Jedną ze strategii radzenia sobie z przemocą jest rozmowa ze sprawcą.
Wbrew obiegowej opinii na temat osób doświadczających przemocy w rodzinie, nieprawdą jest przekonanie, że nie podejmują one żadnych działań aby chronić siebie i dzieci.
Amerykańskie badania L.H. Bowker pokazały, że osoby doświadczające przemocy stosują (oczywiście na miarę swoich możliwości) wiele działań, które mają powstrzymać agresję i przemoc sprawcy. Na podstawie w/w badań wyróżniono siedem sposobów, którymi najczęściej posługują się ofiary w celu powstrzymania sprawców od stosowania przemocy:
- Rozmowy ze sprawcą – ofiary próbują wpłynąć na sprawcę, usprawiedliwić się przed nim, wzbudzić w nim poczucie winy, zapewnić o miłości, prosić aby więcej tego nie robił. Czasami sprawca obiecuje, że przestanie pod warunkiem, że ofiara będzie mu całkowicie posłuszna, ale zazwyczaj takie rozmowy powodują kolejny atak złości i agresji ze strony sprawcy, dlatego ofiara po jakimś czasie dochodzi do wniosku, że lepiej milczeć.
- Uzyskiwanie od sprawcy obietnic poprawy i zaprzestania stosowania przemocy – ofiary odwołują się do miłości, moralności, dobra dzieci i rodziny, opinii sąsiadów. Sprawcy początkowo rzeczywiście obiecują poprawę, ale po pewnym czasie nie robi to na nich wrażenia
- Straszenie sprawcy – ofiary mówią, że o tym, jak postępuje sprawca, powiadomią policję, jego przełożonych, wyprowadzą się z domu, złożą wniosek o rozwód. Ponieważ nie spełniają nawet małej części tych gróźb, sprawca nie ponosi konsekwencji tego co robi i przez to czuje się bardziej bezkarny
- Ukrywanie się, chowanie lub uciekanie przed sprawcą w trakcie ataku przemocy – ofiary zamykają się w pokoju, łazience, uciekają do piwnicy, wybiegają z domu. Takie chwilowe ukrywanie się może stać się pretekstem do następnych ataków przemocy. Ukrywanie jest bardziej skuteczne wtedy, kiedy faktycznie, a nie chwilowo, oddziela ofiarę od sprawcy – kiedy nie ma on do niej dostępu.
- Pasywna obrona – strategia ta stosowana jest odruchowo (osłanianie własnego ciała dłońmi, ramionami, poduszką, chowanie się za sprzętami itp.). Takie zachowania są mało skuteczne i często zwiększają agresję sprawcy.
- Strategia poniżonej godności – polega na całkowitym podporządkowaniu się we wszystkim sprawcy („schodzenie z oczu”, całkowite posłuszeństwo, nie reagowanie na zaczepki, przyjęcie poniżających zachowań). Dzięki temu ofiarom udaje się wprawdzie uniknąć przemocy, ale ponoszą one ogromne „koszty emocjonalne”. Tracą szacunek do samej siebie, wolność i siłę do walki o normalne życie.
- Walka obronna – odpieranie ataków przemocy – niektóre ofiary próbują aktywnie bronić się przed sprawcą – oddają uderzenia, drapią, kopią, gryzą, policzkują, odpychają, rzucają w sprawcę różnymi przedmiotami. Zachowania takie są niebezpieczne, bo narażają ofiarę na większą agresję ze strony sprawcy i powodują to, że ofiary stają się sprawcami. Zdarza się, że ofiara stosując tę strategię, zabija sprawcę w obronie własnej lub swoich dzieci.
Pomiędzy atakami przemocy ofiary stosują strategie: rozmowy ze sprawcą, uzyskiwanie obietnic i straszenie. Przed atakiem: strategię poniżonej godności, a w trakcie ataku: ukrywanie się, pasywną obronę i odpieranie ataków przemocy.
Zobacz: Forum