Zgodnie z art. 36 kodeksu pracy okres wypowiedzenia wynosi:
1) 2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy,
2) 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy,
3) 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.
W praktyce pojawiają się wątpliwości jak liczyć stać pracy u danego pracodawcy w sytuacji braku ciągłości zatrudnienia.
W przypadku wielokrotnego zatrudnienia u danego pracodawcy, nawet wówczas, gdy owo zatrudnienie nie ma charakteru ciągłego, trzeba uznać, iż w stażu pracy, o którym mowa w przepisie, należy uwzględnić wszystkie okresy zatrudnienia u danego pracodawcy, a nie tylko okresy nieprzerwane.
Na takim stanowisku stanął Sąd Najwyższy w uchwale 7-sędziów z dnia 15 stycznia 2003r. (III PZP 20/02) stwierdzając, że „przy ustalaniu okresu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony (art. 36 § 1 kp) uwzględnia się wszystkie okresy zatrudnienia u tego samego (danego) pracodawcy”.
Należy również pamiętać, że do okresu zatrudnienia wlicza się pracownikowi okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła na zasadach przejęcia zakłady pracy, a także w innych przypadkach, gdy z mocy odrębnych przepisów nowy pracodawca jest następcą prawnym w stosunkach pracy nawiązanych przez pracodawcę poprzednio zatrudniającego tego pracownika.
Wskazane powyżej okresy wypowiedzenia nie są jednak okresami sztywnymi. W szczególnych sytuacjach okresy te mogą być wydłużane. Jeżeli pracownik jest zatrudniony na stanowisku związanym z odpowiedzialnością materialną za powierzone mienie, strony mogą ustalić w umowie o pracę, że w przypadku, gdy pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy okres wypowiedzenia wynosi 1 miesiąc, a w przypadku zatrudnienia co najmniej 6 miesięcy - 3 miesiące.
Zobacz także: Kodeks pracy
Strony mogą również - po dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę przez jedną z nich - ustalić wcześniejszy termin rozwiązania umowy. Ustalenie takie nie zmienia trybu rozwiązania umowy o pracę. Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 r., I PKN 498/9 9 przyjmując, że zgoda pracownika na przedłużenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest tożsama ze zgodą na cofnięcie wypowiedzenia i rozwiązanie umowy o pracę w drodze porozumienia stron, a tym samym nie zmienia trybu rozwiązania umowy o pracę.
Wydaje się również, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby w umowie o pracę strony ustaliły dłuższy okres wypowiedzenia umowy niż to przewiduje kodeks pracy. Dopuszczalność przedłużenia okresów wypowiedzenia przyjął Sąd Najwyższy także w tezie II wyroku z dnia 18 czerwca 2002 r., I PKN 171/01 (OSNP 2004, nr 7, poz. 121) i z dnia 15 listopada 2004 r., I PK 36/04 (OSNP 2005, nr 12, poz. 176), zastrzegając jednak, że nie może ono być sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego.
Okres wypowiedzenia umowy o pracę obejmujący tydzień lub miesiąc albo ich wielokrotność kończy się odpowiednio w sobotę lub w ostatnim dniu miesiąca. Trzeba jednak pamiętać o tym, że podanie w wypowiedzeniu błędnego okresu wypowiedzenia albo terminu jego upływu lub pominięcie ich nie ma wpływu na skuteczność wypowiedzenia. Istotny jest bowiem tylko zamiar rozwiązania umowy o pracę wyrażony w oświadczeniu o wypowiedzeniu - po upływie pewnego okresu, wynikającego z przepisów lub umowy. W kodeksie nie ma wymagania, aby wypowiedzenie zawierało określenie jego okresu i dnia rozwiązania stosunku pracy.