Oboje małżonkowie mają obowiązek, każdy według swych sił oraz możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli.
Potrzeby rodziny
Zaspokajanie potrzeb rodziny wiąże się z wydatkami zgodnymi z interesem tej rodziny, tj. z wychowaniem i utrzymaniem dzieci, utrzymaniem wspólnego domu jak również związanymi z indywidualnymi potrzebami małżonków. Nie są to wydatki wymagające poważnych nakładów finansowych.
Obowiązuje zasada równej stopy życiowej członków rodziny, powstałej na skutek zawarcia małżeństwa. Poziom stopy życiowej rodziny określają możliwości zarobkowe i majątkowe obojga małżonków.
Możliwości majątkowe i zarobkowe należy oceniać nie ze względu na faktyczne osiągane dochody i zarobki, ale biorąc pod uwagę wysokość dochodów i zarobków, które zobowiązany jest w stanie uzyskać, lecz ich nie osiąga z przyczyn nie zasługujących na usprawiedliwienie. Chodzi o sytuację, kiedy np. mimo braku przeszkód małżonek nie chce pracować w wyuczonym i dobrze płatnym zawodzie, pracuje w niepełnym wymiarze godzin, bądź też pracuje dorywczo.
Zobacz też: Mąż nie chce płacić za czynsz. Czy przysługuje mi jego wypłata?
Osobiste starania
Zadośćuczynienie obowiązkowi zaspokajania potrzeb rodziny, może także polegać na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.
Spełnienia obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny małżonek może dochodzić na drodze sądowej, niezależnie od tego, czy rodzinę tworzą małżonkowie i dzieci będące na ich utrzymaniu, czy też w rodzinie dzieci takich nie ma.
Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 26.05.1999 r. III CKN 153/99 obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny ustaje w wypadku separacji faktycznej małżonków bezdzietnych bądź małżonków, których dzieci wskutek usamodzielnienia się nie pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym.
Obowiązek gaśnie wskutek rozwiązania małżeństwa.
Zobacz też serwis: Małżeństwo