Po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej możliwe stało się podjęcie legalnego zatrudnienia we wszystkich krajach Unii oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego.
Dziś legalnie możemy pracować w:
- Austrii,
- Belgii,
- Cyprze,
- Czechach,
- Danii (przepisy unijne nie dotyczą jednak Grenlandii i Wysp Faro),
- Estonii,
- Finlandii,
- Francji (także Reunion, Martynice, Gwadelupie i Gujanie Francuskiej),
- Grecji,
- Hiszpanii,
- Holandii,
- Irlandii,
- Islandii (Europejski Obszar Gospodarczy),
- Litwie,
- Liechtensteinie (Europejski Obszar Gospodarczy),
- Luksemburgu,
- Łotwie,
- Malcie,
- Niemczech,
- Norwegii (Europejski Obszar Gospodarczy),
- Portugalii (także na Maderze i na Azorach),
- Słowacji,
- Słowenii,
- Szwajcarii (status obserwatora w Europejskim Obszarze Gospodarczym, ale zasadykoordynacji nie dotyczą 10 nowych państw przyjętych do UE w 2004 roku),
- Szwecji,
- Włoszech,
- Wielkiej Brytanii (także Gibraltarze, natomiast nie obowiązują na Wyspie Mani Wyspach Normandzkich),
- Węgrzech.
Większość krajów „starej” Unii wprowadziło dla nowych obywateli Unii Europejskiej pewne okresy przejściowe w dostępie do swojego rynku pracy. Aby zacząć w tych krajach pracę trzeba przejść pewne procedury administracyjne i uzyskać liczne zezwolenia. Na przykład w Austrii jest to 7-letni okres przejściowy, a w Belgii, Francji, Holandii czy Włoszech okres ten wyniósł 2 lata.
Niektóre kraje zliberalizowały swoje przepisy i na przykład w Finlandii pracownicy sezonowi nie muszą mieć zezwolenia na pracę, a wobec innych stosuje się uproszczoną procedurę załatwiania zezwoleń.
Jeśli w którymś z unijnych krajów, gdzie obowiązują ograniczenia w dostępie do pracy, przepracowałeś legalnie co najmniej 12 miesięcy przed dniem 1 maja 2004 r., czyli dniem naszego wejścia do Unii Europejskiej – możesz pracować bez zezwoleń, nawet jeżeli kraj ten ograniczył dostęp do rynku pracy.