatrzymać wypracowanego już przez pracownika wynagrodzenia, jako karę za to, że porzucił pracę. Jeżeli pracownikowi należy się jakieś zaległe wynagrodzenie, to niestety trzeba mu je wypłacić. Jeżeli nie wykorzystał urlopu, to trzeba także wypłacić pracownikowi ekwiwalent za urlop.
Zobacz serwis: Rozwiązanie umowy
Jeżeli pracodawca nie chce wypłacić wynagrodzenia?
Pracownik w takiej sytuacji powinien wezwać pracodawcę do zapłaty, najlepiej pisemnie z potwierdzeniem nadania, w którym to piśmie należy zaznaczyć, że jest to przedsądowe wezwanie do zapłaty. Jeżeli pracodawca będzie uchylał się od tego obowiązku, można wystąpić do sądu z pozwem o zapłatę zaległego wynagrodzenia.
Podstawa prawna: Kodeks pracy