Ochrona tożsamości kulturowej, językowej i religijnej dzieci - założenia
Podstawowe założenie nowelizacji Kodeksu postępowania administracyjnego ma zagwarantować, że umieszczane w rodzinach zastępczych dzieci mają trafiać do rodzin z podobnego kręgu kulturowego, a najlepiej do krewnych z kraju swego pochodzenia.
Do tej pory zasada ta często nie była respektowana, a nierzadko zdarzały się przypadki oddawania chrześcijańskich dzieci do rodzin muzułmańskich lub do rodzin nie posługujących się językiem polskim. Było to źródłem dodatkowego cierpienia najmłodszych i stanowiło oczywiste pogwałcenie praw dziecka.
Ochrona tożsamości kulturowej, językowej i religijnej dzieci na terenie całej Unii Europejskiej
Wszystkie państwa UE zostały zobowiązane do zachowywania prawa dziecka do tożsamości kulturowej, religijnej i językowej w postępowaniach o ustanowienie pieczy zastępczej.
Ochrona praw dzieci jest niezwykle ważna dla polskich rodzin żyjących w krajach UE. W samych Niemczech mieszka około 800 tys. Polaków mających wyłącznie obywatelstwo polskie. A osób, które mają podwójne obywatelstwo, polskie i niemieckie - około 1,5 miliona. Ministerstwo Sprawiedliwości udziela pomocy polskim obywatelom, gdy za granicą są pozbawiani praw do wychowywania własnych dzieci, a dziecko trafia często do rodziny, w której nie mówi się po polsku. Pomoc ta była przez lata utrudniona, bo prośby o interwencję docierały do Ministerstwa Sprawiedliwości zazwyczaj, gdy dziecko umieszczono już w rodzinie zastępczej.
Ochrona tożsamości kulturowej, językowej i religijnej dzieci - projekt nowelizacji KPA
Przyjęty przez rząd projekt ustawy ma głównie na celu uzupełnienie przepisów rozporządzenia i dostosowanie jego stosowania do zakresu właściwości polskich sądów. Istotną kwestią jest wprowadzenie możliwości rozpoznania sprawy o władzę rodzicielską, kontakty i alimenty przez sąd polski rozpoznający sprawę o nakazanie powrotu dziecka w trybie Konwencji Haskiej z 1980 r. Takie rozwiązanie znacznie przyspieszy uregulowanie sytuacji prawnej dziecka. Wyeliminuje potrzebę prowadzenia dodatkowego postępowania przez sądem w innym państwie członkowskim.