Stosunek pracy wygasa z końcem dnia, w którym pracownik zmarł, nie zaś z chwilą - momentem jego śmierci. Fakt ten ma istotne znaczenie, z uwagi na świadczenia pracownicze związane z okresem zatrudnienia pracownika.
Zobacz: Ekwiwalent za urlop a śmierć pracownika
W odróżnieniu od pozostałych sposobów zakończenia zatrudnienia, wygaśnięcie stosunku pracy na skutek śmierci pracownika następuje z mocy prawa i nie wymaga składania jakichkolwiek oświadczeń. Natomiast konieczne jest udokumentowanie śmierci pracownika.
Dokumentem stwierdzającym śmierć pracownika jest akt zgonu.
Przepis art. 63[1] § 2 kp dotyczy materii wejścia w konkretne prawa po zmarłym pracowniku, a regulacja ta określa istotne uproszczenie „bo z pominięciem prawa spadkowego zasady realizacji świadczeń wynikających ze stosunku pracy, w którym pozostawał zmarły pracownik na rzecz jego najbliższej rodziny. Realizacja tych świadczeń będzie mogła następować na rzecz małżonka i innych członków rodziny, do których zmarły pracownik przyczyniał się za życia, bez wymogu uprzedniego formalnego oczekiwania przez sąd spadkowy o stwierdzeniu praw do spadku i podziale tego spadku”.
Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 grudnia 1996 r. III APz 18/96
Z chwilą śmieci pracownika przysługujące mu prawa osobiste wygasają (np. prawo przywrócenia do pracy). Prawa majątkowe ze stosunku pracy przechodzą po śmierci pracownika, w równych częściach, na małżonka oraz inne osoby spełniające warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W razie braku takich osób prawa te wchodzą do spadku (art. 63[1] § 2 kodeksu pracy). Uregulowanie to ustanawia odmienny od ogólnych zasad dziedziczenia sposób następstwa praw majątkowych po zamarłym pracowniku.
Osoby wskazane w art. 63[1] § 2 kodeksu pracy uzyskują prawa majątkowe przysługujące zmarłemu pracownikowi niezależnie od tego, czy są jego spadkobiercami, czy też nie są.
Podstawa prawna:
Ustawa kodeks pracy ( Dz.U z 1998 Nr 21 poz 94 ze zm.)