Zgodnie z art. 13. 1. ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców. Okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 24 miesięcy.
Za kolejną umowę na czas określony, uważa się umowę zawartą przed upływem 3 miesięcy od rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniej umowy zawartej na czas określony.
Trzeba podkreślić, że przepisy kodeksu pracy przewidują możliwość zawarcia kilku rodzajów umów o pracę. Jednym z nich jest umowa na czas określony.
W treści takiej umowy strony ściśle określają jak długo będzie ona trwała. Określenie czasu trwania umowy może nastąpić poprzez wskazanie konkretnej daty zakończenia stosunku pracy lub określenie czasu jej trwania np. 1 rok (od dnia zawarcia umowy, lub przystąpienia do pracy).
Umowa o pracę na czas określony ulega rozwiązaniu z nadejściem terminu, do którego ma trwać. Ja wynika z wprowadzonej ustawy antykryzysowej obecnie okres ten nie może przekroczyć dwóch lat od momentu podpisania takiej umowy.
Ustalając czas trwania umowy pracodawca powinien wziąć pod uwagę przede wszystkim cel zawarcia umowy, w szczególności to, jak długo będzie potrzebował pracownika do wykonywania danej pracy przy uwzględnieniu rzeczywistych swoich potrzeb, rodzaju wykonywanej pracy, kwalifikacji i umiejętności niezbędnych do jej wykonywania, okres konieczny do przyuczenia pracownika do wykonywania pracy.
Zobacz: Jaki jest okres wypowiedzenia umowy o pracę na czas nie określony?
W wyroku z dnia 7 września 2006 r. (II PK 294/2004, OSNP 2006 r. nr 13-14 poz. 207) Sąd Najwyższy stwierdził, że zawarcie długoterminowej umowy o pracę na czas określony (9 lat) z dopuszczalnością jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem może być kwalifikowane jako obejście przepisów prawa pracy, ich społeczno-gospodarczego przeznaczania lub zasad współżycia społecznego (art. 58 § 1 i 2 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy).
W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż zasada wolności nawiązywania umów nie stoi na przeszkodzie badaniu zgodności nawiązanej umowy ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i zasadami współżycia społecznego (art. 353(1) kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy).
Zawarcie długoterminowej umowy z możliwością rozwiązania jej za dwutygodniowym wypowiedzeniem może być kwalifikowane jako zmierzające do obejścia art. 25(1) kodeksu pracy, przewidującego, iż zawarcie trzeciej kolejnej umowy o pracę na czas określony lub uzgodnienie między stronami w czasie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego wykonywania pracy na tej podstawie, jest równoznaczne z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony.
Zawarcie długoterminowej umowy o pracę obecnie powyżej 2 lat , może doprowadzić do uznania przez sąd nieważności postanowienia dotyczącego rodzaju umowy.
Obejście wskazanego wyżej przepisu powoduje, iż na podstawie art. 18 § 2 kodeksu pracy należy stosować przepisy korzystniejsze dla pracownika, czyli uznać, że umowa została zawarta na czas nieokreślony.
Omawiając zagadnienie długości okresu, na jaki można zawrzeć umowę na czas określony należy również zwrócić uwagę, iż w przypadku, gdy strony oświadczyły, że chcą zawrzeć umowę o pracę na czas określony, a różniły się tylko, co do daty ustania stosunku pracy, to nie można przyjąć, że miały zamiar zawarcia umowy na czas nieokreślony.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 1995 r.; I PRN 11/95, OSNAPiUS 1995 nr 20 poz. 250).
Podstawa prawna:
Ustawa kodeks pracy ( Dz.U z 1998 Nr 21 poz. 94 ze zm.)