Lokal tymczasowy – definicja
Zgodnie z definicją zawartą w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733) za lokal tymczasowy uważane jest pomieszczenie, do którego następuje eksmisja osoby nieposiadającej prawa do innego lokalu. Jakie warunki dla pomieszczenia tymczasowego przewiduje ustawowa definicja?
POBIERZ: Wzór umowy najmu lokalu tymczasowego
Pomieszczenie tymczasowe - warunki
Wskazana ustawa wprowadza definicję pomieszczenia tymczasowego. Zgodnie z nią nie jest to samodzielny lokal mieszkalny, a jedynie pomieszczenie (może to więc być np. jeden pokój), do którego eksmituje się osobę nieposiadającą prawa do innego lokalu (socjalnego/ zamiennego). Ponadto musi nadawać się do zamieszkania i znajdować się w tej samej miejscowości, co lokal z którego dokonuje się eksmisji. Jego powierzchnia użytkowa musi wynosić co najmniej 5 m² na osobę. Dodatkowo pomieszczenie tymczasowe powinno posiadać:
- dostęp do źródła zaopatrzenia w wodę i do ustępu, chociażby pomieszczenia te znajdowały się poza budynkiem;
- oświetlenie naturalne i elektryczne;
- możliwość ogrzewania;
- niezawilgocone przegrody budowlane;
- możliwość zainstalowania urządzenia do gotowania posiłków.
Zadaj pytanie na: Forum
Umowa najmu lokalu tymczasowego
Prawo do lokalu tymczasowego przyznane jest ustawowo. Natomiast lokal użytkowany jest na podstawie umowy najmu tymczasowego. Jest to kontrakt uregulowany w art. 25 c wskazanej powyżej ustawy. Stronami umowy są: eksmitowany, wobec którego wszczęto postępowanie egzekucyjne oraz gmina. Umowa zawierana jest na czas oznaczony, nie krótszy niż miesiąc i nie dłuższy niż sześć miesięcy (umowa terminowa). Ustawodawca, w art. 25 d ustawy, pozbawia prawa do pomieszczenia tymczasowego osoby:
- stosujące przemoc w rodzinie,
- uporczywie wykraczające poza porządek domowy,
- czyniące uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku przez niewłaściwe zachowanie,
- zajmujące lokal bez tytułu prawnego.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego poprzez zapewnienie lokalu tymczasowego rozumie się już samo zaoferowanie możliwości skorzystania z pomieszczenia. Pogląd taki wyprowadzić należy ze stanowiska SN wyrażonego w wyroku z dnia 13 grudnia 2011r. (sygn. akt III CZP 48/11). SN podkreślił także, że zawarcie umowy najmu lokalu tymczasowego nie jest warunkiem koniecznym dla przeprowadzenia egzekucji komorniczej. Gmina ma bowiem zaoferować lokal tymczasowy, nie ma ona jednak prawnych możliwości by wyegzekwować skorzystanie z tej oferty. Takie regulacje prawne prowadzą do faktycznej możliwości dokonywania „eksmisji na bruk”.
Czy można eksmitować na bruk?
Co do zasady eksmisja na bruk jest niedopuszczalna. Ustawodawca uzależnił bowiem możliwość eksmisji osób, którym nie przysługuje lokal socjalny/ zamienny od przyznania lokalu tymczasowego. Obowiązek powyższy spoczywa na gminie. Wynika to wprost z art. 1046 § 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296).
Zapewnienie pomieszczenia tymczasowego jest obowiązkowym zadaniem gminy, która jest organem władzy publicznej.
Zgodnie z art. 1046 § 4 wskazanej ustawy komornik jest uprawniony do usunięcia dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki, która zapewnia miejsca noclegowe. Może tego dokonać dopiero po upływie okresu wstrzymania czynności egzekucyjnych, który wynosi 6 miesięcy i jest przeznaczony na wskazanie dłużnikowi tymczasowego pomieszczenia. W związku z powyższym komornik zobligowany jest do powiadomienia gminy o potrzebie zapewnienia tymczasowego pomieszczenia dla dłużnika.
Polecamy serwis: Pomoc społeczna
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733).
Wyrok SN z dnia 13 grudnia 2011 r., (sygn. akt III CZP 48/11).
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296).